Φορούσε τη στολή των κοριτσιών του σούπερ μάρκετ. Μπλε παντελόνι, μπλε ζακέτα, και ένα κομψό θαλασσί ριγέ πουκάμισο. Πάλι καλά. Σε άλλα σούπερ μάρκετ τις φοράνε κάτι... πορτοκαλί ποδιές που προσιδιάζουν περισσότερο σε τρόφιμους φυλακής παρά σε εργαζόμενους.
Όπως τα περισσότερα «κορίτσια» του καταστήματος, έμοιαζε -και ήταν- πολύ κουρασμένη, πράγμα εντελώς φυσιολογικό. Οχτώ ώρες ορθοστασία και ένταση στο σούπερ μάρκετ συν οι δουλειές του σπιτιού είναι ικανές να σε... ισοπεδώσουν.
Η κούραση τόνιζε ακόμη περισσότερο τις ρυτίδες της ηλικίας στο πρόσωπο και τους κύκλους κάτω από τα μάτια. Τα μαλλιά της μισο-ξεβαμμένα, η ρίζα είχε αρχίσει να ασπρίζει, δείγμα ότι δεν βρήκε χρόνο να πάει στο κομμωτήριο και να τα περιποιηθεί. Και τα νύχια ξεβαμμένα κι αυτά, απεριποίητα.
Η γενικότερη αυτή εικόνα αφροντισιάς γινόταν όμως κωμική, καθώς η διεύθυνση του σούπερ μάρκετ είχε την (μάλλον ατυχή) έμπνευση να υποχρεώσει το προσωπικό να φορέσει στο κεφάλι χριστουγεννιάτικο... διάκοσμο. Έτσι, άλλες φόρεσαν αγιοβασιλιάτικους σκούφους, άλλες γιρλάντες, στη δική μας έπεσε να φορέσει χριστουγεννιάτικα... κερατάκια, σε απομίμηση – υποθέτω- του «Ρούντολφ το ελαφάκι».
Το «ελαφάκι» του ταμείου, διακόπτει για λίγο τη δουλειά και μας ζητά χαμογελαστά συγγνώμη. Πρέπει να παραλάβει τον καφέ που παρήγγειλε. Τον καφέ σε πλαστικό τον φέρνει μια άλλη κοπέλα, που εργάζεται ως «coffee delivery». Είναι νέα σχετικά, φορά κίτρινο αδιάβροχο μπουφάν με τη φίρμα γνωστού καφέ της Λάρισας. Τον έχει φέρει μέσα σε ένα κουτί, τον παραδίδει, πληρώνεται και φεύγει ευχόμενη «Καλά Χριστούγεννα αν δεν σε δω». Η κοπέλα του σούπερ μάρκετ, αφού τραβήξει δύο βιαστικές γουλιές καφέ συνεχίζει να χτυπά αποδείξεις.
Επειδή πάνω – κάτω γνωριζόμαστε όλοι στη γειτονιά, επιτρέψτε μου να σας συστήσω τους συνήθεις πελάτες των πρωινών του Σαββάτου. Είναι οι περισσότεροι συνταξιούχοι και υπάλληλοι του δημοσίου (και του ευρύτερου δημόσιου τομέα»- κατά πώς λένε).
Όταν λέμε συνταξιούχοι, μην φανταστείς τίποτε... ηλικιωμένους. Είναι οι πιο πολλοί σαν την κυρία Κατερίνα (συνταξιοδοτημένη υπάλληλο Νομαρχίας από τα 50 της) που σε βάζει κάτω και σε στύβει. Ή ακόμη σαν τον κύριο Γιώργο, συνταξιοδοτηθείς πρόπερσι στα 58 του –μας κέρασε και τσίπουρα επ’ ευκαιρία- συνταξιούχος επιστάτης σχολείου, μεταταγείς από άλλη υπηρεσία επί Μητσοτάκη, τον οποίο εξ αυτού του λόγου δεν ξαναψήφισε. Στα εξήντα σήμερα, έχει τέτοια φυσική κατάσταση που τρέχει ακόμη και στο... Run Greece.
Αρκετά χαρούμενο βλέπω τον κύριο Γιάννη, απόστρατο ταγματάρχη του Πυροβολικού, εξ ανακατατάξεως, και συνταξιούχο από τα 45 του, και παρατηρώ (ως γνωστός κουτσομπόλης και «ρουφιάνος δημοσιογράφος» που είμαι) ότι το καλάθι του είναι κάπως πιο «γεμάτο» αυτό το Σάββατο.
Το προηγούμενο απόγευμα τον είχα δει στημένο σε μια μακριά ουρά στο ΑΤΜ της γειτονιάς, οπότε μάλλον... «έπεσαν» τα αναδρομικούλια του Τσίπρα στους απόστρατους αλλά ψήφο δεν... βλέπω. Σαν δύσκολο αυτός ο κάργα δεξιός να πάει Αριστερά. Τους βρίζει απ’ το πρωί ως το βράδυ, αλλά ποτέ μην λες ποτέ, βέβαια…
Τέλειωσα τα ψώνια, γύρισα σπίτι, ντύθηκα, βγήκα έξω για καφέ. Τον καφέ μού τον σερβίρει συνήθως η Τάνια (εδώ που τα λέμε με όνομα... Σουλτάνα δεν κάνεις καριέρα), μια κουκλίτσα ετών 28, από ένα χωριό των Φαρσάλων. Δουλεύει ως γκαρσόνα αλλά ψάχνει την «καλή δουλειά».
