Μου απάντησε με ευπρέπεια ο κ. Τ. Ζ. γράφοντας ότι: «Μετά το ’81 ως Κοινωνία εκθρέψαμε το τέρας που μας τυραννά..». Απάντησα πως η Ελλάδα έχει διαχρονικές νοοτροπιακές παθογένειες, και γι’ αυτό οι πολλές χρεοκοπίες μας. Ο συνομιλητής μου συνέχισε:
«Συμφωνώ σε γενικές γραμμές με την ανάλυσή σας. Και εννοείται ότι τα 30 χρόνια μεταξύ ’50 – ’80 ενείχαν αρκετές κοινωνικές ανωμαλίες, ως αναπόφευκτα συνεπακόλουθα πάντως του αδελφοκτόνου εμφυλίου. Ωστόσο δεν μπορούμε να παραβλέψουμε ότι ακριβώς εκείνα τα 30 χρόνια η οικονομική άνθηση όλου του ελληνικού πληθυσμού ήταν απίστευτη. Η Ελλάδα και η Αλβανία ξεκίνησαν σχεδόν από την ίδια αφετηρία το 1950. Κοιμόμασταν και οι μεν και οι δε σε παράγκες στο χώμα. Όμως η Ελλάδα ακολουθώντας μια φιλελεύθερη πολιτική έφθασε το 1980, όταν και μπήκε στην ΕΟΚ στο σημείο, όπου όλος ο πληθυσμός ζούσε πλέον σε διαμερίσματα με όλες τις ανέσεις της εποχής! Η Αλβανία είδαμε τι πορεία ακολούθησε, όταν το 1990 τα πλήθη από ρακένδυτους περνούσαν τα σύνορα. Αυτές είναι οι αλήθειες, τις οποίες η δεξιά παράταξη δεν μπορεί κατά κάποιον περίεργο τρόπο να τις περάσει στον λαό. Όλα αυτά βέβαια αποτελούν απλά επικεφαλίδες θεμάτων, εκθέσεων ιδεών ή εναλλακτικά τροφή για συζήτηση πολλών ωρών μεταξύ μας χωρίς πάντως ουσιώδες αποτέλεσμα τελικά, μιας και οι ανθρώπινες κοινωνίες δεν αλλάζουν απότομα, επειδή απλά το θέλουν κάποιοι διανοούμενοι (sic)!»
Το εντός εισαγωγικών κείμενο είναι το εντελώς αυτούσιο κείμενο του συνομιλητή μου, χωρίς να αφαιρεθεί ή να προστεθεί ο,τιδήποτε. Από το αρχικό κείμενο έλλειπε η αναφορά στην απόκτηση ωφελημάτων μετά τον εμφύλιο από ολόκληρο τον ελληνικό πληθυσμό. Εδώ οφείλω να παραθέσω το ολοκληρωμένο κείμενο του αποστολέα μου, στον οποίο απάντησα, καθώς από τον διάλογο πάντα κάτι καλό προκύπτει. Η απάντησή μου είναι η ακόλουθη..
«Την οικονομική μεγέθυνση της μετεμφυλιακής περιόδου, συμβαίνει να την έχω μελετήσει. Μεγέθυνση καταρχήν δεν σημαίνει ανάπτυξη, όταν ο πλούτος (μικρός στην Ελλάδα λόγω μεγεθών), αναλώνεται στην πελατειακή εξυπηρέτηση πρωτίστως των εκατοντάδων χιλιάδων δημοσίων υπαλλήλων, του 1/3 (επιμένω κύριε) περίπου του ενδοχώριου πληθυσμού, την ώρα που 1 εκατομμύριο Έλληνες εγκατέλειψαν για επιβίωση την ημιορεινή και ορεινή Ελλάδα. Είναι πολλά και με όλο τον σεβασμό δεν είναι της παρούσης. Ελάχιστα όμως θα ήθελα να τονίσω.
