Αυτό το σημείο μετατρέπεται σιγά –σιγά σε στέκι και σε καθημερινή πλέον βάση, τα βράδια, αυτή η υπέροχη αυλή φιλοξενεί νέα παιδιά, όμορφες παρέες, που κουβεντιάζουν σοβαρά ή χαζολογούν, πειράζονται, τραγουδάνε, βλέπουν βίντεο στα κινητά τους και γενικώς τιτιβίζουν ασταμάτητα …
Υπέροχο θέαμα προσφέρουν αυτά τα φρέσκα πρόσωπα, τα λαμπερά μάτια, οι εφηβικές φιγούρες, με ανεπιτήδευτες συμπεριφορές, αυθορμητισμό, παρορμητισμό, απλότητα και αθωότητα μαζί, ένα μίγμα πεντανόστιμης συνταγής για να προκύψει το «αυθεντικό και το γνήσιο» που αποτελεί και το μεγάλο ζητούμενο της ζωής.
Προχθές το βράδυ, μια απ’ αυτές τις παρέες που χαιρετάω πάντα, είχε μια κουβέντα που με ανάγκασε να παρακολουθήσω ενώ βάδιζα αργοπορώντας σκόπιμα να διανύσω την απόσταση μέχρι να βγω στον δρόμο. Τα παιδιά συζητούσαν για ένα θέμα έκθεσης που τους έδωσαν στο φροντιστήριο και μάλιστα σαν «sos» για τις πανελλαδικές, για να το ετοιμάσουν και να το συζητήσουν την επόμενη εβδομάδα στην τάξη.
Το θέμα αφορούσε στο «κοινωνικό κράτος», στην έννοια, στις πολιτικές που αναπτύσσονται από την πολιτεία και στο πώς επιτυγχάνεται τελικά ο στόχος της κοινωνικής συνοχής.
Δεν μπορούσα να αντισταθώ και να μην γίνω… λαθρακουστής μιας τέτοιας συζήτησης, μεταξύ εφήβων, που μάλιστα άναψε τα αίματα για τα καλά! Ο «ωραίος» της παρέας χαρακτήρισε το θέμα «κουλό», λέγοντας ότι «ήθελε ο σπαστικός φιλόλογος της τάξης να τους κάψει και σκέφτηκε έναν έξυπνο τρόπο να το κάνει». Η «ατίθαση» είπε ότι «θα γράψει ο καθένας ό,τι του κατέβει, για να μάθει αυτός να βάζει τέτοια θέματα, που για να καταλάβεις τι σημαίνουν, χρειάζεσαι δύο εξάμηνα». Ο εκ γενετής «αντιδραστικός» είπε ότι «το κοινωνικό κράτος είναι μια καθαρά θεωρητική έννοια, χωρίς κανένα πρακτικό αντίκρισμα, καθώς είναι μια έννοια ενταγμένη στο γενικότερο πολιτικό πλαίσιο της παγκοσμιοποιημένης κοινωνίας και πρέπει να κριθεί με τους σύγχρονους όρους του καθολικού επιβεβλημένου καπιταλισμού, που καθορίζει τα πάντα και δεν επιτρέπει την ανάπτυξη κοινωνικών πολιτικών. Αρα, ανώφελο να συζητάμε», κατέληξε…
Το «φυτό» της παρέας προσέγγισε την έννοια λέγοντας ότι το κοινωνικό κράτος καθορίζεται από ένα σύνολο στοιχείων κοινωνικής πολιτικής, τους κοινωνικούς κινδύνους, την οικονομία της αγοράς, τη συλλογική αλληλεγγύη και την αναδιανομή του εισοδήματος. Τόνισε μάλιστα ότι, κατά τη γνώμη του, τα δύο πρώτα συνιστούν τους όρους συγκρότησής της και τα δύο επόμενα τη βαθύτερη ουσία της. Ο «στοχαστής» της παρέας έδωσε τη χαριστική βολή:
