Και ως δημοσιογράφος της Ελευθερίας, της μεγαλύτερης πανελλαδικά επαρχιακής εφημερίδας, γνώρισα κατά καιρούς εκατοντάδες τέτοιους... Μόνο που τότε υπηρετούσαν άλλο κόμμα. Πότε το ΠΑΣΟΚ της αλλαγής και πότε, πιο ρομαντικά, μοδάτα και ταξικά, το ΚΚΕ! Του Μπρέζνιεφ αλλά και της περεστρόικα! Του Χαρίλαου, αλλά και της Αλέκας. Πότε με τον Ριζοσπάστη στο χέρι και πότε με την Αυριανή! Μιλάω για τους "αριστερούς" συνδικαλιστές, γιατί οι δεξιοί συνδικαλιστές ήταν πότε στην κυβέρνηση, πότε όταν βρίσκονταν στην αντιπολίτευση, πάντα αραχτοί στον καναπέ! Για εξυπνάδες και υψηλή κριτική...
ΓΙΑΤΙ τα σκαλίζω τώρα όλα αυτά; Επαγγελματική διαστροφή βλέπετε, αλλά να όμως μου ήρθε στο μυαλό περιστατικό - καθρέφτης μιας ολόκληρης εποχής. Έρχονται λοιπόν κάποιες δεκαετίες πριν, δυο - τρία "κομματόσκυλα εποχής" (ξέρετε τώρα τι σημαίνει αυτό, "περιφρούρηση εργασιακών χωρών" κλπ, σε απεργίες που αποφάσιζαν μετρημένοι στα δάκτυλά επαγγελματίες συνδικαλιστές από μόνοι τους, με αποτέλεσμα να στερούν μεροκάματα από χιλιάδες εργάτες του κλάδου) να καταγγείλουν στην εφημερίδα κάποιους γονείς μαθητών επειδή τότε διαφωνούσαν με την απόφαση της μειοψηφίας των παιδιών να βάλουν λουκέτο στο σχολείο και για βδομάδα ολόκληρη να μην επιτρέψουν να γίνουν μαθήματα. Φοιτούσαν στην Γ’ λυκείου οι λεγάμενοι «αριστεροί» και όταν τους τέθηκε το ερώτημα πώς θα γράψετε πανελλαδικές μωρέ αφού χάνετε τόσα μαθήματα, έδωσαν μια εντελώς αποστομωτική απάντηση: "Δεν μας ενδιαφέρει, εμείς θα σπουδάσουμε στο εξωτερικό"!
ΤΕΤΟΙΟΙ αριστεροί! Τόσο πολύ ποτισμένοι δηλαδή με τη ρομαντική και επαναστατική ιδεολογία της νιότης, που σήμερα είναι ...διορισμένοι σε δημόσιες θέσεις! Για γέλια και για κλάματα. Σημερινοί Συριζαίοι λοιπόν, αρκετοί από αυτούς (όπως και οι συγκεκριμένοι) θέλουν να περάσουν με νόμο τώρα, αυτό που τότε παραβίαζαν! Το δικαίωμα δηλαδή, να αποφασίζεται απεργία μόνον όταν το θέλει το 51% των εγγεγραμμένων μελών! Θα πει κανείς, βρε πώς αλλάζουν οι καιροί… Αλλά οι καιροί δεν αλλάζουν, η ζωή κύκλους κάνει. Και όλοι εισπράττουν κατά τις πράξεις τους όταν έρθει η ώρα της κάλπης…
ΚΑΙ όπως έλεγε και ένας έμπειρος συνάδελφος, θα ακούμε απεργία και θα ξέρουμε πλέον ότι οι μισοί και ένας εργαζόμενοι, του κάθε κλάδου, έτσι το αποφάσισαν. Δεν το αποφάσισαν μια χούφτα συνδικαλιστές και μάλιστα διαφορετικού, άσχετου εργασιακού κλάδου, για να εξυπηρετήσουν κομματικές και αργότερα οικονομικές φιλοδοξίες. Με τον απαράβατο όρο πως η απόφαση για απεργία σε έναν κλάδο θα πρέπει να επικυρώνεται από τα ίδια τα μέλη του, γιατί διαφορετικά ο νόμος θα μας βάλει πιο βαθιά στον εργασιακό μεσαίωνα που όλες οι μνημονιακές κυβερνήσεις μας επέβαλαν…
Του Χρήστου Τσαντήλα
