Παρακολουθώ με ενδιαφέρον την εξέλιξη της υπόθεσης αυτής και ανακαλύπτω το χάσμα και τη διάσταση των απόψεων που υπάρχει ανάμεσα στην κυβέρνηση, τους θεσμούς και την αντιπολίτευση. Διαμετρικά αντίθετες οι απόψεις. Άλλη η αξιολόγηση των προτεραιοτήτων της αντιπολίτευσης και των θεσμών, και διαφορετική εκείνη της κυβέρνησης. Το καλό είναι, ότι συμφωνούν όλοι τους εις την καταβολή.
Οι λαϊκές μάζες μαστίζονται αυτή τη στιγμή από την οικονομική κρίση. Δεινοπαθούν. Υποφέρουν και έχουν άμεση ανάγκη για βοήθεια. Η ιαχή του αγώνα τους που επικρατεί στις τάξεις τους, είναι μία και μοναδική. Η έξοδος από το τέλμα της φτώχειας, της ανέχειας και της μιζέριας. Η ανεύρεση εργασίας και η αύξηση του κατά κεφαλήν εισοδήματός των. Να νιώσουν και αυτές τη γλύκα των αγαθών και τη χαρά της πλησμονής. Σήμερα βιώνουν άλλες εποχές. Εκείνες των ετών του 1950, όπου οι άνθρωποι μέσα από τις φλόγες και τις στάχτες των δύο πολέμων, προσπαθούσαν να σταθούν όρθιοι, ελεύθεροι, δυνατοί, για να οικοδομήσουν τη χώρα και να ξανακερδίσουν τη χαμένη ζωή τους.
Ακούω, παράλληλα με την καταβολή του μερίσματος και τις διθυραμβικές αναφορές της κυβέρνησης και του κομματικού της στρατού, να ρίχνονται όλοι μαζί στη μάχη της κυβερνητικής προπαγάνδας και να «κακαρίζουν» στον ίδιο ήχο, ρυθμό και τόνο για το μεγάλο επίτευγμα που πέτυχε η αριστερά στην ιστορική της πορεία. Την καταξιωμένη πρόοδο της αναβάθμισης, της καθημερινής ποιότητας ζωής των δικαιούχων του μερίσματος. Οι εκτιμήσεις αυτές μόνο άλγος και ντροπή με προκαλούν. Σκοτίζουν τον καθαρό ορίζοντα και ξεδιπλώνουν μπροστά μου σειρά από σκοτεινούς προβληματισμούς και απογοητεύσεις. Καταρχήν κανένας μας δεν έχει το δικαίωμα να εκμεταλλεύεται την ανάγκη και τη δυστυχία των ανθρώπων αυτών. Η αναβάθμιση της ζωής των, πρέπει να είναι το μέλημα όλων μας, χωρίς φυσικά να θίγεται η αξιοπρέπεια και η προσωπικότητά τους.
Νιώθω την ανάγκη να μιλήσω ανοιχτά και υπεύθυνα προς τους αγαπητούς μου αναγνώστες Να εκφραστώ πηγαία αδέσμευτα, χωρίς καμία αντιπολιτευτική διάθεση ή έχθρα προς την κυβέρνηση. Θέτω το ερώτημα στον εαυτό μου και στους γύρω μου: Το κοινωνικό μέρισμα προήλθε από την έντιμη, σοβαρή και υπεύθυνη διαχείριση των οικονομικών της χώρας; Είναι προϊόν από την ανάπτυξη της οικονομίας μας και την παραγωγή πλούτου, από την αιτία αυτή, ή είναι προϊόν μιας άδικης και ληστρικής υπερφορολόγησης των μεσαίων και των κατώτερων λαϊκών στρωμάτων; Την απάντηση την έδωσε ο ίδιος ο αναπληρωτής υπουργός των οικονομικών, στη Bουλή. « Η φορολόγηση είναι μεγάλη για τους έντιμους και συνεπείς φορολογουμένους, για τη μεσαία τάξη, είναι μεγάλη για τους ελεύθερους επαγγελματίες». Η αλήθεια σ΄ όλο της το μεγαλείο, δίχως καμία ασάφεια και οποιαδήποτε άλλη αναγκαία εξήγηση. Αυτοί που είχαν και κατείχαν και μπορούσαν να συμβάλλουν στα οικονομικά βάρη της χώρας δεν το έκαναν. Δεν πόνεσαν. Έμειναν ανέγγιχτοι. Παρέμειναν και πάλι στον αφρό. Στο απυρόβλητο. Άσχετα αν τη χώρα την κυβερνά η αριστερά.
