Το τελευταίο εικοσάρικο

Εμένα, αυτά που λέει ο Τσίπρας ότι «η ανάπτυξη έρχεται» μου θυμίζουν κάτι καλοκαίρια στον Πλαταμώνα. Εκεί λοιπόν, μέσα στην τρέλα της νιότης, κάνοντας μπάνιο κοντά στη γαλαρία, επιδιδόμασταν σε ένα πολύ επικίνδυνο παιχνίδι. Βάζαμε το κεφάλι στις γραμμές του ΟΣΕ και με το αυτί κολλημένο προσπαθούσαμε να ακούσουμε το τρένο που ερχόταν. Γιατί στη «Φυσική Πειραματική» ο δάσκαλος μας είχε πει ότι ο ήχος μεταδίδεται μέσα από το σίδερο πολύ νωρίτερα απ’ ό,τι το ίδιο το αντικείμενο που τον προκαλεί, δηλαδή το τρένο. Καμιά φορά κάτι (νομίζαμε πως) ακούγαμε. Γενικά όμως τα τρένα αργούσαν να φανούν… Σαν την ελληνική... ανάπτυξη! Κι εμείς, απογοητευμένοι, φεύγαμε άπραγοι.
Βέβαια, τώρα είμαι -και είμαστε- πια εξασκημένος(οι). Πριν τον σημερινό πρωθυπουργό, την ανάπτυξη μού την είχε προαναγγείλει και ο Σαμαράς και να μην σου πω και ο Γιωργάκης του Παπαντρέα, οπότε δεν με πειράζει, ασ’ τους να λένε. Μαθημένα τα βουνά από χιόνια, μαθημένος πια κι εγώ να τη βγάζω με ένα εικοσάρικο στην τσέπη την τελευταία βδομάδα πριν πληρωθώ. Και έχω γίνει και πολύ καλός στις... ασκήσεις μαθηματικών. Πάω σούπερ μάρκετ και υπολογίζω πόσο κάνουν τα ψώνια που βάζω στο καλαθάκι (το μικρό εξυπακούεται) στο πιτς φυτίλι. Τόσο το γάλα, βάλε και ένα πακέτο ρύζι για λαπά που το ‘χει και σε προσφορά και ένα λίτρο λάδι. Κάποτε αγόραζα το «εξαιρετικά παρθένο». Τώρα η ένδειξη λέει «ελαιόλαδο αποτελούμενο από εξευγενισμένα ελαιόλαδα και παρθένα ελαιόλαδα» που κοστίζει φτηνότερα. Καλά είναι κι έτσι, λάδι είναι κι αυτό σάματις στα μαγαζιά που τρώμε είναι καλύτερο; Ωραία, που είμαστε; Α, στα 8 και 30 λεπτά, οκ έχουμε ακόμη περιθώριο κυρ Παντελή μου, ίσως μείνει και κάνα δίευρο για καφέ στο πλαστικό. Ο φτωχός θέλει και την καλοπέρασή του.
Αν με δεις βέβαια πώς έχω εξελιχτεί σήμερα εγώ, ο τυπικός εκπρόσωπος της ελληνικής κρίσης, δεν θα καταλάβεις τίποτε. Είμαι ψύχραιμος, χαμογελάω, είμαι περιποιημένος, ξυρισμένος, σχετικά καλοντυμένος, αν και τα ρούχα προδίδουν πια την ηλικία τους. Αυτό που μας έμαθαν τούτα τα δύσκολα χρόνια είναι να είμαστε αξιοπρεπείς. Το έχω δει και αλλού. Στη Βουδαπέστη π.χ. κάποτε, εν μέσω μεγάλης φτώχειας, είχα δει τους πιο περιποιημένους και φροντισμένους ανθρώπους. Επί πλέον, δεν μιλάω πια για την κρίση. Μόνο οι γραφικοί μιλούν γι’ αυτήν.
