Άραξαν στα γειτονικά κράτη, εκεί όπου οι συνθήκες λειτουργίας των είναι πρόσφορες. Όσες έμειναν, μπήκαν στη διαδικασία του λουκέτου. Οι μισθοί των εργαζομένων ελαττώθηκαν τρομερά. Οι συντάξεις των παππούδων, που συντηρούσαν την άνεργη οικογένεια, εξευτελίστηκαν. Σε λίγο και οι σημερινές συντάξεις θα είναι μια γλυκιά ανάμνηση. Το Δημογραφικό, το τόσο οξύ πρόβλημα, που δεν συγκινεί κανένα, κανείς δεν το φροντίζει, ούτε το αναφέρει. Είναι ένα ζήτημα που μας καίει φυλετικά. Δαμόκλειος σπάθη για την Εθνική μας υπόσταση. Πρόσφατη έρευνα απεκάλυψε, πως το 2050 ο Ελληνικός πληθυσμός θα συρρικνωθεί κατά δύο εκατομμύρια. Και με το μεταναστευτικό και τους φυγάδες από κάθε μεριά της γης, ο πληθυσμός μας θα αλλοιωθεί, με όλες τις συνέπειες. Καμιά γηρασμένη κοινωνία δεν αποπνέει αισιοδοξία για το μέλλον της. Σε λίγο καμιά εργασιακή ή μισθολογική μελέτη δεν θα είναι σε θέση να ανακόψει την καταστροφή.
Πώς θα μπορέσουν μ` αυτά τα δεδομένα, να κάνουν τους νέους να κτίσουν τα όνειρά τους; Να κάνουν οικογένεια, παιδιά, να βοηθήσουν τους γονείς τους; Ως πότε πια το κράτος θα στηρίζεται στην απηνή φορολογία, τσακίζοντας συνταξιούχους και εργαζομένους.
Κοντά στην ανεργία και το Δημογραφικό, πληγή μεγάλη είναι και η φυγή πολλών νέων (500.000) έφυγαν ανά τον κόσμο. Νέοι και μορφωμένοι. Άνθρωποι αναγκαίοι για την πρόοδο του τόπου. Και φανταστείτε, πως αυτά τα αξιόλογα παιδιά, τα χαίρονται άλλα κράτη. Πόσα χρήματα, λαχτάρες και αγωνίες πλήρωσαν οι γονείς και το κράτος για να τα σπουδάσουν; Εδώ και πολλά χρόνια, μεγάλο ποσοστό πληθυσμού, συνωθούνται στις μεγαλουπόλεις. Στην αρχή με δάνεια, με δώρα, με επιδοτήσεις, εύκολη προσφορά εργασίας, ζούσαν με άνεση. Αλλά ξαφνικά βρέθηκαν στον αέρα. Χωρίς δουλειά χωρίς παραγωγή. Με πενιχρούς μισθούς. Με κόκκινα δάνεια. Με χρέη. Χωρίς χρήματα. Κι όσο πήγαιναν βούλιαζαν. Τα πάντα υποτιμήθηκαν. Όλα τα επιτεύγματά μας έγιναν καπνός. Περιουσίες έγιναν αντικείμενα δίχως αντίκρισμα. Τα χρέη μεγάλωσαν. Η απελπισία φώλιασε στις ψυχές μας.
Στο εσωτερικό η πολιτική κατάσταση και οι διαπροσωπικές μας σχέσεις είναι για κλάματα. Τονίστηκε κατ` επανάληψη πως οι πολιτικοί μας ποτέ δεν στάθηκαν στο ύψος τους. Το Κοινοβούλιο, που έπρεπε να είναι πεδίο δημιουργικής διαβούλευσης, να συζητούνται συλλογικά και υπεύθυνα τα προβλήματα του Έθνους, έχασε την αίγλη του. Έγινε αρένα, όπου μόνο πολιτικοί διαπληκτισμοί, χαμηλού επιπέδου, επικρατούν. Ο ορθός καθαρός πολιτικός λόγος εξέλιπε. Ύβρεις επικρατούν και χυδαιότητες. Λόγοι χαμαιτυπείου και αθλιότητας. Τα έδρανα της Βουλής δεν κατέχονται πια από ανθρώπους σαν τον Τρικούπη, τον Ελ. Βενιζέλο, τον Κων. Καραμανλή. Η βαρύτητα του πολιτικού λόγου, παρέδωσε τα σκήπτρα του στην κομματίλα.
Παράλληλα το ήθος και η ευπρέπεια, εκ μέρους των πολιτών, παρουσιάζει έναν λαό σε παρακμή. Νέα παιδιά το καμάρι του Έθνους, οι αυριανοί μας πολίτες, ασκούνται καθημερινά σε προπηλακισμούς και εμπρησμούς οχημάτων. Προσπαθούν να επιβάλουν τον Νόμο της βίας. Καταστρέφουν ως βάνδαλοι ιερούς χώρους και μνημεία δόξης. Τρομοκρατούν καθηγητές. Λες και δεν είναι από τούτη τη χώρα. Οι νέο-Έλληνες τρώνε τις σάρκες τους.
Όλα αυτά αποδεικνύουν, πως οι Αξίες, οι Αρχές και οι κανόνες, που συγκροτούν μια συντεταγμένη πολιτεία, βρίσκονται υπό διωγμό και διάλυση. Το κράτος αδυνατεί να επιβληθεί και να πατάξει τα θλιβερά τούτα φαινόμενα. Μέρα με τη μέρα χάνει το σεβασμό και την υπόληψη των πολιτών.
Για όλα αυτά, που μας συμβαίνουν δεν υπάρχουν εύκολες λύσεις. Παράλληλα με τα θέματα του Σόιμπλε, τη Μέρκελ και το ΔΝΤ που πράγματι είναι σοβαρά, απορρέει καίρια η ευθύνη του κράτους, να πάρει τα αναγκαία εκείνα μέτρα, που θεωρούνται κατάλληλα, για την εξάλειψη, των φαινομένων αυτών. Ο πολίτης είναι τόσο φορτωμένος σήμερα με θέματα επιβίωσης, ώστε να μην υπάρχει χώρος, για άλλα προβλήματα.
Παράλληλα όμως και ένας έκαστος από εμάς, έχει υποχρέωση να συμβάλει στην καταπολέμηση κάθε ανομίας και ασχήμιας. Καθένας από μας και όλοι μαζί, ας δώσουμε το στίγμα το φυλετικό μας, κι ας αντισταθούμε, στην παγκόσμια και ντόπια κρίση. «Ευ λογίζεσθαι» λοιπόν και «Ευ πράττειν», για καλύτερες μέρες.
Του Κων/νου Ι. Παπακωνσταντίνου
