Βρε αμάν, βρε ζαμάν, που πήγαν και μας κουβαλήθηκαν δω πέρα, εκεί κατά τον 10ο – 11ο αιώνα; Αϊ σιχτίρ, δεν γινόταν να μείνουν εκεί στις στέπες της Μογγολίας; Δεν γινόταν να έχουμε για γείτονες τίποτε φιλήσυχους Νορβηγούς ψαράδες – όπως θα ευχόταν και ο Τραμπ- τίποτε νυσταλέους Ελβετούς ωρολογοποιούς ή σοκολατοποιούς, με ροδαλά μάγουλα, με το σωστό σαβουάρ βιβρ και τους πληθυντικούς ευγενείας τους; Πού πήγαν και βρέθηκαν αυτοί οι αγροίκοι; Σα να έχεις μια βιλάρα χτισμένη σε οικοπεδάρα και να σου κουβαληθούν δίπλα κακοί γείτονες. Την πάτησες.
Θα μου πεις: εμείς είμαστε καλύτεροι; Διαόλου σπορά είμαστε κι εμείς, ψόφιοι για καβγάδες και τσαμπουκάδες, εγωίσταροι, εμμονικοί, προκατειλημμένοι με την ιδέα πως «άλλη ράτσα σαν κι εμάς δεν δημιούργησε ο Θεός», όλη τη μαστοριά σε μας την έβαλε, μετά βαρέθηκε κι έβγαλε δεύτερο πράμα. Χειρότερο όλων, ότι είχαμε πάντοτε ηγεσίες που αν δεν έτρωγε ο ένας το… μάτι του άλλου, δεν ησύχαζε. Από τα χρόνια του Θεμιστοκλή, του Ευρυβιάδη και των οπλαρχηγών του ’21, μέχρι τα τώρα. Να, πάρε παράδειγμα τον Τσίπρα με τον Μητσοτάκη.
Αγροίκοι οι απέναντι, διαόλοι εμείς, κάτσε βγάλε άκρη. Μια ζωή στο πλάκωμα και στην ταραχή, σαν καφές με ζάχαρη στη φραπεδιέρα, γεμίσαμε τόμους ολάκερους από ματωμένη ιστορία.
Αλλά, ας σοβαρευτούμε. Είναι σκέτη απογοήτευση μετά από τόσα χρόνια, και ενώ ο 21ος αιώνας προχωρά Ελλάδα και Τουρκία να φτάνουν κάθε τρεις και λίγο στα όρια πολεμικής σύρραξης. Κι άλλες χώρες είχαν έχθρα αιώνων. Σφάχτηκαν άγρια Αγγλογάλλοι και Γερμανοί, Πρώσοι, Αυστριακοί, Κινέζοι και Ιάπωνες, αλλά κάποτε ηρέμησαν. Αντιλήφθηκαν ότι ο πόλεμος είναι μια εντελώς αντιπαραγωγική ιδέα. Δεν είναι καλή μπίζνα και –σκεφθέντες έξυπνα- το έριξαν στην προσοδοφόρα παραγωγή πολεμικών μέσων που «καταναλώνουν» όσοι ηλίθιοι επιμένουν ακόμη να σφάζονται.
Η Ελλάδα, είναι βέβαιο, δεν είναι πια μια «πολεμική χώρα» κι ούτε γυρεύει σαματάδες με τους απέναντι. Όχι γιατί είμαστε άγιοι. Αλλά γιατί η ελληνική κοινωνία έγινε πια μια «δυτική κοινωνία», μια κοινωνία του καναπέ και αυτό δεν είναι κατ’ ανάγκην κακό. Παρά την κρίση, ο Έλληνας διατηρεί ακόμη σεβαστό επίπεδο ευημερίας για να το θέσει σε κίνδυνο. Θέλει ειρήνη, αποφυγή των εντάσεων και καμιά οικογένεια δεν θα θυσίαζε τόσο εύκολα τα βλαστάρια της για πέντε βράχια κάπου στο Αιγαίο. Καμιά οικογένεια δεν στέργει σε αύξηση της στρατιωτικής θητείας και ελάχιστοι Έλληνες συμφωνούν με την ιδέα των διαρκών – και πανάκριβων- εξοπλισμών που μας έχουν αφανίσει ως χώρα. Σε μια τέτοια κοινωνία λοιπόν πολύ δύσκολα θα βρισκόταν Έλληνας πολιτικός που θα έθετε την πατρίδα σε διαρκή πολεμική προπαρασκευή και τις κατακτήσεις μας σε κίνδυνο.
