Το χρονικό ορόσημο, που ο ίδιος ο Αλ. Τσίπρας είχε θέσει, η 25η Ιούνη, οπότε και η ΕΕ θα αποφασίσει για την έναρξη ή όχι της ενταξιακής διαδικασίας για βαλκανικά κράτη, πλησιάζει, όπως και η 11η Ιούλη, οπότε και πραγματοποιείται η Σύνοδος Κορυφής του ΝΑΤΟ. Η «κλεψύδρα» για την οποία είχε μιλήσει ο πρωθυπουργός αδειάζει.
Στο φόντο αυτής της εξέλιξης και των συλλαλητηρίων , κυβέρνηση και ΝΔ κλιμακώνουν τη μεταξύ τους αντιπαράθεση, πάνω σε κάλπικες διαχωριστικές γραμμές, όπου πίσω από το «δέντρο» του ονόματος κρύβουν το «δάσος» του ευρωΝΑΤΟϊκού σχεδιασμού στα Βαλκάνια, με τον οποίο συμφωνούν όλες οι αστικές δυνάμεις και τα κόμματα. Η αντιπαράθεσή τους βεβαίως δεν αφορά στην «ευρωατλαντική ολοκλήρωση» των Βαλκανίων και συνακόλουθα τη «γεωπολιτική αναβάθμιση» και τον ρόλο στα Βαλκάνια της Ελλάδας για λογαριασμό της αστικής τάξης, αφού σ' αυτούς τους άξονες, που συνδέονται άμεσα με τα συμφέροντα του ελληνικού κεφαλαίου, καμιά διαφωνία δεν έχουν. Μόνο η κυβέρνηση «βγαίνει» καμιά φορά ως ΝΑΤΟϊκότερη των ΝΑΤΟϊκών, θυμίζοντας ότι δεν είναι απλώς ένα διμερές θέμα αλλά σχετίζεται με την ένταξη της ΠΓΔΜ στο ΝΑΤΟ και την ΕΕ, και φέρνοντας σε αμηχανία τη ΝΔ. Η ΝΔ κατηγορεί την κυβέρνηση για «εθνική μειοδοσία» και η κυβέρνηση απαντά ταυτίζοντας τη ΝΔ με «ακροδεξιές φωνές που δεν θέλουν συμφωνία», ενώ απειλεί να «βγάλει στη φόρα» παλιότερους συμβιβασμούς της ΝΔ πάνω στο ονοματολογικό.
Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι και σε προηγούμενες φάσεις της διαπραγμάτευσης, ανεξάρτητα από το ποιος κυβερνούσε, αυτό που κινούσε τα νήματα ήταν το συμφέρον της ελληνικής αστικής τάξης, εντός του ευρωΝΑΤΟϊκού πλαισίου. Έτσι, λοιπόν, η Ελλάδα στήριξε τη διάλυση της Γιουγκοσλαβίας με σφραγίδα ΕΟΚ στις αρχές του 1990. Η ενδιάμεση συμφωνία με την ΠΓΔΜ το 1995, επί κυβέρνησης ΠΑΣΟΚ (παρότι το τελευταίο πρωτοστάτησε στον εθνικιστικό παροξυσμό του 1992), άνοιξε τον δρόμο για την «απογείωση» των οικονομικών σχέσεων ανάμεσα στις δύο χώρες, με ανάδειξη της Ελλάδας στην πρώτη θέση των κρατών με τις μεγαλύτερες Άμεσες Ξένες Επενδύσεις στη γειτονική χώρα. Τις ίδιες επιλογές και κατευθύνσεις υπηρετούσε λίγα χρόνια αργότερα η συμμετοχή της Ελλάδας στην ευρωΝΑΤΟϊκή επέμβαση στη Γιουγκοσλαβία, με τη διάθεση στρατιωτικών υποδομών, γης, θάλασσας και αέρα, προκειμένου επί 78 μερόνυχτα να σφυροκοπιέται ο λαός και ν' αλλάξουν τελικά τα σύνορα στη Βαλκανική, με νέα κράτη - προτεκτοράτα.
