Η περίπτωση Παπαντωνίου

Ι. ΓΙΑΤΙ Ο ΣΗΜΙΤΗΣ;

Η ιστορία με τον τέως Υπουργό Εθνικής Οικονομίας (’96 – ’01) και Εθνικής Άμυνας (’01 – ’04) δεν μπορεί να περιγραφεί με λίγες λέξεις ενός μονόστηλου.

Προτίμησα τρία σημειώματα για να προσεγγίσω το θέμα, χωρίς να διεκδικώ το αλάνθαστο της γραφής. Θα είμαι ειλικρινής με τον εαυτό μου, χωρίς να είμαι αφοριστικός με «στρακαστρούκες», γιατί απευθύνομαι σε νοήμον κοινό. Η υπόθεση αυτή είναι στην επικαιρότητα πολύ καιρό, και έγινε τελευταία κύριο θέμα στο πολιτικό και κοινωνικό γήπεδο.    
Οι ψίθυροι άρχισαν εδώ και χρόνια, όταν προέκυψε η παράλειψη δήλωσης στο πόθεν έσχες χρημάτων του ζεύγους Παπαντωνίου στο εξωτερικό. Οι «σκιές» οδήγησαν στη διαγραφή Παπαντωνίου από το ΠΑΣΟΚ το 2006. Όλα τα λεγόμενα «αστικά» κόμματα απομάκρυναν ανέκαθεν τους εγκαλούμενους για έκνομες δραστηριότητες, συνηθέστατα δε απομακρύνονταν μόνοι τους. Στον ΣΥΡΙΖΑ, κανένας δεν πρόσεξε, ούτε άκουσε όσα εξωφρενικά οδήγησαν τον Κοτζιά σε παραίτηση και υποδούλωσαν το 36,5% στο 3,5%. Ούτε έτρεξε κάτι, ούτε «άνοιξε μύτη» στην εμπλοκή Σπίρτζη στο Θριάσο, που πολλαπλασίασε την παραχωρηθείσα έκταση και υποπολλαπλασίασε τα λεφτά. Ούτε ίδρωσε το αυτί του Πρωθυπουργού στο χαστούκι της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, από την επιστροφή του φακέλου της ανανέωσης της σύμβασης του αεροδρομίου Ελευθέριος Βενιζέλος, λόγω του ευτελούς τμήματος παραχώρησης. Δεν ενοχλήθηκε ακόμα ο Πρωθυπουργός από τις αποκαλύψεις με ονοματεπώνυμα, για το «βόλεμα» όλων των συγγενών και φίλων των Υπουργών του, ασφαλώς λόγω του… ηθικού πλεονεκτήματος.
Οι ανισορροπίες και αντιφάσεις στο πολιτικό μας εποικοδόμημα υπήρξαν ανέκαθεν πολλές και διαχρονικές. Την τελευταία τετραετία το πράγμα κορυφώθηκε. Τα ολισθήματα ωστόσο των προσώπων που εμπλέκονται σε παράνομες δραστηριότητες, όταν συμβαίνουν, ανήκουν στην ατομική ευθύνη εκείνων που τις έχουν διαπράξει. Σε σημαντικές υποθέσεις, που δημιουργούνται σκιές σε μέλη του Υπουργικού Συμβουλίου, ο κάθε εν ενεργεία Πρωθυπουργός πρέπει ν’ αναλαμβάνει την αντικειμενική πολιτική ευθύνη. Η πολιτική ευθύνη δεν είναι ρητορική φράση, όπως συμβαίνει στην Ελλάδα, όπου εμπαίζεται η Κοινωνία με την απλή εκφώνηση μιας φράσης. Η πολιτική ευθύνη έχει νόημα, όταν ακολουθείται από συγκεκριμένες πράξεις. Η ίδια ευθύνη είναι ακατανόητη με την πάροδο πολλών χρόνων από έναν πολίτη, τέως Πρωθυπουργό, για άλλον πολίτη, τέως Υπουργό, όταν για τον τελευταίο προκύπτουν ενδείξεις τέλεσης αδικημάτων πριν από 15 ή 20 χρόνια. Επειδή ένας τέως Πρωθυπουργός δεν έχει την ελάχιστη δυνατότητα να πράξει οτιδήποτε που θα μπορούσε, (π.χ. αποπομπή, διαγραφή, έρευνα, εισαγγελική παρέμβαση κ.λπ.) όταν βρισκόταν στη θέση του ενεργού Πρωθυπουργού. Πολύ περισσότερο όταν στην εδώ περίπτωση το προφανές του πράγματος είναι ο αφόρητος λαϊκισμός και η απαξίωση μιας διεθνούς προσωπικότητας που αποτελεί «κάρφος» στους οφθαλμούς των πολιτικών του αντιπάλων και της μάζας που τους ακολουθεί.
