Δεν εξετάζω τη νομιμότητα ή μη της υπόθεσης. Είναι θέμα Δικαιοσύνης και Πολιτείας. Απλά βλέποντας αυτά θυμήθηκα γεγονότα που έζησε ο ελληνικός λαός πριν περίπου 20… δίσεκτα έτη.
Ήταν 11 και 30 πρωί της Δευτέρας της 28 Οκτωβρίου 1940. Στη βιτρίνα ενός καταστήματος, στη γωνία των οδών Σμύρνης και Εθνικής Αμύνης (στη Δράμα), η μητέρα μου αγόρασε μια στολή ναύτη που τόσο τη λαχτάρισα! Η μέρα ήταν μουντή, σχεδόν βροχερή. Θυμάμαι ότι υπήρχε μια έντονη αναταραχή. Αργότερα άκουσα ότι κηρύχθηκε πόλεμος.
Γιατί θυμάμαι το γεγονός αυτό; Απλά γιατί ύστερα από λίγο χρόνο οι γονείς μου, μαζί με διάφορα αξίας αντικείμενα (ακόμα και βέρες), έδωσαν και τη στολή αυτή (την παιδική μου λαχτάρα) για λίγο στάρι και λάδι, βέβαια όχι σε ενεχυροδανειστές, αλλά σε αγρότες και χωρικούς που είχαν τη δυνατότητα να παράγουν από τη μάνα γη.
Τα γεγονότα με τις αίθουσες από ενεχυροδανειζόμενα αντικείμενα αξίας, θυμίζουν ότι βρισκόμαστε σε μια ανάλογη κατάσταση. Σε πόλεμο αδυσώπητο με ειρηνικές σειρήνες…
Θυμάμαι: η ιστορία άρχισε με διαφημιζόμενους αντιπροσώπους σε 5-6 πόλεις. Χαρακτηριστικό ήταν ότι, όταν στη διαφήμιση για τα γραφεία ενεχυροδανεισμού αναφερόταν η Λάρισα, υπήρχε ο χαρακτηρισμός «όμορφη Λάρισα». Συζητώντας με υπεύθυνο της Τραπέζης της Ελλάδος, πληροφορήθηκα ότι η Τράπεζα «πουλούσε» χρυσές λίρες, αλλά η αγορά χρυσών λιρών πραγματοποιούνταν μόνο από το κεντρικό κατάστημα της Τραπέζης της Ελλάδος στην Αθήνα. Θυμάμαι πως στον υπεύθυνο αυτό είχα θέσει το ερώτημα πώς, κάποιος έχοντας δυο-τρεις χρυσές λίρες, ήταν δυνατό να πάει να τις «εξαργυρώσει» στην Αθήνα; Μου απάντησε: «Θέμα τού Διοικητή της Τράπεζας Ελλάδος».
Μετά από αυτή την απάντηση, με μια αφελή περιέργεια που με διακρίνει, ασχολήθηκα επιφανειακά (βέβαια) με το θέμα. Διαπίστωσα ότι στην περιοχή μας υπήρχαν «σαράφηδες» που αγόραζαν (εξαργύρωναν) χρυσές λίρες μέχρι και 15 ευρώ «κάτω» ανά κομμάτι και πουλούσαν με τιμές μέχρι και 15 ευρώ «πάνω» ανά κομμάτι από τις επίσημες τιμές της ΤτΕ.
Από συζητήσεις διαισθάνθηκα ότι ο χρυσός αυτός, αλλά και τα πολύτιμα αντικείμενα, που κατατίθενταν στους «σαράφηδες» και τους ενεχυροδανειστές, συσκευάζονταν με κατεύθυνση την Κεντρική Ευρώπη. Δεν κατηγορώ τους ενεχυροδανειστές και σαράφηδες (μαθητής οκταταξίου Γυμνασίου εργάσθηκα σε σαράφη και μετέφερα «μασούρια» λιρών από τον ένα στον άλλο σαράφη), εφόσον λειτουργούν νόμιμα. Με κάποιες προϋποθέσεις θα μπορούσα να πω ότι… προσφέρουν στην κοινωνία!
Το ερώτημα που θέτω είναι : Ήταν ανάγκη, μετά την αποψίλωση της Ελλάδος από τις όποιες πλουτοπαραγωγικές δυνατότητες είχε, πιέζοντας με μέτρα και φόβο μέτρων, να εξαναγκάζεται ο Έλληνας, στην προσπάθεια να επιζήσει, να αποχωρισθεί ακόμα και κειμήλια με ιστορική και οικογενειακή σημασίας ενίοτε με μικρή οικονομική αξία; Δεν είναι ένα έγκλημα με θύματα, χωρίς πόλεμο;
Από τον Αλέξ. Ν. Λαζαρίδη
* Ο κ. Αλέξ. Ν. Λαζαρίδης είναι τ. καθηγητής ΤΕΙ, a.lazaridi@yahoo.fr
