Μπροστά στα πόδια τους, απλώνονταν ο κήπος της πολυκατοικίας, γεμάτος με πολύχρωμες τριανταφυλλιές . Δύο πολύ ψηλά φοινικόδεντρα, που σχεδόν άγγιζαν τα καλώδια μεταφοράς ηλεκτρικού ρεύματος, ορθώνονταν ανάμεσα στις τριανταφυλλιές, δεξιά και αριστερά του διαδρόμου, ο οποίος ξεκινούσε από την αυλόπορτα και κατέληγε στην είσοδο της πολυκατοικίας. Κι ύστερα το πεζοδρόμιο με τον παραλιακό δρόμο. Κάθε λογής τροχοφόρα πηγαινοέρχονταν, άλλα με χαμηλή ταχύτητα, τηρώντας τους κανόνες οδικής κυκλοφορίας και άλλα έτρεχαν μουγκρίζοντας, αδιαφορώντας για τα όρια που αναγράφονταν στις ειδικές ταμπέλες της τροχαίας. Η θάλασσα είχε ακόμα αρκετούς κολυμβητές. Η παραλία ήταν κατάμεστη από κόσμο, αραγμένο πάνω στην άμμο ή στις πολυθρόνες. Ο ήλιος έγειρε αρκετά στη δύση και σε λίγο κρύφτηκε πίσω από την βουνοσειρά του Κισσάβου. Ένα ελαφρύ αεράκι, άρχισε να ρυτιδιάζει την γαλήνια θάλασσα. Ο θόρυβος των αυτοκινήτων, όλο και μεγάλωνε όσο περνούσε η ώρα και άρχισε να γίνεται πια ενοχλητικός. Ο Γιωργάκης εξακολουθούσε να ρεμβάζει. Τα μάτια του κάποια στιγμή, σταμάτησαν να περιεργάζονται όσα συνέβαιναν γύρω του και το μυαλό του βυθίστηκε στη σκέψη. Ο στοχασμός του κράτησε αρκετή ώρα. Ύστερα γύρισε το κεφαλάκι του πλάι, προς τη γιαγιά του και κάρφωσε τα μάτια του στο πρόσωπο της.
- Γιαγιά, είσαι πολύ όμορφη , ακούστηκε να λέει ο Γιωργάκης.
Η γιαγιά ξαφνιάστηκε, τάχασε, δεν μπορούσε να αρθρώσει λέξη. Ποτέ της δεν φαντάστηκε πως ο μικρούλης εγγονός της θα της έλεγε κάτι τέτοιο. Ένιωσε τα μηνίγγια της να σφίγγουν και τα μάγουλά της να καίνε. Κάποια στιγμή συνήλθε. Άρχισε να φέρνει στο μυαλό της, σαν να ήταν μπροστά σε καθρέφτη, το πρόσωπο της. Ήξερε πολύ καλά, πως ήταν μια γυναίκα στην εμφάνιση, ούτε όμορφη ιδιαίτερα, ούτε άσχημη. Αυτό που λέμε μέτρια, συνηθισμένη.
-Γιωργάκη, απάντησε η γιαγιά, εγώ δεν είμαι όμορφη, είμαι όπως βλέπεις και μεγάλη στην ηλικία. Η γιαγιά σου η Άννα είναι όμορφη, που είναι και αρκετά χρόνια νεώτερή μου. Και ακόμα πολύ πιο όμορφη είναι η μαμά σου. -Ναι, όμως και εσύ είσαι πολύ όμορφη, επέμενε ο Γιωργάκης.
Η γιαγιά, στην εμμονή του εγγονού της να την βλέπει όμορφη, δεν άντεξε και συγκινήθηκε. Δάκρυα ξέφυγαν από τα μάτια της και κύλησαν ακράτητα στα δυό της μάγουλα . Δεν θέλησε να τα δει ο εγγονός της. Σηκώθηκε από την καρέκλα και κατευθύνθηκε γρήγορα προς την κρεβατοκάμαρα, με τον μεγάλο καθρέφτη. Εκείνος, της είπε την αλήθεια όπως πάντα. Σκούπισε τα δάκρυά της και γύρισε πάλι στη βεράντα .
Κάθησε ξανά στην καρέκλα, δίπλα στον πολυαγαπημένο της εγγονό. Επεκράτησε σιωπή. Στο μυαλό της γιαγιάς γεννήθηκε μια απορία.
Γιατί ο Γιωργάκης, την έβλεπε όμορφη ενώ δεν ήταν; Γρήγορα η σκέψη της άρχισε να στριφογυρίζει παντού να βρει την αιτία.
Ξαφνικά, μια υποψία ξεπρόβαλλε στην οθόνη του μυαλού της, δυνατή και ασάλευτη. Πέρασαν αρκετά λεπτά και ο Γιωργάκης έγειρε το κεφαλάκι του στο μπράτσο της γιαγιάς του.
-Γιαγιά, σ' αγαπώ πολύ, είπε.
Αυτόματα η απορία της γιαγιάς έγινε εξήγηση και η υποψία της επιβεβαιώθηκε...
Σηκώθηκε από την καρέκλα της, έσκυψε πάνω από τον εγγονό της, τον αγκάλιασε σφιχτά και τον φίλησε τρυφερά στα δυό του μάγουλα. Χαμογέλασε...κουνώντας με ικανοποίηση την κεφαλή της.
Όλα όσα έβλεπε και έλεγε, όλη αυτήν την ώρα ο Γιωργάκης στη γιαγιά του, μοναδική αφετηρία είχαν την τρυφερή ,αγνή και αμόλυντη, ΚΑΡΔΟΥΛΑ ΤΟΥ.
Τ.Σ.Σ.
Η γιαγιά του.