«Τι λέτε ρε παιδιά! Το πιο ωραίο θέμα» αναφώνισε, κάνοντας ενδιαφέρουσα εισαγωγή για μια ακόμη πιο ενδιαφέρουσα συνέχεια: «Όλα είναι κοινωνικό κράτος και όλα είναι κοινωνική πολιτική. Η καθημερινή βελτίωση της ευημερίας των ανθρώπων και η επιβολή από το κράτος όλων των αναγκαίων μέτρων για να εξισορροπεί το σύστημα της καπιταλιστικής αγοράς είναι κοινωνική πολιτική. Η απασχόληση, η εγγύηση ενός ελάχιστου εισοδήματος για μια αξιοπρεπή ζωή, η παροχή πραγματικά δωρεάν παιδείας με χρήσιμες υπηρεσίες και άνοιγμα του ορίζοντα των μαθητών, η παροχή ενός ολοκληρωμένου και αξιόπιστου συστήματος υγείας που σε κάνει να νιώθεις ασφαλής, η παροχή εξατομικευμένης φροντίδας στις ευπαθείς ομάδες, η προσβασιμότητα των ατόμων με αναπηρία σε όλους τους χώρους, η ενσωμάτωση των μειονοτικών ομάδων στον συνολικό πληθυσμό, είναι βασικές πολιτικές που οφείλει στρατηγικά η πολιτεία να αναπτύσσει και να ενισχύει διαρκώς, ανεξάρτητα από το ΠΟΙΟΣ ΚΥΒΕΡΝΑ..». Το τελευταίο προκάλεσε τον χαμό! Η συζήτηση επεκτάθηκε στις σύγχρονες πολιτικές, στο πώς τοποθετείται το κάθε κόμμα, στα λάθη, στις παραλείψεις, στις αστοχίες του παρόντος και του παρελθόντος… τα είπαν όλα, αλλά το σημαντικότερο το άφησαν για το τέλος. Αφού τα νέα παιδιά φώναξαν, αντιπαρατέθηκαν, τσακώθηκαν, διαφώνησαν στο τέλος ακούστηκε από το στόμα τους η μεγάλη αλήθεια στην οποία δεν είχε αντίρρηση κανείς! Ο στοχαστής, στο κεντρικό ρόλο του αυτοδίκαιου συντονιστή της παρέας, συνοψίζοντας είπε:
«Καταλήξαμε, λοιπόν! Αυτά θα γράψουμε. Ότι το κοινωνικό κράτος και η κοινωνική πολιτική σήμερα, αποκτούν ουσιαστικό περιεχόμενο μόνο όταν συνδέονται με την ανάγκη ενός εθνικού σχεδίου για τη χάραξη της αναγκαίας πολιτικής και κοινωνικής συμφωνίας. Χρειαζόμαστε μια νέα εθνική συνεννόηση, που θα στοχεύει στην παραγωγική ανασυγκρότηση της χώρας, με κύριο ζητούμενο την ανάπτυξη και την απασχόληση. Αν αυτό γίνει, η πολιτική θα αποκτήσει ξανά την αξιοπιστία της και η κοινωνία την εμπιστοσύνη της στην πολιτεία. Πρέπει όλες οι πολιτικές δυνάμεις του τόπου να υπερβούν τις εμμονές τους και τις αγκυλώσεις τους, να συνεννοηθούν προγραμματικά και να ενωθούν για να κινητοποιήσουν στη συνέχεια και τους πολίτες. Μόνο τότε αξίζει κανείς να ασχοληθεί μαζί τους…».
Η συζήτηση των παιδιών, αλλά κυρίως η τελευταία φράση τους, σημάδεψαν τη νύχτα μου, αλλά και τις επόμενες μέρες μου… κι αυτή τη μέρα μου και νομίζω πολλές ακόμη… ίσως τελικά όλες, διότι τα ΠΑΙΔΙΑ ΤΣΑΚΩΘΗΚΑΝ, ΑΛΛΑ ΣΤΟ ΤΕΛΟΣ ΣΥΜΦΩΝΗΣΑΝ!
Από την Ευαγγελία Λιακούλη,
πρόεδρο ΚΠ ΟΚΑΝΑ, περιφ. σύμβουλο,
υποψήφια βουλευτή του ΚΙΝΑΛ
