Ζεί τρώγοντας κυριολεκτικά τις σάρκες του και εκλιπαρεί τη συνδρομή με δανεικά των ξένων για να επιβιώσει με ένα ανεκτό βιοτικό επίπεδο έστω κι αν «βγήκαμε» από τα μνημόνια. Μια μελέτη του καθηγητή του Πανεπιστημίου Πειραιώς Σωτήρη Θεοδωρόπουλου φέρνει στο φως στοιχεία-σοκ για το παραγωγικό και μη δυναμικό στη χώρα μας που κυριολεκτικά «σου σηκώνονται οι τρίχες της κεφαλής».
Μέσα σε μια δεκαετία από το 2007 έως τα τέλη του 2017 μειώθηκαν κατά 1 εκατ. οι εργαζόμενοι στον ιδιωτικό τομέα και αυξήθηκαν κατά 250.000 οι συνταξιούχοι (ή μάλλον 350.000 γιατί βρίσκονται ήδη σε αναμονή άλλες 100.000 για να λάβουν με καθυστέρηση τη σύνταξή τους). Έχουμε επί πλέον 2,7 εκατ. εργαζόμενους στον ιδιωτικό τομέα (μισθωτούς και αυτοαπασχολούμενους), 700.000 υπαλλήλους στον στενό και ευρύτερο δημόσιο τομέα και 2,8 εκατ. συνταξιούχους που συνταξιοδοτήθηκαν αρκετοί από αυτούς κάτω από την ηλικία των 50 χρόνων. Με άλλα λόγια, όπως αναφέρεται σε μελέτη που δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα το «Βήμα της Κυριακής», το μη παραγωγικό δυναμικό στη χώρα μας είναι 3,5 εκατ. που σε αυτούς περιλαμβάνονται συνταξιούχοι και δημόσιοι υπάλληλοι, έναντι μόλις 2,7 εκατ. που εργάζονται και παράγουν εμπορεύσιμα αγαθά ή παρέχουν κάθε είδους υπηρεσίες.
Αν προσθέσει κανείς στο μη παραγωγικό κοινό το 1,5 εκατ. των ανέργων και τις ηλικίες μέχρι 18 ετών αλλά και τις νοικοκυρές, αυτό αποκαλύπτει μια χώρα εντελώς παρασιτική και χρεοκοπημένη παραγωγικά (εκτός της ανάγκης για την εξόφληση του δυσθεώρητου χρέους των 330 δισ. ευρώ). Σύμφωνα με τη μελέτη, στο Ελλαδιστάν εργάζονται στον πρωτογενή (αγροτοκτηνοτροφικός κλάδος), δευτερογενή (βιομηχανία, βιοτεχνία) και τριτογενή τομέα (παροχή υπηρεσιών) της οικονομίας, λιγότεροι από τους 3 στους 10 οι οποίοι ταΐζουν άμεσα ή έμμεσα (με την καταβολή κάθε λογής φόρων και κρατήσεων) - εκτός από τον εαυτό τους - το κρατικοδίαιτο και μη παραγωγικό κομμάτι των 700.000 υπαλλήλων του δημοσίου, τα 2,8 και πλέον εκατ. των συνταξιούχων, το 1,5 εκατ. των ανέργων, νοικοκυρές και παιδιά ηλικίας μέχρι 18 ετών που αποτελούν τους υπόλοιπους 7 στο σύνολο του πληθυσμού. Με άλλα λόγια 3 εκατ. εργαζόμενοι συντηρούν άλλα 7 εκατ. ανενεργού πληθυσμού. Δυστυχώς η απογοητευτική αυτή εικόνα που φανερώνει τριτοκοσμική χώρα και χώρα που μπορεί να σταθεί μόνο με δανεικά έχοντας ένα υποφερτό βιοτικό επίπεδο, έφτασε στο σημερινό σημείο κατάντιας την τελευταία δεκαπενταετία, με κύρια υπευθυνότητα αυτούς που σήμερα είναι «τιμητές» των κυβερνώντων και που ετοιμάζονται οσονούπω να αναλάβουν ξανά τις τύχες της Χώρας! Αλλά και οι σημερινοί δεν στερούνται «μεριδίου» ευθύνης.
Από το 2005 έως σήμερα το παραγωγικό δυναμικό μειώθηκε στη χώρα μας κατά 1 εκατ. φτάνοντας τα 2,7 εκατ. εργαζόμενους στον ιδιωτικό τομέα (από 3,6 εκατ. το 2005), ενώ στο ίδιο διάστημα οι συνταξιούχοι αυξήθηκαν από 2,5 εκατ. στο «μαγικό»αριθμό των 2,8 εκατ… Στο Δημόσιο οι υπάλληλοι από 800.000 το 2005 μειώθηκαν σήμερα στις 700.000 με τη διαφορά ότι προστέθηκαν στους συνταξιούχους που αντί να μισθοδοτούνται από τον κωδικό της μισθοδοσίας του Δημοσίου αμείβονται από τον κωδικό των συντάξεων δηλαδή και πάλι από τον κρατικό κορβανά.
Τι φανερώνουν όλα αυτά; Ότι εάν την επόμενη 5ετία δεν αντιστραφούν οι δείκτες παραγωγικού και μη δυναμικού (δηλαδή οι εργαζόμενοι να είναι πολλαπλάσιοι των ανενεργών πολιτών) ή θα πρέπει να μάθουμε να ζούμε ως Βουλγαρία, δηλαδή με μισθούς πείνας ή το Βατερλό είναι προ των θυρών για τους περισσότερους.
Λέμε τους περισσότερους γιατί κάποιες χιλιάδες φρόντισαν - μέσω της παραοικονομίας και της αρπαχτής - να «αρμέξουν για τα καλά την παχιά αγελάδα των δανεικών και των κοινοτικών κονδυλίων» και έχοντας δισ. τόσο στο εξωτερικό όσο και στο εσωτερικό, θα απολαμβάνουν την απόγνωση των πολλών και τα ερείπια της καταστροφής που έρχεται...
Από τον Ντίνο Ζήσου
