Η μετάβαση στη χρηματοδότηση από τις Αγορές που δεν συνοδεύεται από ενυπόγραφες δεσμεύσεις, κάλλιστα μπορεί να προσδιοριστεί και ως "Καθαρή Έξοδος", αν βεβαίως ξεπεράσουμε τους σκοπέλους και φτάσουμε αισίως ως εκεί.
Σε καμία περίπτωση όμως δεν συνεπάγεται ότι:
- Παύουν να ισχύουν τα 700 και πλέον ψηφισμένα νομοθετήματα που ήταν προαπαιτούμενα δανεισμού προηγούμενων δανειακών συμβάσεων (Μνημονίων).
- Θα επιστραφεί οτιδήποτε έχει εκχωρηθεί, όπως η Δημόσια περιουσία μέσω παραχώρησης της διαχείρισης της έως το 2115, Οργανισμοί και άλλα Εθνικά Περιουσιακά Στοιχεία μέσω ιδιωτικοποιήσεων και η ιδιοκτησία των τραπεζών μέσω των ανακεφαλαιοποιήσεων.
- Θα ανασχεθούν οι δεσμεύσεις που έχουμε αναλάβει για δεκαετίες (έως το 2060!), αναφορικά με την επίτευξη στόχων Ανάπτυξης και κυρίως Πλεονασμάτων.
- Θα εξαϋλωθούν τα μελλοντικά μέτρα που έχουμε υπογράψει για το ασφαλιστικό σύστημα (μείωση συντάξεων) και τη φορολογία (μείωση αφορολογήτου), συνολικά της τάξης του 2% του ΑΕΠ – πάνω από 3,5 δισ.
όπως και να ονοματοδοτήσουμε πολιτικά την μη ύπαρξη νέου μνημονίου από τα τέλη του ερχόμενου καλοκαιριού.
Σε μια τέτοιου τύπου "Καθαρή Έξοδο", θα δανειζόμαστε πλέον από τις Αγορές με εκάστοτε επιτόκιο δανεισμού συνδεδεμένο με την τρέχουσα αποτίμηση της συμμόρφωση μας σε ότι έχουμε ήδη δεσμευτεί. Άρα η επενέργεια όσων έχουμε υπογράψει (ν.4270/2014 και ν.4389/2016) και η εποπτεία, θα είναι ουσιαστικά εν ισχύ μέχρι το ύψος των δανειακών μας υποχρεώσεων να διαμορφωθεί κάτω από το 75% του σημερινού χρέους, το οποίο και αναμένεται να επιτευχθεί σε αρκετές δεκαετίες από σήμερα. Η εποπτεία, μάλιστα, θα είναι ιδιαιτέρως ενισχυμένη αν η ‘’έξοδος’’ συνοδευτεί με οποιασδήποτε μορφή απομείωσης του χρέους. Αυτόματο εργαλείο δημοσιονομικής συμμόρφωσής μας είναι και ο ξεχασμένος, αλλά ψηφισμένος, περίφημος κόφτης! Αν στο μεσοδιάστημα αποτύχουμε κάποια στιγμή στην τήρηση των συμφωνηθέντων, σε κάθε απόκλιση, τότε, είτε το κόστος δανεισμού θα γίνεται επονείδιστο, είτε θα καταλήξουμε εν τέλη σε μια νέα δανειακή σύμβαση (Μνημόνιο), είτε το Grexit θα καταστεί εκ’ νέου επίκαιρο!
Εν’ αντιθέσει, σε μια "Μη Καθαρή Έξοδο" που θα "αγοράσουμε’’ για κάποιο διάστημα την ασφάλεια του optional credit line (προληπτική πιστωτική γραμμή), σε περίπτωση που εκτροχιαστεί της κανονικότητας ο δανεισμός μας από τις Αγορές, θα μπορούμε να ενεργοποιήσουμε αυτή την εναλλακτική επιλογή με χαμηλό επιτόκιο, η οποία βεβαίως θα συνεπάγεται, κατά την ενεργοποίηση της, την συμμόρφωση σε νέες δεσμεύσεις, όπως αυτές θα προδιαγραφούν. Δηλαδή ένα νέο, διαφορετικού τύπου, μνημόνιο.
Σε οποιαδήποτε από τις άνωθεν εκδοχές, δεν θα επιστρέψουν οι ιδιωτικές περιουσίες που εκποιήθηκαν, δεν θα βγουν ιδιώτες και ιδιωτικές επιχειρήσεις από τη μαύρη λίστα του Τειρεσία και δεν θα αντικατοπτρίζουν οι δείκτες ανάπτυξης της Εθνικής Οικονομίας την αντίστοιχη ανάπτυξη στην Κοινωνία. Γιατί είναι το μοντέλο λάθος, ανόητε γραφειοκράτη!