Όλο αυτό το «πακετάκι» το λες και μια μορφή αντίστασης. Το έχεις δει εξάλλου πόσα μαγαζιά... καλλωπισμού υπάρχουν πια στην πόλη. Όλες και όλοι κουρεύονται συχνότατα, φτιάχνουν το μαλλί, βάφουν τα... νύχια με τα πιο απίστευτα σχέδια. Το ντύσιμο δεν προδίδει απλά ενδυματολογικές επιλογές και συνδυασμούς. Εδώ μιλάς για κανονική σπονδή στο στυλ, με ρούχα που ξεπατικώνουν από τηλεοπτικά ρεάλιτι μόδας, που αυτήν την εποχή σπάνε τα ταμεία και τα μηχανάκια της τηλεθέασης. Δεν μιλάς για στυλ ιδιαίτερα ακριβό. Κινέζικα είναι τα περισσότερα ρούχα, από τα... γνωστά μαγαζιά που κατέκλυσαν την πόλη, αλλά και ρούχα second hand που έγιναν κανονική μόδα. Την ανάγκη... φιλοτιμία ποιούμενοι…
Βοηθούντος και του γλυκού καιρού, τα μαγαζιά στις πλατείες της Λάρισας κατακλύζονται πάντα από κόσμο. Η βαριά βιομηχανία της πόλης, ευτυχώς δουλεύει. Βράδια Παρασκευής και μεσημέρια Σαββάτου παλλαϊκή η έξοδος . Οκτώ χρόνια κρίσης και ακόμη αναρωτιόμαστε μεταξύ μας πώς δικαιολογείται αυτή η εικόνα. Στην πραγματικότητα δεν έχουμε απαντήσει. Δεν είναι καθόλου εύκολο. Η εικονική αυτή πραγματικότητα είναι κάτι το πολύπλοκο. Φαίνεται όμως ότι υπάρχουν κάμποσοι που την έχουν βολέψει. Αυτοί υποφέρουν από την κρίση... θεωρητικώς. Πρακτικώς δεν έχουν κανένα θέμα. Εξακολουθούν να μαγειρεύουν με «εξαιρετικά παρθένο ελαιόλαδο», απ’ το καλό δηλαδή, που δεν σου γεμίζει τα αγγεία με λίπη. Και να προετοιμάζουν από τώρα το χριστουγεννιάτικο ταξίδι στη Βιέννη. Οι υπόλοιποι στο... «Αλκαζάρ». Στο χριστουγεννιάτικο πάρκο που ετοιμάζει ο Δήμος. Καλή είν’ κι η Παναγιώταινα.
Στην τηλεόραση ο Αλέξης Τσίπρας μιλάει στην Κοινοβουλευτική του ομάδα και δείχνει περιχαρής. Τον Αύγουστο 2018 λήγει το Μνημόνιο, τέρμα αυτή η εποχή. Θα αλλάξει κάτι για μας; Όποιος το πιστεύει να σηκώσει το χέρι. Αλλά μιλάει σε έμπειρους πια. Οι οποίοι ξέρουν ότι έτσι θα είναι από δω και πέρα η νέα μας ζωή. Με μνημόνια ή όχι, θα είναι η ζωή του τελευταίου εικοσάρικου, των αγωνιωδών υπολογισμών στα ράφια των σούπερ μάρκετ και των «εξευγενισμένων ελαιόλαδων». Η πραγματική «κρίση» τώρα άρχισε, τώρα φαίνεται, απλά τώρα δεν μιλάει κανείς. Τα πρώτα χρόνια, με τις τσέπες και τους τραπεζικούς μας λογαριασμούς ακόμη γεμάτους, νομίζαμε πως ήταν κρίση, ενώ στην πραγματικότητα ήταν φόβος και αγωνία. Τα δύσκολα είναι τώρα και είναι μπροστά μας.
Αλλά, ειλικρινά σας το λέω, δεν με πολυνοιάζει, ούτε και πολυσκάω. Στις αρχές του μήνα, σαν πέφτει ο μισθός, κάπως ξανοίγομαι, ξαναπαίρνω τα πάνω μου ψυχολογικά. Τότε πάμε με την παρέα σε κανένα τσιπουράδικο. Με ένα δεκαρικάκι έκαστος την «ταρατσώνουμε», τέρπουμε τους λάρυγγές μας και καταλήγουμε σε μια γεμάτη έξαψη ευθυμία που διαλαλούμε μεγαλοφώνως. Και νιώθω να είμαστε πολύ πιο ευτυχείς από όλη αυτή την παγκόσμια αριστοκρατία των Paradise Papers που έχει παρκάρει τα δισεκατομμύριά της στους αφορολόγητους παράδεισους των νησιών Κέυμανς. Τι να το κάνεις να είσαι βασιλιάς στην Αγγλία με πολλά εκατομμύρια σε Off Shore και να σε έχουν όλη μέρα «στην τσίτα», μην και ξεφύγεις κατ’ ελάχιστο από το προβλεπόμενο τελετουργικό; Κάποια στιγμή λες «αρκετά» με τα προβλεπόμενα, καλύτερα εμείς με τα απρόβλεπτα, να μην ξέρεις τι σου ξημερώνει.
Οκτώ χρόνια κρίσης εγώ κουράστηκα, τα παράτησα, δεν «την ψάχνω» πια. Αυτοί είναι που δεν κουράστηκαν να δίνουν υποσχέσεις για έξοδο. Τι κοστίζει; Και ποιος τους ακούει πλέον; Τραβάμε εμείς τον δρόμο μας κι αυτοί τον δικό τους.
ΑΛΕΞΗΣ ΚΑΛΕΣΗΣ
[e-mail]