Έχει καμία σχέση ο Γιωργάκης ο Παπανδρέου με τον πατέρα του ή με τον παππού του; Ή μήπως έχει καμία σχέση ο Κυριάκος ο Μητσοτάκης με τον Κωνσταντίνο που ήταν ένας σοφός πολιτικός, ήπιος και σωστός.
Και ο άλλος, ο... εξαφανισμένος Κώστας Καραμανλής, θυμίζει κάτι απ’ τον Κωνσταντίνο Καραμανλή τον εθνάρχη; Εκείνος ήταν μία ξεχωριστή προσωπικότητα, που τον σέβονταν και οι... πέτρες. Και ετούτος εδώ μια φθηνή απομίμηση. Όπως παρέδωσε την εξουσία άνοιξε η γη και τον κατάπιε. Δεν βγήκε μια φορά όλα αυτά τα χρόνια σ’ ένα κανάλι, να πει κάτι βρε αδερφέ, για την κατάντια μας. Γιατί κανένας απ’ αυτούς δεν είναι άμοιρος ευθυνών.
Για να φθάσουμε εδώ που φθάσαμε όλοι έβαλαν το χεράκι τους και κυρίως ο Γιωργάκης. Και ο Τσίπρας βέβαια μας αποτελείωσε. Αλλά αυτός εμφανίσθηκε απ’ το... πουθενά, δεν φέρει κανένα βαρύγδουπο όνομα. Από αναρχικός και πρόεδρος του δεκαπενταμελούς στο σχολείο του, σήμερα... Πρωθυπουργός!
Όλοι οι παραπάνω λοιπόν, είναι φθηνές απομιμήσεις των προγόνων τους και τζάμπα κοκορεύονται για την καταγωγή τους. Το ξαναλέω παιδιά και φαντάζομαι πως το λένε όλοι οι Έλληνες, πως δεν υπάρχουν ηγέτες, να πιάσουν το τιμόνι της διακυβέρνησης και να βγάλουν το πλοίο απ’ τα ... βράχια που το έριξαν όλοι οι παραπάνω. Και εκλογές να γίνουν, που όλοι μας τρωγόμαστε, τι πρόκειται να γίνει; Θα σώσει ο Μητσοτάκης την Ελλάδα, θα πάρει πίσω τα... ξεπουλημένα; Μια θηλιά στο λαιμό έχουμε που θα σφίγγει κάθε μέρα επί χρόνια.
Η χώρα έχει πάρει τον κατήφορο και κανένας δεν είναι άξιος απ’ αυτούς να τη συγκρατήσει. Χάθηκε το κύρος και ο σεβασμός δυστυχώς τω άλλων χωρών απέναντι στην Ελλάδα. Και γι’ αυτό ευθύνονται όλοι οι παραπάνω. Κι ο Γιωργάκης διδάσκει σε ξένα πανεπιστήμια. Τι τους μαθαίνει αλήθεια, πώς να καταστρέψουν τη χώρα τους;
Ωραία κύριε Πρωθυπουργέ, βγήκαμε απ’ το μνημόνιο αυτές τις μέρες και πανηγυρίζουμε και μοιράζεις του λόγου σου πλατιά χαμόγελα στην τηλεόραση. Οι επιτηρητές όμως θα είναι πάνω απ’ τα κεφάλια μας, θα εξακολουθήσουν να μας κουμαντάρουν και να μετράνε τις... μπουκιές που τρώμε.
Αλίμονο στους απογόνους μας. Εμείς οι άνθρωποι κάποιας ηλικίας θα εγκαταλείψουμε κάποια στιγμή τον μάταιο τούτο κόσμο. Τι θα γίνουν τα παιδιά μας και τα εγγόνια μας! Αλλά ας ελπίσουμε πως ο Θεός δεν θα μας αφήσει να χαθούμε.
Η ελπίδα πεθαίνει τελευταία όπως λέει ο λαός. Χωρίς αυτή δεν μπορούμε να ζήσουμε.
Σας χάλασα τη διάθεση συνάνθρωποι, το ξέρω και το καταλαβαίνω μ’ αυτό το άρθρο μου, αλλά γι’ αυτό προσθέτω την ελπίδα, για να μην πάρουμε φόρα όλοι και πέσουμε απ’ το ...μπαλκόνι.
Αυτά είχα να πω σήμερα και να... συμβουλέψω αυτούς με τα μεγάλα ονόματα, να κατέβουν απ’ το... καλάμι να χαμηλώσουν και να σκύψουν να αφουγκραστούν το καρδιοχτύπι του Έλληνα, που δεν ξέρει τι του ξημερώνει. Σταματάω εδώ γιατί σέβομαι τον χώρο της έγκριτης εφημερίδας μας, που με φιλοξενεί απ’ τα νεανικά μου χρόνια, με μια διακοπή που έλειψα απ’ την πόλη και τώρα συνεχόμενα τριάντα χρόνια...
Της Καλλίτσα Γκουράβα - Δικτά
• Η Καλλίτσα Γκουράβα - Δικτά είναι λογοτέχνις-συγγραφέας
