Πιάνει το λεπόν και φτιάχνει τη θάλασσα και τη στεριά… Και καθώς του άρεσε το παιχνιδάκι, έπιασε κι έφτιαχνε ό,τι άλλο του κατέβαινε στη σοφή ασπρομάλλικη κεφαλή του, βουνά, κάμπους δένδρα, ζώα, πτηνά τα πάντα. Κομπλέ.
Σοφή κεφαλή είπα; Μμμμ, τέλος πάντων, συζητιέται. Διότι άμα ήτανε σοφή, δεν θα ’φτιαχνε τη γυνή! Θα σταμάταγε στον άντρα, οι άντρες θα παντρεύονταν μεταξύ τους και τα ομόφυλα αυτά ζευγάρια θα μεγάλωναν μαζί τα παιδιά τους. Σοφία ήθελε; Εδώ το κατάλαβε μέχρι κι... ο Τσίπρας που την καθάρισε την μπουγάδα με μια απλή διάταξη. Τσακ μπαμ. Ήταν δίκαιο και έγινε πράξη! Εσύ, πώς, μεγαλοδύναμε;
Το οποίον η γυνή, από τότε που έγινε άνθρωπας, όλο μπίρι – μπίρι κι απαιτήσεις. Και σαν μυρίζει καλοκαίρι, σου ρίχνει την πρώτη μαχαιριά:
- Αντόνιοοοο, λέει προχτές η δική μου (με φωνάζει έτσι γιατί είναι ερωτευμένη με τον Μπαντέρας η «ξεσλόιαστη»), (μτφρ. ξεσυλλόγιαστη).
- Αντωνάκηηηηη (φωνή όλο νάζι, προανάκρουσμα υποβολής αιτήματος). Του Αγίου Πνεύματος έρχεται, πάμε θάλασσα για κάνα μπανάκιιιιιι; Να τα μαααας!
- Τρελή είσαι μωρή; (την αρχίζω στις γρήγορες μπας και σώσω τίποτες). Μωρή τρελή, μωρή μουρλή, μωρή ξεμυαλισμένη, ποιου Αγίου Πνεύματος; Εδώ μας ήρθε ο λογαριασμός του ρεύματος!
Εννοείται πως πήγαμε!
Στου Βόλου τις ακρογιαλιές, τώρα, στα κοσμικά μπαράκια, έχουν πέσει όλες οι φυλές της Θεσσαλίας, λίγα βολιοτάκια, κάμποσοι λαρσινοί και μια πλημμύρα από τρικαλαίους σακαφλιάδες, συν το μισό Καρδιστάν (όσοι δηλ. δεν πήγαν Κόκκινο Νερό – Κουτσουπιά). Όλοι μαζί ξεπλέν’ τα ποδάρια τς, γιατί η θάλασσα είναι μπούζι, οπότε κάτσε καλύτερα ζντξαπλώστρα να χαζεύς τι έφτιαξε ο Θεός (σοφός ο Θεός, σοφός, το παίρνω πίσω). Άγιε μου Φανούρη τι μας... φανερώνεις!
Στο μεταξύ, οφείλω να είπω ότι εγώ (και καμιά κατοστή ακόμη νοματαίοι), έχουμε παρκάρει όπως πάντα, στην άκρη του επαρχιακού δρόμου, δίπλα στην παραλία. Διότι... εκεί είναι η θάλασσα, κάτι εκατομμύρια χρόνια τώρα, δεν γίνεται να την πάμε ούτε πιο δώθε, ούτε πιο κείθε, πού να παρκάρει «ου κουσμάκους»; Άλλωστε, σε όλες τις παραλίες της χώρας, σύμπας ο πληθυσμός παρκάρει πάνω στον δρόμο - άμα είχαμε προβλέψει πάρκινγκ θα ήμασταν Γερμανοί και θα μας έβριζε όλη η υπόλοιπη Ευρώπη. Άσε, δεν λέει.
Είναι τώρα δύο καλοπαιδάκια, πηλιορείτικα που κάθε καλοκαίρι δηλώνουν «μπητσομπαράδες» και τα κονομάνε χοντρά. Ξέρεις τώρα, πέντε «αμ-πρέλες» (το «α» ναζάλ, ένρινο, οξφορδιανό), πέντε σαιζ-λονγκ, μια μπάρα, τρεις γκαρσόνες – τούμπανα ντυμένες στιλ παίκτριες Survivor, και φέρνε μπίρες να δροσιστεί το πόπολο να κονομήσουμε. Όμορφαααα!