Από το 1936 έως το 1982, οι ένοπλες δυνάμεις της Χώρας στελεχώθηκαν αποκλειστικά από τη δεξιά. Το σύνολο επίσης του ελληνικού Δημοσίου από τον απλό γραφιά και τον απλό δάσκαλο μέχρι τον γενικό Διευθυντή Υπουργείου, ήταν στελεχωμένο αποκλειστικά από τους πολίτες της φωτεινής πλευράς της σελήνης, και στο Δικαστικό σώμα δεν μπορούσε να υπηρετήσει κανένας μη εθνικόφρων Έλληνας. Κατά ποια έννοια λοιπόν ωφελήθηκε όλος ο λαός από τη μεγέθυνση των δεκαετιών ’50 – ’60, και πώς είναι δυνατόν ανιστόρητα να βάλλεται σήμερα – πάντοτε κατά την άποψή μου – η Κυβέρνηση ΠΑΣΟΚ ότι μεγάλωσε το Κράτος ενώ απλά άνοιξε τις θύρες του για την είσοδο όλων των Ελλήνων πολιτών στον στρατό, στο δικαστικό σώμα, στην εκπαίδευση; Όσον αφορά τέλος στον γηγενή υπόλοιπο πληθυσμό, το μεγαλύτερο μέρος του εγκατέλειψε τις μικρές πόλεις και χωριά για την Πρωτεύουσα κυρίως και τη Θεσσαλονίκη. Ο θεμελιώδεις λόγοι ήταν η ελεύθερη επικοινωνία, ομιλία, ανάγνωση εφημερίδων και κυρίως εξεύρεση δουλειάς. Πολύ μικρό παράδειγμα. Στις 15/2/1966 υπό καθεστώς των λεγόμενων αποστατών, γνωστή μου εργαζόμενη σε πειραματική υγειονομική μονάδα (ΠΥΜ) της Λάρισας, έλαβε έγγραφο απόλυσης «λόγω κοινωνικών φρονημάτων» (η φράση είχε έτσι ακριβώς και το όνομα της φίλης μου ήταν Φανή Ζησούλη). Δεν επιθυμώ να επεκταθώ επ’ αυτού, αλλά λίγα πράγματα στα γενικότερα.
Δείτε την Ιαπωνία, που μαζί με την Ελλάδα τη δεκαετία ‘55 – ‘65 είχαν διεθνώς τη μεγαλύτερη ποσοστιαία κατ’ έτος αύξηση του ΑΕΠ. Η Ιαπωνία έγινε οικονομικός γίγαντας με φίρμες και σήματα παγκοσμίως σήμερα αναγνωρισμένα.
Τι έγινε όμως εδώ; Λεηλασία.. Τι φταίει; Η βαθιά νοοτροπιακή ιδιοτέλεια των Ελλήνων πολιτών και πολιτικών, καθώς οι ιδεολογίες στη συντριπτική πλειοψηφία του Λαού αποτελούν προφάσεις ανάδειξης, πλουτισμού και πολιτικής επιβίωσης για τους επαγγελματίες πολιτικούς. Δείτε τι έγινε μέσα στην κρίση. Πιστεύω ακόμα πως δεν κυριαρχούμαστε από ιδεολογικά προτάγματα, αλλά από τις πολλές μικρές ‘’ιδεολογίες’’. Του ρουσφετιού, του βολέματος, της αρπαχτής, του πλατειασμού, της ημετερότητας και γενικά του εκτός νόμου ή στα όρια αυτού, καθημερινού μας βίου. Και επειδή δεν υπάρχει έλεγχος της... αντάρτικης ζωής μας, καταλήγουμε συνήθως σε αυτοκαταστροφικές καταστάσεις, όπως είναι οι διαδοχικές μας πτωχεύσεις. Σκεφθήκατε άραγε, πώς εμείς οι ίδιοι μεταμορφωνόμαστε ως πολίτες όταν ζούμε ή ταξιδεύουμε στις πολιτισμένες χώρες του κόσμου;
Επειδή σας έγραψα για την Ιαπωνία, θα ήθελα να σας υπενθυμίσω ότι μέχρι το 1952 οι ΗΠΑ έκαναν στη Χώρα αυτή σαρωτικές αλλαγές. Από το ’60 μέχρι το ’80 η ετήσια αύξηση του ΑΕΠ ήταν 7,5% και 3,2% τις δύο επόμενες δεκαετίες. Από το 2012 η Ιαπωνία είναι η 3η βιομηχανική δύναμη στον Κόσμο.
Θα μου πείτε, ότι η Ιαπωνία έχει ένα γιγάντιο χρέος 200% του ΑΕΠ, ενώ εμείς μόνο 180% (!) σήμερα. Η διαφορά βρίσκεται στο ότι το ιαπωνικό χρέος είναι χαμηλότοκο, εσωτερικό και εξυπηρετούμενο εξαιτίας της μεγάλης ανάπτυξης. Δυστυχώς εδώ ο ακραίος ατομικισμός και η ωφελιμοθηρία μαζί με την ανικανότητα (πλην εξαιρέσεων), κατέληξαν έτσι, ώστε οι εύποροι κάτοικοι των βορείων και νοτίων προαστίων της Αθήνας να ψηφίσουν ΣΥΡΙΖΑ για να μην πληρώσουν ΕΝΦΙΑ. Δεν θα ήθελα να σας κουράσω με άλλα».
Ο παραλήπτης του κειμένου μού απάντησε ότι τα παραπάνω είναι γενικότητες, και καθώς ο ίδιος έχω διαφορετική αντίληψη και επειδή ο χώρος και ο χρόνος δεν επέτρεπαν περισσότερα έκλεισε εκεί ο διάλογός μου. Την επόμενη Τρίτη θα αναφερθώ σε μια Πρωτοχρονιάτικη συνομιλία μου με άλλον κύριο. Την έκρινα ενδιαφέρουσα και γι’ αυτό θα σας τη μεταφέρω._
Γράφει ο «Όμηρος»
(omhros_el@gmail.com, fb: Ομηρος Ελευθερία)
