Είναι εκείνο το κατώφλι σύμφωνα με τον πιο επίκαιρα από ποτέ άλλοτε Αριστοτέλη, όπου η δημοκρατία μετατρέπεται σε ολιγαρχία, ενώ ολιγάρχης καθίσταται εκείνος ο οποίος δύναται να κερδίζει την εύνοια του λαού μέσω της δημαγωγίας. Ως αποτέλεσμα, η δημοκρατία λαμβάνει χαρακτήρα δεσποτικό και καταλήγει να διοικείται με ψηφίσματα, έρμαιο των επιτήδειων.
Η πηγή της φαλκίδευσης του κοινοβουλευτισμού στην Ελλάδα είναι αφενός οι ίδιοι οι διαχειριστές της πολιτικής ζωής του τόπου και αφετέρου η ίδια η ελληνική κοινωνία. Ως προς τη φαυλότητα της πολιτικής εξουσίας από τη μεταπολίτευση και μετά, αλλά πολύ περισσότερο την τελευταία δεκαετία είναι οφθαλμοφανής ο σκόπιμος αποπροσανατολισμός του εκπαιδευτικού συστήματος της χώρας και η περιθωριοποίηση των φωτεινών μυαλών του τόπου. Μία περιθωριοποίηση η οποία λαμβάνει χώρα όχι μόνο μέσα από το τεράστιο «brain drain» και τη μαζική φυγή επιστημόνων στο εξωτερικό, η οποία απογυμνώνει την Ελλάδα από μορφωμένους ανθρώπους, αλλά ταυτόχρονα και στην έλλειψη κινήτρων σε όλους τους τομείς. Η έλλειψη κινήτρων αποτελεί σύμφωνα με τους οικονομολόγους μία από τις σημαντικότερες καταβολές της φτώχειας και στασιμότητας των εθνών. Ο Έλληνας πλέον δεν επιχειρεί, δεν απασχολείται γιατί δεν υπάρχει αφθονία σε μισθωτή εργασία, ενώ σταδιακά καθίσταται ένας λαός προοδευτικά γηρασκόμενων «ζητιάνων». Η Ελλάδα μετατρέπεται από μία χώρα «πακέτο Ντελόρ» σε μία χώρα «επαιτών».
Ως προς τη φαυλότητα της ελληνικής κοινωνίας, αυτή εντοπίζεται στη σκόπιμη σύγχιση εννοιών περί δικαίου και ισότητας. Το μήλον της Έριδος αποτελεί η ίση μεταχείριση των ανίσων. Οι άνθρωποι ακόμα και βιολογικά είμαστε άνισοι, ο καθένας με τον δικό του χαρακτήρα, μόρφωση, βιολογικά γνωρίσματα. Παραλείπουμε συνειδητά το γεγονός, ότι η ισότητα αποτελεί «ανθρώπινη κατασκευή» την οποία έχει επινοήσει ο άνθρωπος για την καλύτερη οργάνωση και αποτελεσματικότερη διαχείριση των κοινωνιών, όπως ακριβώς υπάρχουν οι νόμοι και οι κανόνες. Η μάζα των πολιτών παρερμηνεύει την έννοια του δικαίου με αυτήν της ισότητας, με τη δημοκρατία να δίνει τη θέση της στην ασυδοσία. Επιπλέον, παράγοντας που έρχεται να προστεθεί και συνδέεται στενά με την πολιτική εξουσία είναι η καρατόμηση των πολιτών σε «εμείς οι καλοί» και «αυτοί οι κακοί», βασικός προεκλογικός και μετεκλογικός άξονας ο οποίος καλύπτει με ευλάβεια την απύθμενη παρακμή στην οποία έχει περιέλθει η χώρα.
Η αποδιοργάνωση των κοινωνικών δεσμών, ο κατακερματισμός της εμπιστοσύνης σε τεχνητές αξίες και ήθη που ενώνουν τους ανθρώπους μίας ευρύτερης γεωγραφικής περιοχής (για παράδειγμα η θρησκεία, η παράδοση, η ιστορία και η γλώσσα) αποτελούν τη σημαντικότερη έκφραση αποσάθρωσης του πολιτεύματος, με το φόντο να διαγράφει πολιτικά αδιέξοδα και έλλειψη οράματος. Προσπαθούμε επίμονα να «καθαρίσουμε» τη χώρα από αξίες, ήθη και θρησκείες, μα στα αποκαΐδια των πρώτων δημιουργούμε νέες, πιο βάναυσες και λυσσαλέες εδραιώνοντας την ολιγαρχία με σύνθημα την ελπίδα - η οποία εν τέλει δεν ήρθε ποτέ - και την δημοκρατία.
Από τον Παύλο Τσιώκα, απόφοιτο Οικονομικών Επιστημών του Πανεπιστημίου Μακεδονίας