Δεν ξέρω πώς έγινε φέτος και οι δύο λεβέντες «πλακώθηκαν» μεταξύ τους, ότι και καλά οι πελάτες τού μεν κλείνουν την πόρτα του δε, «θα σου δείξω εγώ ρε παλιοτέτοιε», πέφτει τηλ. στο τοπικό «Εκατό» και καταφτάνουν στην πλαζ τα αστυνόμια, όλο τσατίλα. Διότι το αστυνομικό Τμήμα κατοικοεδρεύει εις ορεινόν πηλιορείτικο θέρετρον και ξέρεις τι είναι τώρα να σε κατεβάζουν από τα ψηλά και δροσερά και να σε τρέχουν στην μπίχλα και τον ιδρώτα της παραλίας; Και μιλάμε για πολλή... τσατίλα. Πάρε να ’χεις πρόστιμα και αφαίρεσις πινακίδων. Παρεμπόδισις κυκλοφορίας, άρθρο τάδε, παράγραφος δείνα του ΚΟΚ, άμα πιάσουμε νόμους και γραφές σύρε βγάλε άκρη…
-Για στάκα ρε μάστορα, διαμαρτύρεται ο πληθυσμός. Πού να παρκάρουμε; Μια ζωή εδώ βάζουμε τα αυτοκίνητα;
Αμετάπειστος ο τοπικός «Ράμπο» με το RayBan γυαλί και το ψαρωτικά φορεμένο τζόκεϊ, βγάζει αβέρτα πινακίδες μέσα σε φωνές, «μα κυρ αστυνόμεεεε…» οι μεν, «πουτ δε κοτ ντάουν ρε, αυτό λέει ο Νόμος, που θα μας κάνεις και υποδείξεις από πάνω» αγριεύει εκείνος. Κι εξάλλου, μας λέει,... έγινε καταγγελία (από τον μπητσομπαρά Νο1). Κι άμα γίνει καταγγελία δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτα…
Την ίδια ώρα, στον παραλιακό δρόμο του Πηλίου γίνεται ό,τι συνήθως. Της εκδιδομένης. Οδηγοί γκαζώνουν, οδηγοί προσπερνούν παράνομα, παραβιάζουν διπλές γραμμές, χώνονται απότομα στις στροφές, τρέχουν με χίλια σε κατοικημένες ζώνες, οδηγούν και μιλούν στο κινητό, έχουν πιει τις μπίρες και τα τσίπουρά τους, τον μισό και βάλε ΚΟΚ παραβιάζει ο καθένας. Και Αστυνομία πουθενά. Η Αστυνομία βγάζει πινακίδες από τα παρκαρισμένα αυτοκίνητα σε μια μάλλον περιθωριακή παραλία! Αράχωβα κατακαημένη κι εσύ καημένο Σούλι… Μια ζωή ακριβοί στα πίτουρα και φτηνοί στο αλεύρι !
Λαρσινοί και Τρικαλοκάρδιτσοι αποχωρούντες αδόξως εκτοξεύοντες ύβρεις και κατάρες, σκεπτόμεθα μετά πλήρους απελπισίας ότι κατά τον Νόμο οφείλουμε α) να ταξιδεύσουμε ξανά σήμερα, που είναι εργάσιμη ξανά στο Αστυνομικό Τμήμα (Α.Τ) κάπου στο Πήλιο και να καταθέσομεν άδεια και δίπλωμα και β) μετά πάροδον δεκαημέρου να ξαναμεταβούμε εις το εν λόγω Α.Τ προς παραλαβή των ξηλωθέντων πινακίδων και κατατεθέντων εγγράφων. Α, ρα πάτε καλά; Για ένα παρκάρισμα στο πουθενά; Θα μας βγει του μπάνιο κάνα διακουσάρκο;
Όλο τσατίλα, σαν σκυλί δαρμένο, ξηλωμένος (από πινακίδες) και ξεπουπουλιασμένος (απ’ το πρόστιμο) γυρίζω Λάρσα.
- Έλα μωρέ Αντόνιο, λέει με νάζι η Σούλα, μην στενοχωριέσαι, να ευκαιρία είναι να ξανάρθουμε για μπανάκι….
Οδηγώ και σε σκέφτομαι Σούλα… Να σε δολοφονήσω τώρα ή να τ’ αφήσω γι’ αργότερα; Κι εσύ Θεέ μου μεγαλοδύναμε, τι τις ήθελες τις θάλασσες και τις παραλίες; Τι ήθελες κι έφτιαχνες τη γυνή; Μια χαρά κατάστασις ήταν και το χάος.
Λάρσα επιτέλους... Λάρσα σ’ είδα και σε λαχτάρσα. Και σιγά μην ξανατρέξω σαν τσ’ παλαβοί να πάω για μπάνιο στον Βόλο... Σάματις δεν έχει εδώ... γοργόνες; Η καλύτερη πλαζ είναι η «ΠλαςΤαχυδρομείου»! Εδώ να δεις κάτι γοργόνες λυγερόκορμες. Να τις κοιτάς και να σου φεύγουνε τα λέπια… Και άνευ προστίμου περικαλώ!
ΑΛΕΞΗΣ ΚΑΛΕΣΗΣ
alexiskalessis@yahoo.gr
