Έφτασε, μάλιστα, στο σημείο να μετρά το βίο της συγκυβέρνησης απ’ την ημερομηνία λήξης των μνημονίων, λες και δεν έχει κυβερνητικό παρελθόν και δεν υπάρχει πια κρίση.
Δικαίωμά του, βέβαια, να κάνει κάτι τέτοιο• επειδή, όμως, δεν ζούμε στη χώρα των λωτοφάγων και η κατάσταση συνεχίζει, δυστυχώς, να είναι, ιδιαίτερα δύσκολη και με την κρίση παρούσα, δεν ενδείκνυνται ούτε οι πανηγυρισμοί και οι εφησυχασμοί, ούτε ο λαϊκισμός και η παροχολογία, ούτε, βέβαια, η μοιρολατρία και η μικροψυχία, αν θέλουμε να πετύχουμε μόνιμα και καλύτερα αποτελέσματα και να μη μπούμε, ξανά, σε νέες περιπέτειες.
Άλλωστε, δεν ξεχνιέται, εύκολα, η προεκλογική δέσμευση του ΣΥΡΙΖΑ, ότι θα σχίσει μ’ έναν νόμο τα μνημόνια και ότι θα σταματήσει, άμεσα, το ξεζούμισμα του λαού. Αντ’ αυτού, όμως, μας προέκυψε το δημοψήφισμα, η κωλοτούμπα του κ. Τσίπρα και ένα, ακόμα, μνημόνιο, οι οδυνηρές συνέπειες του οποίου δεν μας οδήγησαν, μόνο, σε πισωγύρισμα, αλλά θα μας ταλαιπωρούν για πολλά χρόνια ακόμη. Και όχι μόνο αυτό• μπορεί θεωρητικά να είμαστε εκτός μνημονίων, συνεχίζουμε, όμως, με το υπερταμείο, τα υποχρεωτικά υπερβολικά πλεονάσματα, αλλά και με τη συμφωνία των Πρεσπών, να είμαστε προτεκτοράτο των δανειστών και εκτός αγορών, με ό, τι αυτό συνεπάγεται για την οικονομία και για τη χώρα μας.
Πέραν τούτων, τα περίφημα πλεονάσματα, που επικαλείται η συγκυβέρνηση των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ, τα οποία τη βοήθησαν να κλείσει η διαπραγμάτευση με τους δανειστές και με τα οποία προσπαθεί να ασκήσει την όποια κοινωνική πολιτική, είναι ματωμένα, γιατί στηρίζονται στην υπερφορολόγηση, στην αφαίμαξη μισθωτών και συνταξιούχων, στην κατάργηση επιδομάτων, στη συρρίκνωση της μεσαίας κοινωνικής τάξης, καθώς, επίσης, και στη στάση πληρωμών προς ιδιώτες. Ως εκ τούτου, άνθρακες ο θησαυρός, επισφαλή τα αποτελέσματα εξόδου απ’ τα μνημόνια και υπαρκτός ο κίνδυνος πισωγυρίσματος.
Δεν ξεχνιέται εύκολα, επίσης, το γεγονός, ότι εξελίχθηκαν έτσι τα πράγματα, ώστε ο κ. Τσίπρας πέτυχε, αυτό, που πέτυχε, στηριγμένος, τελικά, πάνω στα μέτρα, που πήραν, και στο οικονομικό υπόβαθρο, που δημιούργησαν οι πριν απ’ αυτόν μνημονιακές κυβερνήσεις. Συνέχισε, μάλιστα, το έργο τους, μετά το δημοψήφισμα, προχωρώντας το, χωρίς παρεκκλίσεις, ακόμη περισσότερο, και με τέτοιο υπερβάλλοντα ζήλο, που ξάφνιασε ευχάριστα και ικανοποίησε τους δανειστές, όχι, όμως, τους πολίτες.
Υπό το πρίσμα αυτό βλέποντας κανείς τα πράγματα και φέρνοντας στον νου του, ότι η κυβέρνηση Σαμαρά είχε καταφέρει να φθάσει ένα βήμα, σχεδόν, πριν την έξοδο και, μάλιστα, χωρίς εθνικές παραχωρήσεις και χωρίς τα επί πλέον επώδυνα μέτρα των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ, πιο πολύ θα ταίριαζε να χαίρονται και να πανηγυρίζουν μαζί όλες οι μνημονιακές κυβερνήσεις, η καθεμιά για τη δική της συμβολή στην έξοδο απ’ τα μνημόνια, και να συναγωνίζονται μεταξύ τους, για το πώς θα κάνουν πιο εύκολη τη ζωή των πολιτών.
Εδώ, όμως, είναι Βαλκάνια• δεν είναι "παίξε-γέλασε". Εδώ, οι πολιτικοί μας ταγοί επικαλούνται, συνεχώς, τη δημοκρατία, τη συναίνεση και τον διάλογο, αλλά, στην πράξη, ορθώνουν, συνεχώς, τείχη και διαχωριστικές γραμμές ανάμεσά τους παρασέρνοντας και πολίτες, που ως πρόβατα τους ακολουθούν, μήπως και εισπράξουν την ικανοποίηση κάποιου ρουσφετιού. Εδώ, για όλα φταίνε μόνο οι άλλοι, και επειδή πολλοί πολίτες έχουν κοντή μνήμη, πέφτουν, εύκολα, θύματα των λαοπλάνων και των καιροσκόπων και, γι’ αυτό, επαναλαμβάνουμε, συνεχώς, τα ίδια λάθη και δεν κάνουμε προκοπή.
Παρ’ όλα αυτά, όμως, πρέπει να παραδεχθούμε, ότι η αρχή έγινε και, σ’ αυτή τη φάση, είμαστε, θεωρητικά έστω, έξω απ’ τα μνημόνια, και, όπως και να το κάνουμε, με τις κωλοτούμπες του και συμβιβαζόμενος με την πραγματικότητα, συνέβαλε σ’ αυτή την εξέλιξη και ο ΣΥΡΙΖΑ του κ. Τσίπρα. Έχει, γι’ αυτό τον λόγο, και αυτός το δικαίωμα να χαίρεται και να πανηγυρίζει.
Δεν έχει, όμως καθόλου, το δικαίωμα να υπονομεύσει αυτή την επιτυχία και να οδηγήσει τη χώρα και πάλι στα βράχια με τον λαϊκισμό, την όξυνση των πολιτικών παθών, τις διαχωριστικές γραμμές και τη χωρίς σχέδιο και προοπτική παροχολογία, παρά μόνο για την πολιτική του επιβίωση. Θα αρθεί στο ύψος των περιστάσεων και θα πράξει ανάλογα; Μάλλον απίθανο, αλλά ο καιρός θα δείξει.
Από τον Κώστα Γιαννούλα