Με αυτά τα δεδομένα και με αυτές τις προϋποθέσεις η καταβολή του κοινωνικού μερίσματος δεν είναι τίποτε άλλο παρά μία φενάκη. Μία εξαπάτηση του λαού, μέσα στις τόσες πολλές που έχει υποστεί μέχρι σήμερα.
Τώρα, ύστερα από τρία ολόκληρα χρόνια, όλοι αυτοί που εμπιστεύτηκαν και άνοιξαν την καρδιά τους, τις ελπίδες και τα όνειρα τους, στους ανθρώπους που κυβερνούν τον τόπο, έχουν όλο το δικαίωμα να τους καταλογίσουν ψευτιά, ανικανότητα και επιπολαιότητα. Γιατί υποσχέθηκαν τα πάντα και δεν έκαναν τίποτε. Είπαν ένα σωρό ψέματα χωρίς ντροπή και τσίπα και τώρα εμφανίζονται και πάλι ως σωτήρες αυτών που λιμοκτονούν και δεν μπορούν να σηκώσουν ψηλά το κεφάλι τους και να βηματίσουν με υπερηφάνεια στους δρόμους της ζωής.
Αυτή τη στιγμή δεν υπάρχουν έργα που να μπορούν να ανακουφίσουν πραγματικά το λαό. Πολλά και παχιά λόγια, χωρίς κανένα ουσιαστικό έργο. Τα έργα που έταξε η κυβέρνηση έμειναν μόνο στα χαρτιά και στα λόγια, δεν μπόρεσαν να υλοποιηθούν μέσα στα πλαίσια των οικονομικών δυνατοτήτων. ΄Έτσι αναγκαστικά το άπλωμα των χεριών του κόσμου στην επαιτεία και η προσφυγή του στα συσσίτια της Εκκλησίας, των Δήμων και άλλων Κοινωνικών, Οργανισμών, πιστοποιούν την τραγική κατάσταση που βιώνει στο πετσί του.
Δεν αυταπατώμαι, ούτε ισχυρίζομαι πως οι δικές μου ανησυχίες και πεποιθήσεις θα αλλάξουν τα πράγματα προς το καλύτερο και θα επιλύσουν τα προβλήματα. Εκείνο όμως που μπορώ να πω και να υποστηρίξω, είναι, πως η αλήθεια που παραπάνω κατέγραψα δεν είναι μόνο δική μου διαπίστωση, αλλά μιάς ευρύτατης λαϊκής μάζας και αυτό δεν μπορεί ν΄αμφισβητεί.
Μπορεί η κυβέρνηση να χτυπάει τα νταούλια και τους ζουρνάδες σ΄ ολόκληρη τη χώρα, περισσότερο και από τις καμπάνες των Παρισίων, ο λαός όμως δεν χορεύει. Δεν τραγουδά. Δεν χαίρεται. Δεν ευφραίνεται. Δεν γελά. Είναι στεναχωρημένος. Προβληματισμένος για το σήμερα και το αύριο. Και αυτό γιατί τα προβλήματά του είναι τα ίδια και κανένα μέρισμα δεν μπορεί να τ΄ αντικαταστήσει. Το μέρισμα είναι μία ανάσα, μια πνοή γι΄ όσους το λάβουν. Αυτό όμως δεν σημαίνει, ότι λύθηκαν και τα προβλήματά του. Ο λαός δεν μπορεί να πληρώσει τον ΕΝΦΙΑ, τους φόρους, τις ασφαλιστικές του εισφορές, το νερό το τηλέφωνο, τη ΔΕΗ και γενικά τις καθημερινές του βιοτικές υποχρεώσεις. Μέσα σ΄ αυτόν τον ορυμαγδό που μας καταπιέζει όλους μας, οφείλει η κυβέρνηση να στρέψει το ενδιαφέρον της και ας αφήσει κατά μέρους τους πανηγυρισμούς για το κοινωνικό μέρισμα. Ας δει με σεβασμό, με σωφροσύνη και αγάπη τα πραγματικά προβλήματα του λαού που δεν φωτίσθηκαν ποτέ στην πραγματική τους διάσταση.
Αθανάσιος Φώτος
Επί τιμή Δικηγόρος
