Στο σκυλάκι μας αρκεί ένα χάδι για να μας φυλάει τα χέρια και να κουνάει την ουρά του από υπέρτατη χαρά και ευτυχία.
Μετά από λίγο καιρό, το παιδάκι μας που τόσο πολύ ήθελε ένα σκυλάκι, αρχίζει να το βαριέται, κι εμείς που αγοράσαμε το σκυλάκι για να μη στενοχωρήσουμε τον κανακάρη μας ή την πριγκιπέσσα... άλλο που δεν θέλουμε. Το βάζουμε στο αυτοκίνητο και πηγαίνοντας μια πολύ μεγάλη βόλτα, σταματάμε σ' ένα ξέφωτο ή στην άκρη του δρόμου, το αφήνουμε λεύτερο... κάνουμε πως θα τρέξουμε μαζί του αλλά ξαναμπαίνουμε στο αυτοκίνητο και φεύγουμε.
Καθώς απομακρυνόμαστε, το βλέπουμε από τον καθρέφτη να μας κοιτάει με απορία, το λυπόμαστε για λίγα δευτερόλεπτα, αλλά στην πρώτη στροφή το χάνουμε και το ξεχνάμε. Το σκυλάκι μας μένει εκεί άναυδο, δεν μπορεί να το πιστέψει.
Μετά… όποιο αυτοκίνητο σταματάει, αυτό τρέχει προς τα εκεί με την ελπίδα πως γυρίσαμε να το πάρουμε, αφού η αγάπη είναι ηθελημένη σκλαβιά. Αλλά κανείς πλέον δεν του δίνει σημασία (πλην ελαχίστων εξαιρέσεων).
Μετά από λίγες ημέρες διψασμένο και πεινασμένο, ορμάει όπου βρει, ακόμη και στον δρόμο κι αν είναι τυχερό... συναντά τον θάνατο!
Όσα είναι πιο... άτυχα, αγριεύουν... αγριεύουν και γίνονται επικίνδυνα. Μήπως όμως οι άνθρωποι-απάνθρωποι είναι πιο επικίνδυνοι; Αφού εκ προθέσεως διαπράττουν έγκλημα; Γιατί... αφού το βαρέθηκαν δεν το παραδίδουν σε μια φιλοζωική εταιρεία; Γιατί όχι στον αντίστοιχο δήμο τους; Κι αν οι δήμοι δεν είναι αρκετά οργανωμένοι γιατί να μην οργανωθούν; Μήπως ο έως τότε ιδιοκτήτης του και κολλητός του φίλος, παραδίδοντας το σκυλάκι του στην αρμόδια υπηρεσία του δήμου του ή στη φιλοζωική εταιρεία να καταβάλλει μηνιαίως, ένα μικρό χρηματικό ποσό, έως ότου έστω βρεθεί καινούριος φιλόζωος;
Μήπως η χαρά των παιδιών του, που θα το βλέπουν όποτε θελήσουν, θ' αξίζει περισσότερο;
Διαφορετικά, μήπως η Πολιτεία θα πρέπει να ψηφίσει ειδικό νόμο και να τιμωρεί αυστηρά όποιον υποχρεώνει ένα σκυλάκι να καταντήσει αδέσποτο, άρα επικίνδυνο;
Κώστας Δημητρίου
Υπαστυνόμος ε.α.