Από την άλλη, η Τουρκία. Μια δύναμη που κοινωνικά έχει παραμείνει στον 20ό αιώνα και τραβάει με φόρα για τον 19ο. Ισλαμισμός, διαρκής φοβία για τους Κούρδους, νοοτροπία πασαλίδικη, κοινή γνώμη καθοδηγούμενη από το καθεστώς, και ένας ηγέτης που «έχει ξεφύγει», η Τουρκία εξακολουθεί να είναι ο νταής της περιοχής που –λόγω μεγέθους πια- αρχίζει και γίνεται επικίνδυνη. Πληθυσμιακά τρέχει με χίλια (γεννιούνται ένα εκατομμύριο Τούρκοι κάθε χρόνο) και η πολεμική της μηχανή συνεχώς διογκώνεται. Λογικό είναι λοιπόν οι Έλληνες πολιτικοί στα χρόνια της κρίσης να μην πάνε γυρεύοντας. Διότι ξέρουν καλά ότι τα νησιά μας είναι θέσει ευάλωτα, είναι δυο βήματα από τα τουρκικά παράλια κι έτσι και γίνει καμιά στραβή, δεν θα τα σώσουν ούτε οι… δηλώσεις του Γιούνκερ (αν τύχει και είναι… νηφάλιος) ούτε οι άνευρες διαμεσολαβήσεις του ΝΑΤΟ. Εμείς θα πολεμήσουμε, μονάχοι ολομόναχοι, εμείς θα ματώσουμε πολλαπλώς. Το ’χουμε ξαναδεί το έργο στην Κύπρο.
Οπότε; Τι κάνουμε; Περιμένουμε το μοιραίο; Θα υποχωρούμε διαρκώς; Εύλογο το ερώτημα το οποίο ασφαλώς δεν θα απαντηθεί από κάτι ψευτόμαγκες που βγαίνουν στα κανάλια και προτείνουν να κάνουμε «ντου» βουλιάζοντας όποιο τουρκικό σκάφος βρεθεί μπροστά μας. Κάτι τέτοιους ψευτοπατριώτες τους πληρώσαμε ακριβά.
Πρέπει να γίνει αντιληπτό ότι Κράτη σαν την Τουρκία μαζεύονται όταν ξέρουν ότι έχουν απέναντι τους άλλα σοβαρά Κράτη. Θα έκανε ποτέ «μαγκιές» (κατά την έκφραση του Ερντογάν) η Τουρκία σε ένα κράτος τύπου Ισραήλ, που πληθυσμιακά υπολείπεται της Ελλάδας; Τολμούν ακόμη πιο μεγάλες χώρες (Περσία, Αίγυπτος, Ιράκ, Άραβες) να διανοηθούν να απειλήσουν το Ισραήλ; Αυτονόητη η απάντηση. Διότι ξέρουν ότι το Ισραήλ έχει την πυγμή να επιβάλει όσα λέει. Όχι μόνο γιατί είναι ισχυρό στρατιωτικά. Είναι ισχυρή κοινωνία. Με ισχυρή παιδεία, ισχυρή διοίκηση, ισχυρή βιομηχανία, ισχυρές συμμαχίες στη Δύση, ένα Κράτος παρασάγγας πιο προηγμένο από τους αντιπάλους του. Εδώ τι ισχυρό υπάρχει; Οι… παλικαρισμοί του Καμμένου που περιφέρεται καμαρωτός με ελικόπτερα φορώντας στρατιωτικά τζάκετ προφανώς δεν σε κάνουν ισχυρό.
Το 2003, όταν οι Αμερικανοί κατέλαβαν διά περιπάτου το Ιράκ του Σαντάμ Χουσεΐν, γράφτηκε στην Αμερική πως κείνον τον πόλεμο «τον κέρδισαν τα αμερικανικά Πανεπιστήμια» - που έδωσαν υπερσύγχρονη τεχνολογία στη στρατιωτική μηχανή των ΗΠΑ. Επισκέφτηκα κάποτε ισραηλινό Πανεπιστήμιο. Ο χώρος σού έδινε αμέσως να καταλάβεις το μέτρο της σοβαρότητας με την οποία τέτοια Κράτη αντιμετωπίζουν την παιδεία, και γενικά τις κρατικές υποθέσεις. Ηρεμία, απόλυτη καθαριότητα, μελέτη, υπερσύγχρονα ερευνητικά εργαστήρια. Η αντίστοιχη εικόνα της κουρελαρίας των ελληνικών Πανεπιστημίων μας κάνει όλους να μελαγχολούμε. Και να ανησυχούμε.
Το συμπέρασμα είναι ότι αν η Ελλάδα αποφασίσει ποτέ να αντιμετωπίσει σθεναρά τον κακότροπο ανατολίτη γείτονά της, αυτό δεν θα το πετύχει μόνο με όπλα και στρατιωτικούς ανταγωνισμούς. Πρέπει να γίνει σοβαρή χώρα σε όλα τα επίπεδα, με ανεπτυγμένη οικονομία και παιδεία, με σοβαρή εξωτερική πολιτική. Αλλά, σοβαρός δεν γίνεσαι με ιδεολογήματα, ατέρμονες συζητήσεις και χαλαρή πολιτική από «χαλαρούς» και ημιμαθείς ηγέτες χωρίς αίσθηση του πραγματικού εθνικού συμφέροντος.
Και για να μην λέμε πολλά, βήμα πρώτο: έχει κανείς τα κότσια, να παρέμβει στα Πανεπιστήμιά μας και να τα φτιάξει από αυτό που είναι σήμερα πραγματικά Ακαδημαϊκά Ιδρύματα;
ΑΛΕΞΗΣ ΚΑΛΕΣΗΣ
alexiskalessis@yahoo.gr