Έχει τελειώσει Παιδαγωγικό στον Βόλο. Έκανε και μεταπτυχιακό στην Ειδική Αγωγή που της είπαν ότι «έχει ψωμί». Και τώρα ελπίζει στους 15.000 διορισμούς που ανακοίνωσε ο Γαβρόγλου – έχει και κάτι κονέ στον ΣΥΡΙΖΑ, λέει. «Τι να κάνεις; Για μας μόνο στο δημόσιο έχει δουλειά» - το έχει πιάσει το νόημα η κουκλίτσα.
Εννοείται ότι η μπάρα της καφετέριας στην «Ταχυδρομείου» είναι... «πήχτρα» από... «πρώιμους» συνταξιούχους και δημοσίους υπαλλήλους – ο ιδιωτικός τομέας εργάζεται και τα Σάββατα.
Λοιπόν, ας κάνουμε τώρα τη σούμα:
Το κορίτσι του σούπερ μάρκετ που αμείβεται με τον κατώτατο μισθό (κατά νόμον : 586,08 μηνιαίως) παραγγέλνει καφέ που τον φέρνει το «delivery girl» των 400 ευρώ (κι αν…) και της «part time» εργασίας.
Όταν σχολάσουν θα πάνε και οι δυο στο «νυχάδικο» και στο κομμωτήριο να φτιάξουν νύχι και μαλλί. (Νυχάδικα και κομμωτήρια, η νέα... βαριά βιομηχανία της Ελλάδας) Τι να κάνουμε αγάπες μου; Έτσι έχουν σήμερα τα πράγματα που θα ‘λεγε και ο δήμαρχος Ψινάκης. Πριν μερικά χρόνια, οι μαμάδες τους δεν έπαιρναν αναλογικά περισσότερα λεφτά. Έφτιαχναν όμως τον καφέ στο σπίτι και τον έπαιρναν στη δουλειά στο σέικερ για οικονομία και έβαφαν τα νύχια μόνες τους. Και το μαλλί πού και πού, όχι κάθε τρεις και λίγο. Και... Κάτι περίσσευε. Έτσι έφτιαξαν το συνοικιακό διωροφάκι που τώρα τους το φορολογούν με ΕΝΦΙΑ.
Η κοπέλα του σούπερ μάρκετ εισπράττει – για λογαριασμό των μεγάλων σούπερ μάρκετ που πουλάνε εν πολλοίς εισαγόμενα προϊόντα, όπως π.χ. ολλανδικά τυριά- τα χρήματα των συνταξιούχων και δημοσίων υπαλλήλων. Δηλαδή τα χρήματα που δανείστηκε η Κυβέρνηση για να πληρώνει μισθούς και συντάξεις. Δηλαδή τα χρήματα που μας έδωσαν οι «απ’ έξω» για να αγοράζουμε τα προϊόντα τους.
Συνεχίζουμε. Στα γεμάτα καφέ της «Ταχυδρομείου» πίνουν καφέ συνήθως κρατικοδίαιτοι. Τους σερβίρουν νέα παιδιά που άφησαν τα χωριά τους (το όραμα του «Παπαντρέα» για «αναζωογόνηση της υπαίθρου» πήγε για βρούβες), σπούδασαν ακριβές σπουδές με γνώμονα τον... διορισμό στο δημόσιο (ξέροντας πολύ καλά πως είναι το μόνο που πληρώνει καλά και... τακτικά) και βρίσκονται μονίμως σε αναμονή... διορισμού, αν δεν τραβήξουν κάνα δυο μούντζες και σηκωθούν να φύγουν καμιά μέρα στην Αγγλία, τη Γερμανία, όπου τέλος πάντων τους βγάλει η μοίρα, δηλαδή όπου βρουν «κονέ» με άλλα παιδιά που είναι ήδη εγκατεστημένα στον ξένο τόπο.
Σαββάτο πρωί στη Λάρισα και είναι παραμονές Χριστουγέννων. Κι έχει έξω έναν ήλιο με δόντια, αλλά ήλιο λαμπερό. Αν δεν είχαν πέσει τα φύλλα από τα δέντρα θα το ‘κανες και άνοιξη.
Πρωινό Σαββάτου στην Ελλάδα του 2018, λίγο πριν το 2019. Κανονικά θα έπρεπε να είσαι αισιόδοξος… Δεν είσαι. Τι ήθελες και πήγαινες πρωί - πρωί σούπερ μάρκετ;
ΑΛΕΞΗΣ ΚΑΛΕΣΗΣ
alexiskalessis@yahoo.gr