Σήμερα η όξυνση της αντιπαράθεσης ΗΠΑ - ΝΑΤΟ με τη Ρωσία και με άλλα κράτη, όπως η Κίνα, και στην περιοχή των Βαλκανίων, έχει ενεργοποιήσει τους σχεδιασμούς τους, επιδιώκοντας να θωρακίσουν τα συμφέροντά τους έναντι των ανταγωνιστών τους. Άμεσος στόχος τίθεται η γρήγορη διεύρυνση ΝΑΤΟ και ΕΕ στα Βαλκάνια, και σ' αυτό το πλαίσιο εντάσσεται η επικείμενη συμφωνία. Σ' αυτόν τον σχεδιασμό η Ελλάδα έχει αναλάβει πρωταγωνιστικό - στρατηγικό ρόλο, προσδοκώντας οφέλη για την αστική τάξη. Εκεί είναι που συναντιούνται κυβέρνηση - ΝΔ και τα άλλα αστικά κόμματα, όσες διαφορές κι αν έχουν μεταξύ τους για πλευρές της διαπραγμάτευσης γύρω από το όνομα.
Εκτός των άλλων, η συμφωνία για το όνομα θα αφήσει ανοιχτά «παράθυρα» σε ζητήματα όπως η απάλειψη αλυτρωτισμών, η εγγύηση συνόρων κ.λπ., που αφενός παρακάμπτονται συνειδητά για να μην επιβραδύνουν αυτά τα σχέδια, αφετέρου είναι αδύνατο να αντιμετωπιστούν στο πλαίσιο ιμπεριαλιστικών λυκοσυμμαχιών που δεν αναγνωρίζουν σύνορα, κυριαρχικά δικαιώματα, που αμφισβητούν συνθήκες και συμφωνίες, που υποδαυλίζουν εθνικισμούς.
Οι κόντρες για το όνομα, λοιπόν, καλά κρατούν, όμως όλοι μαζί - κυβέρνηση, ΝΔ, άλλα αστικά κόμματα, εθνικιστές και κοσμοπολίτες - στηρίζουν τον στόχο της γεωστρατηγικής αναβάθμισης της Ελλάδας στο ευρωΝΑΤΟϊκό πλαίσιο και τον πρωταγωνιστικό ρόλο που επιδιώκει, παζαρεύοντας ανταλλάγματα για την ελληνική αστική τάξη και μπλέκοντας τον λαό σε επικίνδυνους μπελάδες. Ο ελληνικός λαός οφείλει να γνωρίζει ότι, σε τελική ανάλυση, συμφωνία η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ μπορεί να φέρει, δεν θα φέρει όμως λύση από τη σκοπιά των συμφερόντων του αλλά και των λαών των Βαλκανίων. Μια ευρωΝΑΤΟϊκής κοπής συμφωνία και με «ανοιχτά» ζητήματα αλυτρωτισμών όχι μόνο δεν διασφαλίζει τη σταθερότητα και την ειρήνη στην περιοχή, αλλά βάζει την Ελλάδα ακόμα περισσότερο στο «μάτι του κυκλώνα» των ιμπεριαλιστικών ανταγωνισμών που οξύνονται. Αυτόν τον σχεδιασμό οφείλει να τον αντιπαλέψει κάθε λαός στη χώρα του, σε αντιπαράθεση με τα σχέδια του κεφαλαίου, ενάντια σε ΗΠΑ - ΝΑΤΟ - ΕΕ, στον ιμπεριαλιστικό πόλεμο και στην εμπλοκή σ' αυτόν.
Του Άγγελου Σίμου
* Ο Αγγελος Σίμος είναι μέλος της Ε. Π. Θεσσαλίας του ΚΚΕ
