Γυναίκα, το βασικότερο κύτταρο της κοινωνίας

Του Κων. Ι. Παπακωνσταντίνου

Να πάλι η 8 Μαρτίου να μας ξαναθυμίσει, πως η γυναίκα αποτελεί το βασικότερο στοιχείο της κοινωνίας μας. Κι ακόμα να μας θυμίσει τους ατέλειωτους και επώδυνους αγώνες της γυναίκας, για ν’ αποκτήσει τα χαμένα από αιώνες ανθρώπινα δικαιώματά της. Και δυστυχώς οι αγώνες αυτοί δεν τέλειωσαν. Ακόμα και σήμερα υποβόσκει η λανθασμένη αντίληψη, πως στη γυναίκα ταιριάζει μια δεύτερη μοίρα.

Η Ημέρα της Γυναίκας, θα περάσει κι αυτή, όπως οι άλλες αφιερωματικές ημέρες. Θα ακουσθούν τη μέρα τούτη, πύρινες καταγγελίες των γυναικών, για άνισες μεταχειρίσεις, για υποβάθμισή της κ.α. Θα ακουστούν όμως και βαρύγδουπες και ανέξοδες υποσχέσεις και εξαγγελίες. Όπως πάντα ψεύτικες. Θα ακουστούν πολλά. Θα γίνουν λίγα.
Από την Ομηρική εποχή, η γυναίκα στο περιθώριο. Ο Όμηρος γράφει πως «Τα σ’ αυτής έργα κομίζει ιστού τ’ ηλακάτην. Εις οίκον ιούσα τα σ’ αυτής έργα κομίζει». Δηλαδή δουλειά της είναι ν’ ασχολείται με τη ρόκα και τα έργα του σπιτιού. Και ο Ξενοφών συνηγορεί: «Το οικουρείν και περί τα του οίκου ασχολείσθαι, αι γαρ γυναίκες πεφύκασιν». Δηλαδή η φύση της γυναίκας είναι να υπηρετεί το νοικοκυριό. (Οικον. 7-23-24). Ο Περικλής όμως άνθρωπος με ευρεία αντίληψη και ίσως υπό την επίρροια της δυναμικής Ασπασίας, βλέπει τη γυναίκα με άλλο μάτι. Στον «ΕΠΙΤΑΦΙΟ» τονίζει την επικρατούσα τότε, κοινωνική αντίληψη, για την αξιοπρέπεια, που πρέπει ν’ απολαμβάνει η γυναίκα στον κοινωνικό της περίγυρο. Αλλά και για τον σεβασμό, που πρέπει ν’ ανταποδίδεται από τον άνδρα για το ήθος της.
Το Κοράνι! Τι να πεις γι’ αυτό, τέλεια και απάνθρωπη απαξίωση της γυναίκας. Δείτε τα τραγικά θύματα των γυναικών από τις μισάνθρωπες αντιλήψεις και πρακτικές στις χώρες του Ισλάμ. Η γυναίκα RES. Ένα πράγμα! Η γυναίκα με το δυσειδές τσαντόρ. Να μη βλέπει και να μην την βλέπουν. Όποια θέλει να οδηγήσει αυτοκίνητο, να φθάσει στις πηγές της γνώσης, ν` αντιδράσει στο Κοράνι, δικάζεται άμεσα όχι από Δικαστήρια, αλλά απ’ τον όχλο, με λιθοβολισμό και θανάτωση. Στο διάβα των αιώνων, οι άνθρωποι πέρασαν, από αλληλοσυγκρουόμενες αντιλήψεις, σχετικά με την ισότητα των δικαιωμάτων των δύο φύλων. Πολλές βρήκαν την έκφρασή τους στα φεμινιστικά κινήματα. Οι γυναίκες είχαν να παλέψουν με στείρες και άδικες αντιλήψεις, για την ισοτιμία τους με τον άνδρα. Σίγουρο και αναμφισβήτητο όπλο τους ήταν, πως κι αυτές ήταν πλάσματα του Θεού. Και μάλιστα με το μεγαλείο της μητρότητας, δώρο υπέρτατο της φύσης.
