Στην πραγματικότητα αυτό το επιχείρημα είναι λανθασμένο διότι ο μοναδικός θεσμός όπου μπορεί να αναγνωριστεί μια χώρα είναι ο Οργανισμός Ηνωμένων Εθνών και κανένας άλλος. Διότι πολλά κράτη μπορούν να αναγνωρίζουν κάποιο άλλο για λόγους εσωτερικούς και η εξωτερική τους πολιτική είναι εξαρτημένη από αυτά τα δεδομένα. Όσες και να είναι αυτές οι αναγνωρίσεις δεν αλλάζουν τίποτα. Ενώ ακόμα κι αν δεν υπήρχαν και ο Ο.Η.Ε αποφάσιζε που λέει ο λόγος να το αναγνωρίσει τότε μόνο το θέμα θα είχε λήξει, όμως ένα χειροπιαστό παράδειγμα είναι αυτό της Μεγάλης Βρετανίας η οποία είναι παγκοσμίως γνωστή με αυτήν την ονομασία. Αλλά από το 1973 όταν εντάχθηκε στην Ευρωπαϊκή Ένωση αναγκάστηκε να κάνει χρήση της ονομασίας Ηνωμένο Βασίλειο διότι η Γαλλία είχε βάλει βέτο λόγω της περιοχής Βρετανίας που βρίσκεται στο βόρειο μέρος της. Έτσι για να μη υπάρξει καμιά σύγχυση έγινε αυτός ο διαχωρισμός και τώρα είναι η επίσημη ονομασία της. Βλέπουμε λοιπόν ότι ακόμα και με ένα ιστορικό παράδειγμα, το ευρωπαϊκό κεκτημένο δεν καταπάτησε βέβαια ένα κράτος μέλος της προς όφελος μιας υποψηφιότητας. Ένας αγώνας είναι χαμένος μόνο όταν εμείς οι ίδιοι από μόνοι μας θεωρούμε ότι είναι χαμένος. Για το θέμα των Σκοπίων, η Ελλάδα έχει κυρίαρχη στρατηγική κι αν δεν κάνει λάθη στρατηγικά, θα ξεπεράσει όλα τα προβλήματα
-Η ιστορία είναι τα σύνορά μας
Για πολλούς το θέμα της Μακεδονίας και η χρήση του ονόματος για τα Σκόπια είναι απλώς ένα ιστορικό θέμα. Κατά συνέπεια δεν θεωρούν τον εαυτό τους αρμόδιο να το κρίνει ή ακόμα χειρότερα υποστηρίζουν μια ιδεολογική τάση που θεωρεί ότι η ιστορία είναι νεκρή και αδιαφορούν για το όλο θέμα. Στην πραγματικότητα άμα βάλουμε τα πράγματα στη θέση τους με το βλέμμα του Ελληνισμού γίνεται γρήγορα κατανοητό ότι η ιστορία είναι τα σύνορά μας. Διότι είμαστε ένας λαός του Χρόνου κι όχι του χώρου. Το Βυζάντιο έζησε έντεκα αιώνες άλλαζε συνεχώς εδαφικά σύνορα αλλά η ιστορία του ήταν πάντα η ίδια. Η Ελλάδα υπάρχει εδώ και αιώνες, όμως τα σύνορά της είναι μόνο από το 1947. Δεν είναι λοιπόν το έδαφος που μας χαρακτηρίζει αλλά η Ιστορία μας. Έτσι ο αγώνας για το Σκοπιανό δεν είναι μια διπλωματική λεπτομέρεια όπως τον θεωρούν μερικοί, ούτε ένα θέμα ιδεολογικό. Το Σκοπιανό είναι ένα πρόβλημα που μπορεί να λυθεί δίχως να καταπατηθεί κανένας λαός. Από τη στιγμή που υπάρχει ένας αλληλοσεβασμός και ένας σεβασμός προς την ιστορία, όλα τα εμπόδια μπορούν να ξεπεραστούν. Κι αν μερικοί δεν μπορούν ν' αντιληφθούν τις στρατηγικές επεκτάσεις είναι απλώς επειδή δεν εξετάζουν τη μεγάλη εικόνα. Είναι τα Σκόπια που βιάζονται για να ενταχθούν στην Ευρωπαϊκή Ένωση και στο ΝΑΤΟ. Εμείς είμαστε ήδη κράτος μέλος των δύο υπερδομών. Είναι τα Σκόπια από μόνα τους που έχουν καθυστερήσει σε σχέση με τη Σλοβενία, με την Κροατία, με το Μαυροβούνιο και με τη Σερβία. Δεν υπάρχει λοιπόν κανένας λόγος βιασύνης. Η βιασύνη πάει με τη λήθη, η βραδύτητα με τη μνημοσύνη και ο Ελληνισμός είναι μνήμη μέλλοντος.
-Ο αγώνας για το Σκοπιανό
Ο αγώνας για το Σκοπιανό δεν είναι μόνο και μόνο θέμα της ιστορίας, διότι θα επηρεάσει και το μέλλον. Γι’ αυτόν τον λόγο πρέπει να τον εξετάσουμε και ιστορικά και στρατηγικά. Μια λανθασμένη κίνηση που προκαλεί ένα λάθος τραγικό που δεν διορθώνεται δεν έχει μόνο επιπτώσεις για τη μνημοσύνη, θα αποτελεί και ένα αρνητικό στίγμα για τη συνέχεια και το μέλλον. Το Σκοπιανό είναι μια διακλάδωση που προκαλεί ιστορικές διαφορές έτσι όσοι το βλέπουν μόνο και μόνο ως ένα τοπικό πρόβλημα κάνουν λάθος και θα υποστούν συνέπειες. Επίσης το Σκοπιανό δεν είναι θέμα κομματικό ή πολιτικό αλλά εθνικό. Και κανένας δεν έχει δικαίωμα να το εκμεταλλευτεί για πολιτικούς σκοπούς. Η εξουσία δεν μπορεί να καταπατήσει τον λαό ακόμα κι αν δίνει σημασία μόνο στο κράτος και όχι στη Δημοκρατία, διότι ο Ελληνισμός είναι της αντίστασης. Η προστασία της ονομασίας και της Μακεδονίας είναι θέμα συλλογικής μνήμης και στρατηγικής σκέψης.
Από το Νίκο Λυγερό
* Ο Νίκος Λυγερός είναι στρατηγικός αναλυτής, ερευνητής
