Το οποίον, την είδα εγώ τη δουλειά… Την είδα την μπόρα που πλησίαζε. Στην αρχή ήταν κάτι το ξένο και μακρινό. Σαν ένα μικρό νέφος εις τον καθάριο ουρανό. Black Friday, είπαν πως το λένε. Ντάξει, ένα έθιμο αμερικάνικο ήτανε- τι τη νοιάζει τη δική μας τσέπη; Ένα έθιμο, ξέρεις, από αυτά τα τρελά των «χαζοαμερικάνων» που μας το δείχνανε στην τηλεόραση κι εμείς σπάγαμε πλάκα. Εκεί στο Αμέρικα δηλαδή, όταν ξεκινάνε οι Θενκς Γκίβεν Νταίις – γιου νόου- ανοίγουν μια Παρασκευή τα μεγάλα μαγαζιά και όλοι... βουρ στον πατσά και στη μαρμίτα. Και... μίξερ μην μείνει στον ντουνιά, μηδέ στον κόσμο όλο. Και μόνο μίξερ; Βάλε τώρα τηλεοράσεις, βάλε ηλεκτρικές σκούπες, βάλε τοστιέρες να τρώει τοστ με «πίνατς μπάτερ» ο αμερικάνος με τα αμερικανάκια του, βάλε καφετιέρες να πίνει τον καφέ του με την αμερικάνα του, κι ό,τι άλλο θες, βάλτο στον νου σου, μέσα είσαι.
Κοίτα ρε γέλιο! Κοίτα πώς σπρώχνει εκείνος ο μελαμψός τη χαζοξανθιά εκεί στο Νιου Γιορκ Σίτι - άσε κάτω μωρή το σεσουάρ εγώ το είδα πρώτος, ίσα ρε μαύρε που θα μου πάρεις τη φρυγανιέρα και τον ηλεκτρικό λεμονοστύφτη! Τσάμπα το ξημερώσαμε απόψε στο πεζοδρόμιο περιμένοντας να ανοίξει το Store;
Γέλιο, γέλιο αλλά κοίτα που συνήθως τα γέλια βγαίνουν ξινά.
Το πιάσανε λοιπόν το παραμύθι τα ντόπια εμπορικά δαιμόνια και σου λένε: «Για κοίτα ρε πώς ξεστοκάρουν εμπόρευμα! Για κοίτα πώς τ’ αρπάζουνε στο Αμέρικα από τα κορόιδα κι εμείς που τους περνάμε για Λάκηδες! Τστστσ... Δηλαδής αδερφέ μου όλη την εξυπνάδα ο Θεός δεν την έδωσε μοναχά στους Έλληνες όπως μας μάθανε; Έχει κι αλλού έξυπνους; Έχει! Γι’ αυτό σκάσε και δες πώς γίνεται η δουλειά. Και είδαν…
Τουτέστιν, δεν έχει η Ελλάδα Παρασκευές; Πώς δεν έχει; Να φαν κι οι κότες και οι φραγκόκοτες. Ωραίααααα… Πιάνουμε μία κει μέσα στον Νοέμβριο, που ο κόσμος έχει κάποια φραγκάκια–οικονομίες και καλά για τις χριστουγεννιάτικες αγορές, τη βαφτίζουμε «Black» (γιατί ο Έλληνας δεν υπολήπτεται ό,τι είναι στη γλώσσα του) και του τραβάμε πεντέξι προσφορές – κράχτες, πολύ ξεγυρισμένες, να αλληθωρίσει το μάτι του. Ε, τι θα κάνει, θα έρθει. Κρίση -ξεκρίση, ο πτωχός πλην τίμιος Έλλην παραμένει πάντα το «καταναλωτικό γουρούνι» των χρόνων της αστακομακαρονάδας. Κι έπειτα, ο... νηστικός είναι το καλύτερο πελατάκι, τον χορτάτο τι να τον συγκινήσει;
Κι έτσι, το... σύννεφο που λέγαμε πιο πάνω έφερε βροχή, τι βροχή, κατακλυσμό να λέμε καλύτερα, καλά –καλά δεν έφυγε ο φαλακρός ρεπόρτερ με τις γαλότσες, ο τρομερός Γιώργος Τσελίκας απ΄ τη Μάντρα. Βlack Friday παντού – μας πήραν τ’ αυτιά οι διαφημίσεις! Από τις μεγάλες αλυσίδες ηλεκτρονικών, μέχρι τα μαγαζάκια που πουλάνε κάλτσες και εσώβρακα και από τα... γυράδικα μέχρι τα «στριτ καφέ»- όπως τα λέμε στα νέα ελληνικά, μια κανονική εθνική υστερία. Διότι στο Ελλάντα είναι να μην πέσει το «σύρμα». Ειδικά, άμα είναι για κονόμα…
* * *
Εγώ τώρα, έχω ένα κινητό. Δηλαδή... δύο έχω, όπως οι περισσότεροι από μας, αλλά ας μην το κάνουμε θέμα. Πάνω στον ενάμισο χρόνο το βαρέθηκα το κινητούλι, βγήκε και το επόμενο μοντέλο με κάτι applications πολύ φίνες και «γ… άτες» , άρχισε να μου τριβελίζει το μυαλό και να κάνω... μπλακ σκέψεις.
