Από τη Μαρίνα Αποστολοπούλου
Ουρές στα ΑΤΜ των τραπεζών
Ουρές στα βενζινάδικα
Ουρές στα σούπερ-μάρκετ
Ουρές ακόμη και στα περίπτερα! Συνωστίζονται κυρίως οι ηλικιωμένοι προκειμένου να διαβάσουν τα πρωτοσέλιδα των εφημερίδων.
Ψέματα με ουρά που κατάπιαμε αμάσητα επί χρόνια.
Φάρμακα με το σταγονόμετρο. Ένα την ημέρα ανά είδος παίρνουν οι αποθήκες και... όποιος προλάβει!
Συναλλαγές μόνον με ρευστό πλέον (από αυτό που δεν υπάρχει) διότι, δεν υπάρχει.... Εμπιστοσύνη.
...Αλλά εντάξει, μην αγχωνόμαστε. Υπάρχει επάρκεια σε μπύρες όπως μας πληροφόρησαν. Οπότε, μπορούμε να πνίξουμε τον καημό μας στις μπύρες τραγουδώντας «και πίνω μπύρες, πίνω μπύρες, πίνω μπύρες», εφόσον... Εφόσον βεβαίως έχουμε λεφτά για τις αγοράσουμε. Γιατί με 50 ευρώ την ημέρα, δεν πάει ο άλλος να πάρει μπύρες. Θα πάει να πάει κάνα μακαρόνι να «στουμπώσει» για να απαντηθεί επιτέλους και το... υπαρξιακό ερώτημα που έθεσε ο κοινοβουλευτικός εκπρόσωπος του ΣΥΡΙΖΑ Φίλης: «πόσα μακαρόνια τρώνε πια;»! Έλα μου ντε!
Πού να το φανταζόμασταν! Πού να φανταζόμαστε ότι εν έτει 2015 θα ζούσαμε τέτοιες σκηνές και τέτοιες στιγμές.
Και τι είναι όλο αυτό;
Προφανώς «σκηνές από ταινία προσεχώς» έτσι για να.... προπονούμαστε. Γιατί αν από Δευτέρα βρεθούμε εκτός Ευρώπης, η καθημερινότητα κάπως έτσι θα είναι. Με «δελτίο και κουπόνια» που είχε προτείνει και οι σταθερός θιασώτης της δραχμής ο Λαπαβίτσας. Οπότε καλό μας κάνει να μπαίνουμε σιγά-σιγά στο κλίμα του... ρόδινου μέλλοντός μας.
Διότι αν μας προκύψει το δυστύχημα (γιατί ατύχημα δεν είναι), πρώτα θα βγούμε από την Ευρωπαϊκή Ένωση και μετά από την Ευρωζώνη. Καθότι δεν προβλέπεται τρόπος να βγει ένα κράτος-μέλος από την Ευρωζώνη (ακόμη και όταν... λυσσάει όπως εμείς) αλλά προβλέπεται η έξοδος από την ΕΕ. Και όποιος βγαίνει από την ΕΕ βγαίνει και από την Ευρωζώνη και ησυχάζει μια και καλή. Καθότι εκτός από τα κοινό νόμισμα και ό,τι αυτό συνεπάγεται θα χάσουμε και όλα τα ευρωπαϊκά κονδύλια, πώς λέμε «ΕΣΠΑ», πώς λέμε διάφορα περιφερειακά αναπτυξιακά προγράμματα, πώς λέμε «επιδοτήσεις», πώς λέμε γενικά οτιδήποτε σε κονδύλιο πάνω στο οποίο βασίζεται αυτή η χώρα από τότε που μπήκε στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Όλα αυτά απλά δεν θα υπάρχουν γιατί δεν θα έχουμε το δικαίωμα να τα έχουμε ως μη μέλη της ΕΕ.
