Σ’ αυτή, λοιπόν, τη μεταβατική περίοδο, των ραγδαίων αλλαγών, με την αυξανόμενη εντροπία, η Ελλάδα μας αντί να προετοιμάζεται καταλλήλως «φρόντισε» να περιέλθει σε κατάσταση… χρεοκοπίας. Στη συνέχεια, η αναγκαστική εφαρμογή των μνημονίων δημιούργησε έντονο εσωτερικό διπολισμό («μνημονιακοί»/ «αντιμνημονιακοί») που, στη διάρκεια της κρίσης κατακερμάτισε το, εν πολλοίς, διαπλεκόμενο παλαιό πολιτικό μας σύστημα. Από αυτή την κατάσταση ήρθε πια ο καιρός να απαλλαγούμε.
Το ότι έφθασε η κατάλληλη στιγμή για την έξοδο από το καθεστώς των μνημονίων-έστω υπό αυστηρή επιτήρηση-και η ώρα για αλλαγή πορείας αποτελεί, ασφαλώς, ένα εξαιρετικά θετικό γεγονός για την οικονομία και για την κοινωνία μετά μάλιστα και από την οχτάχρονη-γερμανικού τύπου- επώδυνη «θεραπευτική αγωγή».
Όπως και το ότι έφθασε ο κατάλληλος χρόνος για την επίλυση του Σκοπιανού ήταν εξίσου θετικό γεγονός. Εξάλλου ήταν και είναι εξαιρετικός o χρονισμός (timing) για την έναρξη της προσπάθειας της Ελλάδας να κλείσει «μέτωπα» στα Βαλκάνια ώστε, σταδιακώς, να καθιερωθεί εκ νέου ως ηγέτιδα και σταθεροποιητική δύναμη στην περιοχή. Θα έχουν έτσι την άνεση οι επόμενες κυβερνήσεις να προσανατολίσουν τις δυνάμεις της χώρας στη σωστή κατεύθυνση, στα υπαρκτά προβλήματα.
Οι αντιρρήσεις δε εκ μέρους των ηγεσιών των κομμάτων εκείνων που αποφάσισαν να εντάξουν τα εθνικά θέματα στην μικροκομματική τους ατζέντα δεν θα είχαν ιδιαίτερη σημασία, αν δεν πυροδοτούσαν, με ακραίο, κάποιες φορές, τρόπο το αυθεντικό πατριωτικό φρόνημα των απλών ανθρώπων ώστε αυτό να εκτρέπεται σε εθνικιστικό παραλήρημα.
Στη λογική αυτή προσχώρησε, δυστυχώς, και το ΚΙΝΑΛ που -όπως φοβόμασταν και όπως συνέβη και στο παρελθόν με την κίνηση των «58»- «καπελώθηκε» πλήρως από τον παλαιοκομματικό μηχανισμό του ΠΑΣΟΚ. Το τελευταίο, μάλιστα, ιδιαίτερα το λεγόμενο «πατριωτικό» κομμάτι του, ταυτίστηκε πλήρως με τον Α. Σαμαρά στο Σκοπιανό ζήτημα όπως και στο αίτημα για πρόωρες εκλογές.
Ευλόγως, λοιπόν, εγείρεται το ζήτημα για το ποιος είναι ο ρόλος των μεταρρυθμιστικών δυνάμεων (ΠΟΤΑΜΙ, ΔΗΜΑΡ, Καμίνης, Ραγκούσης κ.α.) στη διαμόρφωση της φυσιογνωμίας του ΚΙΝΑΛ. Διότι, όλοι αυτοί, μοιάζει να μη λαμβάνονται υπόψη και τείνουν, απλώς, να μετατραπούν σε διακοσμητικό επίχρισμα του παλαιού ΠΑΣΟΚ.
