Χρησιμοποιούσε λοιπόν αναπηρικό καροτσάκι για να κινείται. Αλλά την προπερασμένη Παρασκευή ο στρατός ολοκλήρωσε τη δουλειά: ένας σκοπευτής τον σημάδεψε στο κεφάλι και τον σκότωσε.
Οι εικόνες είναι φρικτές. Ο Αμπού Τουράγια στο αναπηρικό του καροτσάκι, που το έσπρωχναν φίλοι, να διαμαρτύρεται για την απόφαση των ΗΠΑ να αναγνωρίσουν την Ιερουσαλήμ ως πρωτεύουσα του Ισραήλ. Ο Αμπού Τουράγια στο έδαφος, να σέρνεται προς τον φράκτη που κρατά φυλακισμένη τα Λωρίδα της Γάζας. Ο Αμπού Τουράγια να σχηματίζει και με τα δύο του χέρια το σήμα της νίκης. Ο Αμπού Τουράγια να μεταφέρεται ετοιμοθάνατος από τους φίλους του. Το σώμα του Αμπού Τουράγια να κείτεται σε ένα φορείο. Το τέλος.
Ο σκοπευτής του στρατού δεν μπορούσε να σκοπεύσει στο κάτω μέρος του σώματος του θύματος κι έτσι τον πυροβόλησε στο κεφάλι και τον σκότωσε.
Το πιθανότερο είναι ότι ο στρατιώτης γνώριζε ότι πυροβολούσε έναν άνθρωπο σε αναπηρικό καροτσάκι, εκτός αν πυροβολούσε αδιακρίτως εναντίον ενός πλήθους διαδηλωτών.
Ο Αμπού Τουράγια δεν απειλούσε κανέναν: τι απειλή μπορεί να συνιστά ένας ανάπηρος σε καροτσάκι, φυλακισμένος πίσω από έναν φράκτη; Πόση κακία και αναισθησία χρειάζονται για να πυροβολήσεις έναν ανάπηρο σε καροτσάκι; Ο Αμπού Τουράγια δεν ήταν ο πρώτος, ούτε θα είναι ο τελευταίος, Παλαιστίνιος με ειδικές ανάγκες που σκοτώνεται από στρατιώτες της Ισραηλινής Αμυντικής Δύναμης – τους πιο ηθικούς στρατιώτες στον κόσμο, ή μπορεί και όχι.
Ο φόνος του νεαρού διαδηλωτή πέρασε σχεδόν απαρατήρητος στο Ισραήλ. Ήταν απλώς ένας από τους τρεις διαδηλωτές που σκοτώθηκαν εκείνη την Παρασκευή. Μπορεί κανείς να φανταστεί τι θα γινόταν αν Παλαιστίνιοι σκότωναν έναν Ισραηλινό σε αναπηρικό καροτσάκι. Τι κατακραυγή θα είχε δημιουργηθεί, πόσο μελάνι θα είχε χρησιμοποιηθεί για να γραφτούν κόλαφοι για την ωμότητα και τη βαρβαρότητα των Παλαιστινίων. Πόσες συλλήψεις θα είχαν γίνει, πόσο αίμα θα είχε χυθεί σε αντίποινα. Όταν όμως οι στρατιώτες συμπεριφέρονται με βαρβαρότητα, το Ισραήλ σιωπά και δεν ενδιαφέρεται. Κανένα σοκ, καμιά ντροπή, κανένα έλεος. Μια απολογία, μια τύψη, μια έκφραση συγγνώμης, ανήκει στη σφαίρα της φαντασίας. Το να σκεφτεί κανείς ότι ο υπεύθυνος γι’αυτή την αποτρόπαια πράξη θα δεχθεί κάποια κύρωση είναι παρανοϊκό. Ο Αμπού Τουράγια ήταν νεκρός από τη ώρα που τόλμησε να λάβει μέρος στη διαδήλωση του λαού του και η δολοφονία του δεν ενδιαφέρει κανέναν αφού ήταν Παλαιστίνιος.
Η Λωρίδα της Γάζας είναι μια απαγορευμένη περιοχή για τους ισραηλινούς δημοσιογράφους εδώ και 11 χρόνια κι έτσι μπορεί κανείς μόνο να φανταστεί πώς ήταν η ζωή ενός εργαζόμενου σε πλυντήριο αυτοκινήτων στο Σάτι. Πώς αντιμετωπίστηκε στην πολιορκημένη περιοχή μετά τον τραυματισμό του. Πώς μετακινιόταν με ένα παλιό, και φυσικά όχι ηλεκτρικό, αναπηρικό καροτσάκι στα αμμώδη δρομάκια του προσφυγικού στρατοπέδου. Πώς συνέχισε να πλένει αυτοκίνητα παρά την αναπηρία του, αφού δεν υπάρχει κάτι άλλο να κάνεις στο Σάτι. Πώς συνέχισε να αγωνίζεται μαζί με τους φίλους του, παρά την αναπηρία του.
Κανείς Ισραηλινός δεν θα μπορούσε να φανταστεί τη ζωή του σε αυτό το κλουβί, το μεγαλύτερο στον κόσμο, που λέγεται Λωρίδα της Γάζας. Πρόκειται για μέρος ενός αδιάκοπου μαζικού πειράματος πάνω σε ανθρώπους.
Οι άνθρωποι που πετούσαν πέτρες μέσα από τον φράχτη δεν έχουν καμιά ελπίδα, ακόμη κι αν έχουν τα δυο τους πόδια για να περπατούν. Ο Αμπού Τουράγια δεν είχε ούτε αυτά.
Υπάρχει κάτι το θλιβερό, αλλά και αξιοπρεπές, στη φωτογραφία του όπου υψώνει την παλαιστινιακή σημαία, αν λάβει κανείς υπόψη τον διπλό του περιορισμό - στο αναπηρικό καροτσάκι και στην πολιορκημένη του πατρίδα. Η ιστορία του αποτυπώνει την ιστορία του λαού του. Λίγο μετά τη φωτογράφισή του, η ζωή του έλαβε τέλος. Όταν οι διαδηλωτές φωνάζουν κάθε εβδομάδα «Ο Νετανιάχου στη φυλακή», ίσως να πρέπει να προσθέσουν και τη Χάγη.
Του Gideon Levy
(*) Ο Γκίντεον Λεβί είναι αρθρογράφος της Haaretz
(Πηγή: Haaretz)
