Ποιητές και πεζογράφοι ύμνησαν αυτή την αγία μορφή, που ξεκινάει απ’ τα βάθη των αιώνων και φθάνει μέχρι σήμερα.
Μιλάμε βέβαια για τη σωστή μάνα, με τη σημασία της λέξης και όχι για μερικές που βγάζουν απ’ τα σπλάχνα τους ένα παιδί και το πετάνε απ’ το… μπαλκόνι στον ακάλυπτο, για να το μαζέψουν μαζί με τα… σκουπίδια, όπως συνέβη προ ημερών.
Κάτι που συγκλόνισε το πανελλήνιο. Τέτοια απονιά, τέτοια απανθρωπιά για να μην πω κτηνωδία και θίξω τα ζωάκια που μόλις γεννήσουν περιθάλπουν με στοργή και αγάπη το μωρό τους. Ναι ακόμα κι αυτά.
Εδώ θα μιλήσουμε για τη μάνα που λαχταράει να σφίξει στην αγκαλιά της ένα παιδί, να το θηλάσει, να το χαϊδέψει, να το νανουρίσει, σαν τη μάνα του Χριστού. Για εκείνη τη μάνα που θα έκανε κάθε θυσία για να αποκτήσει ένα παιδί.
Όμως πολλές φορές τα φέρνει αλλιώς η ζωή και παρ’ όλη την προσπάθεια και τη λαχτάρα να κρατήσει στην αγκαλιά της ένα δικό της παιδί, δεν τα καταφέρνει.
Και τότε καταφεύγει στην υιοθεσία. Ωραία πράξη και θεάρεστη. Δεν είναι λίγο, ένα παιδί που δεν γνώρισε τη δική του μάνα για τον άλφα ή βήτα λόγο, να βρεθεί στην αγκαλιά μιας άλλης μάνας και να νιώσει το ζεστό της χάδι.
Η Χριστίνα ήταν μια όμορφη νέα γυναίκα με έναν υπέροχο σύντροφο. Ζούσαν όμορφα κι ευτυχισμένα τα πρώτα χρόνια, μα κάποια στιγμή ένιωσαν και οι δύο την έλλειψη του παιδιού.
Δοκίμασαν όλα τα μέσα που διαθέτει η επιστήμη σήμερα, αλλά χωρίς αποτέλεσμα.
Τότε πήραν τη μεγάλη απόφαση. Θα υιοθετούσαν ένα παιδί. Κατέφυγαν σ’ ένα ίδρυμα στην πόλη τους. Ύστερα από πολλές διαδικασίες-και πολύ καλά κάνουν οι αρμόδιοι των ιδρυμάτων και το εξετάζουν καλά το θέμα, για να μην πέσει το παιδί σε ακατάλληλα χέρια-έσφιξαν στην αγκαλιά τους ένα κοριτσάκι ενός έτους περίπου, με πράσινα μάτια και σκούρα μαλλιά, που έμοιαζε σαν να ήταν πραγματικό παιδί της Χριστίνας που είχε κι εκείνη τα ίδια χαρακτηριστικά.
Το ζευγάρι ήταν τρισευτυχισμένο, γέμισε η άδεια τους ζωή και αφοσιώθηκε σ’ αυτό το πλάσμα με όλη του την καρδιά. Το παιδί μεγάλωνε, με αγάπη και φροντίδα κι από τους δύο. Η Χριστίνα δεν εργαζόταν και το μεγάλωνε η ίδια. Είχε σπουδάσει οικονομολόγος αλλά δεν εργάστηκε ποτέ. Δεν είχαν βέβαια οικονομικό πρόβλημα, αλλά τα τελευταία χρόνια είναι και δύσκολο να βρεις δουλειά, όσα πτυχία κι αν έχεις, ακόμα κι αν την έχεις ανάγκη.
Ο Άρης ήταν ένας απ’ τους καλύτερους γιατρούς της πόλης τους, με πολλή πελατεία, γιατί ήταν και ως άνθρωπος υπέροχος. Αυτός ο… συνδυασμός άριστου επιστήμονα και καλού ανθρώπου τον έκαναν περιζήτητο.
Όταν το κοριτσάκι τους συμπλήρωνε το δεύτερο έτος της ζωής του η Χριστίνα είχε μια ιδέα. Δειλά την ανακοίνωσε στον άντρα της γιατί δεν ήξερε πως θα την πάρει. Αν και όπως προαναφέραμε ήταν ένα τέλειο ζευγάρι και συμφωνούσαν σε όλα.
Το ίδρυμα που φιλοξενούσε το μικρό τους κοριτσάκι, φιλοξενούσε επίσης και το δίδυμο αδερφάκι του, που ήταν αγόρι. Το σκέφτηκε πολύ πριν μιλήσει στον άντρα της, για μια απόφαση που είχε πάρει και προσευχόταν να τη δεχθεί και ο Άρης. Το μικρό τους κοριτσάκι κοιμόταν βαθιά στο κρεβατάκι του, ο Άρης και η Χριστίνα απολάμβαναν τον απογευματινό τους καφέ στο σαλόνι, ήταν Κυριακή.
Ήρεμη ατμόσφαιρα και γλυκιά…
Η Χριστίνα πήγε κοντά στον άντρα της τον έπιασε απ’ το χέρι και…
«Άρη έχω σκεφθεί κάτι εδώ και καιρό, δεν ξέρω αν θα συμφωνήσεις μαζί μου, αλλά το θέλω τόσο πολύ αγάπη μου… Ο Άρης την κοίταξε απορημένος.
«Πες μου, τι σε απασχολεί..!»
«Η Ειρήνη μας-έτσι το είχαν ονομάσει το κοριτσάκι τους-όπως ξέρουμε έχει ένα δίδυμο αδερφάκι στο ίδρυμα… Τι θα έλεγες να το παίρναμε κι αυτό… κοντά μας…;
Είναι κρίμα να μεγαλώνουν χωριστά κι όπως είναι φυσικό το καθένα θα πάρει το δρόμο του και δεν ξέρεις καμιά φορά πως τα φέρνει η ζωή και μπορεί να συναντηθούν κάποτε σαν δυο ξένοι και μπορεί να αγαπηθούν κι όλα και τότε!
Δεν θέλω ούτε να το σκέφτομαι… Το παιδί υπάρχει ακόμα στο ίδρυμα, επικοινώνησα προχθές με τη διευθύντρια, αλλά δεν ξέρω τι θα πεις κι εσύ …
Ο Άρης την τράβηξε κοντά του και την έσφιξε στην αγκαλιά του κι αυτό ήταν ένα δείγμα της συναίνεσής του! «Η ζωή γράφει τις πιο απίθανες ιστορίες που ωχριούν μπροστά τους και τα έργα των πιο προικισμένων συγγραφέων», είπε… και στο σαλόνι έπεσε μια γλυκιά σιωπή…
Από την Καλλίτσα Γκουράβα-Δικτά
* Η Καλλίτσα Γκουράβα-Δικτά είναι λογοτέχνις, συγγραφέας