Οι παράνομες δραστηριότητες Υπουργών στα λεγόμενα εγκλήματα του λευκού κολάρου, δηλαδή στα οικονομικά αδικήματα, δεν μπορούν ακόμα ν’ αφορούν πολιτικά κόμματα, όπως λ.χ. στην προκειμένη περίπτωση το ΠΑΣΟΚ, που συμμετέχει στο Κίνημα Αλλαγής, την ώρα μάλιστα, που το λεγόμενο «βαθύ» ΠΑΣΟΚ, μετακόμισε μαζί με το πολιτικό προσωπικό, λόγω καρέκλας, σε μια συλλογικότητα του 3%. Είναι η έσχατη ευτέλεια, που εκφράζει αμοραλισμό, από τον οποίο ασφαλώς θρέφεται το «πόπολο». Το να ζητούν σήμερα οι συριζαίοι, όπως και ανοήτως ο Θεοδωράκης, «να μιλήσει ο Σημίτης», είναι βλακώδες. Να μιλήσει ένας τέως Πρωθυπουργός, επειδή προφυλακίστηκε (μη νομίμως όπως θα εκθέσουμε στο 2ο άρθρο μας), ένας προ 15ετίας Υπουργός του, για φερόμενες παρανομίες του, και να πει τι ; Ν’ αρχίσει χαζοχαρούμενες κουβέντες με χαζοχαρούμενους πλην επικίνδυνους πολιτικούς του αντιπάλους, για να αλλάξει την ατζέντα της κατεδάφισης των πάντων από την Κυβέρνηση;
Μόνο ένας ηλίθιος θ’ ανταποκρινόταν στη γελοία μομφή και «πρόταση». Εδώ ο κολλητός του Γιάννου, ο κ. Κοτσιακάς, που έγινε πρωτοκλασάτος στον ΣΥΡΙΖΑ, δεν «μιλάει» (αυτός κι αν μπορούσε κάτι να ξέρει, θα το έλεγε), θ’ ανοίξει ο Σημίτης διάλογο, με τύπους σαν τον «πασόκο» Πολάκη, που ζητά να κλείσουν κάποιους φυλακή για να κερδίσει ο ΣΥΡΙΖΑ τις εκλογές; Διαβάζω και για το «βαθύ» ΠΑΣΟΚ, που το βρίσκω μέσα στον ΣΥΡΙΖΑ. Ο Σπίρτζης, ο Μπόλαρης, ο Κοτσακάς, η Κατσέλη, η Μαριλίζα, ο Ραγκούσης, ο Κουρουμπλής και πολλοί-πολλοί άλλοι δεν είχαν ανώτατες θέσεις στο ΠΑΣΟΚ; Από πού ξεπήδησαν αυτοί οι τύποι, που ζητούν φυλακές, για ό,τι υγιέστερο παρέμεινε στο παλιό κραταιό Κίνημα και που μισούν τον Σημίτη, γιατί υπερέχει όλων και πολλών άλλων; Ο Σημίτης είναι εξέχουσα μορφή. Ανύψωσε το κύρος της Χώρας και το σύνολο του ελληνισμού. Κατέστησε τη Χώρα ρυθμιστή στα Βαλκάνια, την πέρασε στη ζώνη του ευρώ, με μέσους ρυθμούς ανάπτυξης της 8ετούς Κυβέρνησής του 4%, και ολοκλήρωσε τα μεγαλύτερα έργα υποδομής που έγιναν ποτέ, αλλάζοντας ταυτόχρονα και τη μορφή της Αθήνας. Δημιούργησε τους καλύτερους και φθηνότερους (ναι, αν δεν το γνωρίζετε) Ολυμπιακούς Αγώνες κάνοντας απέραντο εργοτάξιο την Πρωτεύουσα στην οποία έπεσαν τα φώτα της υφηλίου. Για πρώτη και μοναδική φορά μια μικρή Χώρα έκανε αυτό το εγχείρημα. Έγινε η Ελλάδα παράγοντας σταθερότητας και η Κύπρος μέλος της Ευρωζώνης. Είναι λοιπόν εξωφρενικό, ότι οι Συριζαίοι με τον νεοκομμουνιστή και καταληψία αρχηγό τους που το ’15 διέλυσαν τη Χώρα και δημιούργησαν ένα χρέος 200 δισ. ευρώ, και δεν έχουν αφήσει όρθιο τίποτα μέχρι σήμερα, να ζητούν «ρέστα» από τον Σημίτη. Ο Σημίτης ανήκε στα κορυφαία μέλη του ΠΑΣΟΚ την εποχή που διεγράφη ο Παπαντωνίου, και αν και όσο μπορούσε και έπρεπε να μιλήσει, το έκανε τότε. Όλα τ’ άλλα που σκαρώνονται σήμερα, όπως πολύ παλιά συνέβη με τον Χαρίλαο Τρικούπη, που ο «λαός» δεν τον έβγαλε βουλευτή, και τον Ελευθέριο Βενιζέλο, που οι ίδιοι «πατριώτες» δεν τον εξέλεξαν κι αυτόν βουλευτή, οδηγώντας τη Χώρα στη Μικρασιατική καταστροφή, αποτελούν φαίνεται πηγή έμπνευσης για τον νεαρό Τσίπρα. Εύγε!