Η μεσοπρόθεσμη -για να επανέλθουμε- ρύθμιση του χρέους σε συνδυασμό με την ανάπτυξη της οικονομίας -που ήδη ξεκίνησε- αποτελούν εξαιρετικούς οιωνούς για την ουσιαστική επιτέλους βελτίωση των πραγμάτων στη δύσμοιρη χώρα μας. Τα γεγονότα αυτά (συμφωνία για το Σκοπιανό, ρύθμιση χρέους, έξοδος από τα μνημόνια) εξισορροπούν τις ζημιές που υπέστη η οικονομία κατά το πρώτο εξάμηνο διακυβέρνησης από τους άπειρους -τότε- και ιδεοληπτικούς ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ και δημιουργούν ταυτόχρονα την προϋπόθεση για μια νέα πορεία.
Γι’ αυτό το λόγο, τώρα, που η χώρα βρίσκεται στην έξοδο από μια επώδυνη πορεία θυσιών, με την ολοκλήρωση αναγκαίων μεταρρυθμίσεων για την μετατροπή της σε σύγχρονο ευρωπαϊκό κράτος, είναι περισσότερο από αναγκαίο οι ονομαζόμενες προοδευτικές πολιτικές δυνάμεις της χώρας να επιδείξουν σύνεση και σοφία. Διότι, σε έναν κόσμο στον οποίο το μόνο δίκαιο που επιβάλλεται είναι αυτό της ισχύος, είναι καθήκον τους να επιλέξουν την οδό της συνεννόησης και της ευθύνης ώστε να προστατέψουν τους πιο αδύναμους της κοινωνίας μας χωρίς, όμως, να βάζουν εμπόδια στις πιο παραγωγικές δυνάμεις της οικονομίας.
Συνεπώς, και εφόσον -όπως δείχνουν τα πράγματα- αποτύχει το «πείραμα» του ΚΙΝΑΛ καθώς -όπως είπαμε- υποτάχθηκε στη λογική των παλαιοκομματικών μηχανισμών του ΠΑΣΟΚ, μία είναι η λύση που απέμεινε για τον λεγόμενο προοδευτικό χώρο: η αλλαγή πορείας και η αποχώρηση των μεταρρυθμιστικών-προοδευτικών ομάδων και προσώπων από το ΚΙΝΑΛ και η προσπάθεια για προγραμματική σύγκλιση με τον ΣΥΡΙΖΑ που θα πρέπει να πάψει επιτέλους κι εκείνος να λοξοκοιτάζει σε αδόκιμες κατευθύνσεις.
Διότι αυτές οι μεταρρυθμιστικές/εκσυγχρονιστικές δυνάμεις του σημερινού ΚΙΝΑΛ και ο «μεταλλαγμένος» ΣΥΡΙΖΑ αποτελούν, πλέον, τις μόνες-κατά τεκμήριο-αυθεντικές φιλοευρωπαϊκές σοσιαλδημοκρατικές πολιτικές δυνάμεις στη χώρα μας. Οι δυνάμεις αυτές οφείλουν να επιχειρήσουν προγραμματική σύγκλιση προκειμένου να συγκροτηθεί ο απαραίτητος πολιτικός σχηματισμός που θα εξισορροπεί εκείνον της Κεντροδεξιάς και που αποτελεί τον άλλο πυλώνα του φιλελεύθερου πολιτεύματος.
Σε ένα τέτοιο ενδεχόμενο, που απαιτεί κι ένα εύλογο χρονικό διάστημα ώστε να ξεπερασθούν οι υφιστάμενες αντιθέσεις, τίθενται και οι βάσεις για τη δημιουργία -όπως ξαναγράψαμε- μιας μεγάλης προοδευτικής παράταξης, της Ενιαίας Κεντροαριστεράς (ΕΝΚΑ).
Με αυτές τις προϋποθέσεις, με ένα ισορροπημένο και σταθερό πολιτικό σύστημα, τίθενται και οι βάσεις για οριστική αλλαγή πορείας της χώρας, σε νέα κατεύθυνση, μακριά από τις συμπληγάδες όχι μόνο των μνημονίων αλλά και πολλών από τις κακές μας συνήθειες που μας οδήγησαν στο παρελθόν σε εφτά χρεοκοπίες και σε πολλές εθνικές καταστροφές.
Από τον Δημήτρη Νούλα
Ο Δημήτρης Νούλας είναι χημικός