Πρώτος ο Χριστιανισμός, ήταν αυτός που έβγαλε τη γυναίκα, από την αφάνεια στο προσκήνιο της ισοτιμίας με τον άνδρα. Μπροστάρης ο Απόστολος Παύλος. Για τα δίκαια της γυναίκας, με τις πιο επαναστατικές λέξεις, που γράφτηκαν ως τότε. «Ουκ ένι Έλλην και Ιουδαίος, περιτομή και ακροβυστία, βάρβαρος, Σκύθης, δούλος ή ελεύθερος, αλλά τα πάντα εν πάσι Χριστώ». Δηλαδή δεν υπάρχουν Έλληνες ή Ιουδαίοι, περιτμημένοι ή όχι, βάρβαροι, Σκύθες, δούλοι ή ελεύθεροι. Όλα είναι του Χριστού. Αυτή είναι η απόλυτη ισότητα των φύλων και των φυλών, στον νέο άνθρωπο, τον Χριστιανό. Αυτό που ακολουθείται στην τελετή του γάμου «Η δε γυνή να φοβήται τον άνδρα» δεν αναιρείται φυσικά, όταν η γυναίκα εκείνη τη στιγμή πατάει το πόδι του άνδρα. Η ρήση αυτή είναι παλιά και φυσικά εντελώς αντίθετη με όσα προείπαμε.
Ο Χριστιανισμός λοιπόν έφερε τη γυναίκα σε ισοτιμία με τον άνδρα. Αλλά κι αυτό δεν αρκούσε. Η γυναίκα ως τα χρόνια μας, πάλεψε, για τη δικαίωση του φυσικού της προορισμού. Ο χρόνος και η φύση στάθηκαν μαζί της. Και οι αγώνες της τη δικαίωσαν. Απέδειξε, με πολύ πόνο και εγκαρτέρηση, ότι είναι ισότιμος «Τω ανδρί». Κατάφερε να εκπορθήσει τον άνδρα κι ανέβηκε στα ύπατα αξιώματα, εκεί όπου εκείνος κυριαρχούσε. Έγινε επιστήμων, ηγέτης, πολιτικός, κοσμοναύτης. Έσπασε τα δεσμά, που την ήθελαν έγκλειστη στο σπίτι. Στο νοικοκυριό και στην παιδοποιία. Έσπασε τα δεσμά της ανδροκρατίας. Στη γυναίκα περισσεύει η ευαισθησία, η στοργή και η αγάπη. Κι όταν ακόμα στα βάθη των αιώνων, όπως διαβάζουμε στην «Ιστορία του πολιτισμού» (DURANTA τομ.), ίσχυε η Γυναικοκρατία, που ποτέ δεν έφτασε η γυναίκα στη σκληράδα του άνδρα. Του έδωσε φτερά να γίνει θηρευτής και κυνηγός, τροφοδότης και ασπίδα της οικογένειας.
Όσα όμως κέρδισε η γυναίκα με τους τόσους κόπους και αγώνες, τόσο αυξάνεται και το βάρος των υποχρεώσεων, που επωμίζεται. Εξακολουθεί να είναι η Αρχόντισσα του σπιτιού. Είναι η μάνα, η σύζυγος, η ανοιχτή αγκαλιά για όλους. Για τη λάτρα του σπιτιού. Για τη φροντίδα των παιδιών της. Φροντίζει να είναι σωστή απέναντι στον σύζυγό της. Γιατί θεωρεί τον δεσμό του γάμου, σαν ισχυρότερο και από τον δεσμό του αίματος. Και παράλληλα όπου αναλαμβάνει έργο έξω από το σπίτι της, διακρίνεται σ’ όλα τα πεδία. Στην Τέχνη, στην Επιστήμη, στην Έρευνα, στην Πολιτική, παντού. Μορφή ηρωική.