Με εργαλεία και θεωρίες του 20ού αιώνα δεν μπορείς να απαντήσεις στις προκλήσεις του 21ου, όπως φαίνεται να υιοθετεί πλήρως η συντηρητική παράταξη που ασκεί σήμερα χρέη αξιωματικής αντιπολίτευσης. H θεώρηση της ανάπτυξης μικρομεσαίων οικονομιών (Επιχειρήσεων, Κρατών, κοκ…) μέσω πλεονασματικών ισολογισμών, μπορεί κάποτε να ήταν αποτελεσματική, σε μια παγκόσμια αγορά που διογκωνόταν ραγδαία και απλά έπρεπε να είσαι νοικοκύρης. Είναι, όμως, ανεδαφική και ανεπίκαιρη στην σημερινή εποχή, όπου αποδεδειγμένα μπορεί να επιτευχθεί μόνο μέσω υγιούς δανεισμού. Η δήθεν επιτυχία, για την οποία οι κυβερνόντες επαίρονται, παραγωγής εθνικών πλεονασμάτων μέσω φορολαίλαπας, θυμίζει οθωμανική στρατηγική με τον "κεφαλικό φόρο" παρονομαστή. Πόσο, μάλλον, όταν πολιτικά αντιλαμβάνεσαι αποτελεσματικό και ηθικό να στραγγίζεις την Αγορά, αντλώντας το 2016 και το 2017, 11 δισ. παραπάνω από τον στόχο, διανέμοντας εκ’ των υστέρων πενιχρά προνοιακά επιδόματα και συσσωρεύοντας απόθεμα επερχόμενων προεκλογικών παροχών. Σήμερα οι επιτυχημένες ιδιωτικές ή εθνικές οντότητες ορίζονται από το ευ ζην όσων τις αποτελούν και όχι των ολίγων που τις διοικούν.
Όσο διαμορφώνουμε πολίτες καταναλωτές του ΑΕΠ και όχι παραγωγούς του, συνεχίζουμε να εφαρμόζουμε πολιτικά, δημοσιονομικά και οικονομικά συστήματα διανομής και όχι ανάπτυξης. Μόνο που η διανομή έχει ως προαπαιτούμενο το απόθεμα και, δυστυχώς, αυτό το έχουμε προ πολλού καταναλώσει. Όσο συνεχίζουμε την εμμονή σε μια Μονέτα που αντιπροσωπεύει τελείως διαφορετικές Εθνικές Οικονομίες, απλά εθελοτυφλούμε. Όπως και γινόμαστε άκρως επικίνδυνοι και γραφικοί, όταν πιστεύουμε ότι η λύση βρίσκεται απλά σε ένα δικό μας Νόμισμα! Όσο οικοδομούμε υδροκέφαλα κράτη, όπου η διαχειριστική διάνοια θεωρείται προνόμιο ολίγων, και δεν προχωράμε στην ανάδειξη της περιφερειακής διακυβέρνησης, ώστε να εμπιστευτούμε τον κάθε πολίτη στον τόπο του και τις τοπικές δομές, απλά αυταπατόμαστε. Και η αυταπάτη δεν είναι δικαιολογία κομπορρημοσύνης, παρ’ ότι στις μέρες μας, υπό μια κατ’ επίκληση προοδευτική διακυβέρνηση, το βιώσαμε κι αυτό!
Έφτασε η ώρα να συνειδητοποιήσουμε ότι ενυπάρχουμε σε ένα διεθνές περιβάλλον μετάβασης από την Παγκοσμιοποίηση στην Οικουμενικότητα, όπως πολύ επιτυχημένα το έχει περιγράψει ο Απόστολος Πόντας, Πρόεδρος της Ε.Δ.Ε.Μ. (Ένωση Δημοκρατικής Εθνικής Μεταρρύθμισης). Ότι είμαστε ήδη πολίτες του κόσμου και ο ανταγωνισμός είναι, πλέον, μια πρόκληση που υπερβαίνει τα εθνικά σύνορα. Ούτε η απομόνωση θα μας προστατέψει, ούτε η ανερμάτιστη στάση μεταξύ προόδου και επιστροφής στις γνώριμες συνήθειες του παρελθόντος. Από όπου και όπως και να βγούμε, όπως και να προσδιορίσουμε την Έξοδο, το που και πώς θα μπούμε, μπορεί μόνο να μας αλλάξει προορισμό. Στην Είσοδο είναι το επίδικο για τον Πολίτη και τη Χώρα!
Ο δημόσιος διάλογος και η επιχειρηματολογία πρέπει, επιτέλους, να λάβει χώρα επί της πραγματικότητας. Χρειάζεται κοινή αντίληψη για το που θέλουμε να πάμε και δικό μας στρατήγημα να ακολουθήσουμε. Να βαδίσουμε στο μέλλον, χωρίς ιδεοληπτικούς δογματισμούς. Να κάνουμε χρήση σύγχρονων θεωριών, εργαλείων και δεξιοτήτων. Να διεκδικήσουμε στοιχειοθετημένα, αλλαγή της Ευρωπαϊκής πολιτικής που έχει σαν επίκεντρο την δημοσιονομική ευημερία και να τοποθετήσουμε στο επίκεντρο της επίλυσης τον Άνθρωπο ως μονάδα όπου κι αν αυτός βρίσκεται.
Να εισέλθουμε στο Αύριο που θέλουμε!
Του Νίκου Χ. Ιωσήφ
* Ο Νίκος Χ. Ιωσήφ είναι επικεφαλής Πολιτικού Σχεδιασμού και Επικοινωνίας, Μέλος Κ.Ε. και Π.Σ. Ε.Δ.Ε.Μ. (Ένωση Δημοκρατικής Εθνικής Μεταρρύθμισης), μέλος Κεντρικής Πολιτικής Επιτροπής Κινήματος Αλλαγής και αντιπρόεδρος και Οικονομικός Δ/της Βιομηχανίας.