Πώς φθάσαμε μέχρι το δημοψήφισμα;
Όπως το είχαμε προβλέψει και από τούτη εδώ τη θέση από τον Ιανουάριο ακόμη, όταν με το που ξεκίνησε η περίφημη «υπερήφανη διαπραγμάτευση», φάνηκε τι θα ακολουθούσε. Διότι όπως «η καλή μέρα από το πρωί φαίνεται» ακριβώς έτσι φαίνεται και η κακή. Και η ανώμαλη προσγείωση στη σκληρή (επ΄ αυτού δεν υπάρχει αμφιβολία) πραγματικότητα του κόσμου της τρόικας, από τη νεότευκτη τότε Κυβέρνηση, έδειχνε τον δρόμο. Και από τότε ακόμη είχαμε επισημάνει ότι η Κυβέρνηση δεν διέθετε plan B. Ή και αν ακόμη υπήρχε μία εναλλακτική στην οποία πόνταρε δεν μπορούσε να είναι τίποτε άλλο παρά ένα δημοψήφισμα εκεί κατά τον Ιούνιο, οπότε και τέλειωνε το πρόγραμμα.
Ατυχώς τα πράγματα εξελίχθηκαν ακριβώς έτσι.
Και στο «παρά ένα» ο Αλ. Τσίπρας, κατέφυγε στο δημοψήφισμα. Γιατί; Και γιατί δεν ήθελε να γίνει Τρικούπης-όπως το ’χουμε ξαναπεί-αλλά βεβαίως δεν ήθελε να επωμιστεί και το πολιτικό κόστος μίας επώδυνης συμφωνίας. Γιατί ας μην γελιόμαστε. Εφόσον η ελληνική πρόταση από τα 900 εκ. του μέιλ Χαρδούβελη έφθασε τα 8 και δισ. σε πέντε μήνες, «πέντε πάνω πέντε κάτω» δεν ήταν εκεί το ζήτημα. Ηταν το σύνολο του ζητήματος και του ποσού που ήταν πολιτικά δυσβάσταχτο. Και προφανώς όλα τα μηνύματα έλεγαν ότι δεν επρόκειτο να περάσει από την Κοινοβουλευτική Ομάδα του ΣΥΡΙΖΑ και θα προέκυπτε απώλεια δεδηλωμένης. Οπότε, «εμπρός στον δρόμο που χάραξε ο ΓΑΠ». Πέντε χρόνια μετά πάμε σε δημοψήφισμα για να αποφασίσει ο «κυρίαρχος λαός». Και αν ο «κυρίαρχος» πει «ναι» σε αυτό το ασαφές και μη υπαρκτό ερώτημα (αφού επίσημη πρόταση δεν υπήρξε και στο μεταξύ έχει αποσυρθεί και η ανεπίσημη) τότε, θα έχει και την ευθύνη. Επίσης και αν πει «όχι» θα πάμε υπερηφάνως να συναντήσουμε τη μαύρη μοίρα μας, μάνα κακομοίρα μας, χωρίς να έχει η Κυβέρνηση καμία ευθύνη ούτε για το ένα ούτε για το άλλο, αφού το παίζει Πόντιος Πιλάτος.
Και στο μεταξύ δεν υπάρχει δίφραγκο ούτε για ταξί.
Ας μην σταθούμε στα όλα τα διαδικαστικά που παραβιάστηκαν ή παραβλέφθηκαν προκειμένου να γίνει το δημοψήφισμα μέσα σε χρόνο "ντε-τε", ας σταθούμε στον τρόπο που αναπόφευκτα διχάζεται η ελληνική κοινωνία ανάμεσα στο «ναι» και στο «όχι». Και ας θυμηθούμε ότι εκτός από το τελευταίο δημοψήφισμα μετά τη μεταπολίτευση, όλα τα υπόλοιπα ανεξαρτήτως αποτελέσματος, ήταν σαφώς αποτελεσματικά σε κάτι: δίχασαν την Ελλάδα και τους Έλληνες. Και ο διχασμός είναι μία κατάσταση που την έχουμε πληρώσει πολύ ακριβά ως έθνος.
Και ξέρετε κάτι; Όλα τα κόστη εν τέλει με τον ένα ή τον άλλο τρόπο μπορούμε να τα αντέξουμε, ίσως και να τα πληρώσουμε. Το κόστος του «διχασμού» όμως όπως και η ιστορία έχει αποδείξει είναι βαρύ, βαθύ, δύσκολα παραγράφεται και ακόμη δυσκολότερα ξεχνιέται. Αυτό τουλάχιστον έπρεπε να το σκεφτούν πριν τοποθετήσουν τον «κυρίαρχο λαό» μεταξύ Σκύλλας και Χάρυβδης.