- Να σου κοπούν αυτά, φρόντισε να μου το ξεκόψει η Γιάννα, που οσμίζεται κάτι τέτοιους «κινδύνους», και όλα γενικώς τα καταναλωτικά «παραστρατήματά» μου στον... αέρα με τα πανίσχυρα ραντάρ που διαθέτει. Χειρότερη και από τροϊκανός μιλάμε. Δεν γίνεται δαπάνη αν δεν υπάρχει έγκριση!
Σιγά μην μου κόπηκε η όρεξη. Κι ακαρτέρει κι ακαρτέρει την Μπλακ Παρασκευή, όλο και «χαλβάδιαζα» κινητούλια σε κάτι διαφημιστικά φυλλάδια, τόσα GB η μνήμη, τόσα Pixel η κάμερα, αχ, με όνειρα και προσμονές ζει ο άνθρωπος σ’ αυτήν τη μαύρη ζήση…
Τη... «Μαύρη Παρασκευή» επερίμενα ο μαύρος μου να πάω στο μαγαζί. Πού να ήξερα τη μαύρη μοίρα μου; Μαύρα κοράκια με νύχια γαμψά «επέπεσαν» πάνω μου. Η Γιάννα πρώτη και καλύτερη, η κόρη μου δεύτερη και χειρότερη.
- Μπρος, τοιμάσου, έχει «Μπλακ Φράινταϊ» σε σιντόνια και παπλωματοθήκες, μου λέει η Γιάννα, που... ναι μεν δεν είχε στο χωριό της «Μπαλκ Φράινταϊ», είχε όμως σιντόνια και πετσέτες, αυτό οφείλω να το αναγνωρίσω. Και η Γιάννα δεν σηκώνει αντιρρήσεις. Μαύρη ζωή που κάνουμε εμείς οι μαύροι κλέφτες…
Η δεύτερη, η χειρότερη, η κοράκλα, έχει πάρει από μένα… Όχι μόνο το μπόι, την κορμοστασιά και την ομορφάδα (είμαστε ομορφόσογο- να τα λέμε αυτά...) αλλά και την αγάπη για την... γκατζετιά! Μην δούμε, κι εγώ κι αυτή μαύρο μικροπωλητή με γκάτζετ, τρελαινόμαστε. Την τελευταία φορά εγώ απέκτησα ένα «φιρφίρι» σαν ανεμιστηράκι για να χτυπάς τον φραπέ και η κόρη με έναν φυσητήρα για στέγνωμα βαμμένων νυχιών. (Έλα, δεν θέλω αηδίες… Ξέρεις τι δύσκολα στεγνώνουν τα βαμμένα νύχια;)
- Μπαμπούληηηηη, κάνει με νάζι μπαίνοντας στο δωμάτιο.
(Αχ, μόνο οι δόλιοι πατεράδες ξέρουν με πόσα ευρώ εξαργυρώνεται αυτό το ναζιάρικο «μπαμπούληηηηη».)
Αυτό πάντως που ξέρω εγώ είναι πως η Γιάννα δίπλα μου διπλώνει και τακτοποιεί τα καινούργια σιντόνια, η δε κόρη μου κατεβάζει applications στο καινούργιο της κινητό.
Στην τηλεόραση εξακολουθούν να μου λένε πως η «Μπλακ Φράινταϊ» συνεχίζεται και τις... επόμενες μέρες- ξεφτιλίσαμε θεσμούς και θεσμούς, αυτός θα μας γλίτωνε;
Τα έχω βάψει μπλακ και κλαίω την μπλακ μοίρα μου. Ποιος περιμένει τώρα ως του χρόνου, ως την επόμενη Μπλακ-Παρασκευή; Ζήσε μαύρε μου να φας τριφύλλι... Κι είν’ όλα μαύρα, κι είν’ όλα μαύρα…
ΑΛΕΞΗΣ ΚΑΛΕΣΗΣ
alexiskalessis@yahoo.gr
