Μεταξύ ΄80-΄93 από 27% έφτασε στο 101%. Η απότομη άνοδος οφείλεται στην επεκτατική πολιτική και κυρίως στην ΕΝΣΩΜΑΤΩΣΗ κρυφών χρεών στο δημόσιο χρέος. Μεταξύ ΄93 και ‘07 το ποσοστό έμεινε σταθερό στο 103%. Τα 14 αυτά χρόνια μπορούν να περιγραφούν ως η μοναδική στην ιστορία του νεοελληνικού κράτους περίοδος σταθερότητας της οικονομίας. Όταν η Ελλάδα εισήλθε στην Ευρωζώνη, εισήλθε με τον ίδιο τρόπο, που το έκαναν όλες οι υπόλοιπες χώρες της Ε.Ε., εκπληρώνοντας τα κριτήρια του Μάαστριχτ. Η αποκληθείσα «δημιουργική λογιστική» αφορούσε μικρά ποσοστά του ελλείμματος, όπως το είχαν κάνει προηγουμένως η Γαλλία, η Γερμανία και άλλες χώρες. Και αμέσως μετά το 2007 ήλθε η καταιγίδα. Μεταξύ 2007 και 2011 το δημόσιο χρέος εκτινάχτηκε στο 172%, με το έλλειμα του 2009 να φτάσει στο 15,1%. Η παράθεση αριθμών κουράζει και «λέει» ελάχιστα για τους πολίτες εκτός των ειδημόνων. Προσπάθησα να «κωδικοποιήσω» παραπάνω τα σημαντικά σημεία – σταθμούς στη διαμόρφωση του δημόσιου χρέους της χώρας με ουδέτερο τρόπο και έξω από σκοπιμότητες, δικαιολογήσεις, ωραιοποιήσεις και αφορισμούς.
Στην Ελληνική οικονομία υπάρχει ένας ιδιαίτερα«ενάρετος κύκλος» μεταξύ 2001 και 2007. Γιατί; Διότι η χώρα στο διάστημα αυτό δανείστηκε από τις αγορές 92 δις, ενώ παράλληλα αύξησε το εισόδημα της κατά 90 δις ευρώ. (Στοιχεία EUROSTAT, ΕΛΣΤΑΤ, ΤτΕ, BLOOMBERG και Υπ. Οικ.). Με απλά λόγια «ίσια βάρκα, ίσια νερά».
Τα επικίνδυνα «παίγνια εν ου παικτοίς» μετά το 2007 και μέσα σε 2 μόλις χρόνια συνέβησαν με πρωτοβουλία και κινήσεις ακραίου πελατειασμού τεσσάρων έως επτά προσώπων με ονοματεπώνυμο. Δεν τα κατονομάζω εδώ. Δεν αρέσκομαι στην βιτριολική αρθρογραφία. Ας (κι αν) κρίνει τελικά η οικονομική μας ιστορία. Θα ξαναγράψω. Δεν είναι τα κόμματα ως συλλογικότητες, που χρεώνονται ή πιστώνονται πράξεις και παραλείψεις. Είναι άνθρωποι με ταυτότητα και ΑΦΜ. Δεν ήταν το ΠΑΣΟΚ, η ΝΔ, η «κυβέρνηση ενότητας» (90-93) ή τώρα ο ΣΥΡΙΖΑ, που ως συλλογικότητες εκατομμυρίων «κουβάλησαν» τα φορτία της ανομίας. Το γεγονός π.χ. ότι μονάχα το πρώτο εξάμηνο του έτους 2015 με τις πρωτοβουλίες ελάχιστων ανθρώπων και με «αποδιοπομπαίο τράγο» τον τότε Υπουργό των Οικονομικών η Χώρα έχασε - σύμφωνα με επίσημη δήλωση Ρέκλινγκ, παραγόντων του γερμανικού Υπουργείου Οικονομικών και του Eurogroup - 100 δις ευρώ, δεν το χρεώνεται ένα συγκεκριμένο κόμμα ως ολότητα πολλών εκατοντάδων χιλιάδων ψηφοφόρων. Το χρεώνονται συγκεκριμένοι άνθρωποι, οι οποίοι κυριολεκτικά δεν ήξεραν τι έκαναν. Και αυτήν την τελευταία «ύβρη» ακολούθησε η «νέμεσις», που εκτίναξε το έλλειμμα στο 177%.
Τι συνέβη λοιπόν από το 2007 και ύστερα; Από ‘08-‘11 η Ελλάδα πρόσθετε 29 δις ευρώ κάθε χρόνο στο χρέος, στη θέση των 13 δις ευρώ τα προηγούμενα χρόνια. Μεταξύ 2001 και 2007 66 δις ευρώ (72% του ΑΕΠ) πληρώθηκαν μόνο για τόκους. Μόλις ένα 26% αφορούσε σε καλύψεις ελλειμμάτων. Μετά τα μνημόνια (έπρεπε να τα είχαμε εφεύρει προ 20ετίας) για τόκους πληρώνουμε μόνο το 45% του ΑΕΠ. Για να αντιληφθεί κανείς το μέγεθος της απρονοησίας, το 2008 με την παγκόσμια οικονομία σε περιδίνηση το ελληνικό Κράτος αύξησε μισθούς και συντάξεις κατά 8 δις ευρώ (πηγή: BLOOMBERG- TτΕ). Κάπως έτσι, κάπως αλλιώς, το πρωτογενές έλλειμμα (δηλαδή χωρίς πληρωμές για τοκοχρεολύσια δανείων) το 2007 ήταν 5 δις ευρώ. Το 2008 πήγε 13 δις (!) και το 2009 24 δις ευρώ.
Με τα παραπάνω δεδομένα, πολιτικές και νοοτροπιακές πρακτικές, ερωτάται: Είναι ή όχι βιώσιμο το ελληνικό δημόσιο χρέος; Η βιωσιμότητα των δημοσίων χρεών μιας χώρας σχετίζεται πρώτα – πρώτα με την αξιοπιστία της (ως Κράτους, θεσμών και κοινωνίας). Κανένας δεν δανείζει για «φαγοπότια», διαφθορά και «αρπαχτές». Κανένας επίσης δεν δανείζει δικτάτορες, σφαγιαστές και διεθνείς ολετήρες. Όλοι αυτοί είναι έξω από το παγκόσμιο οικονομικό παιχνίδι. Ύστερα οι παγκόσμιοι δανειστές κεφαλαίων ( FUNDS- Ταμεία- Τράπεζες- όμιλοι διαχείρισης κεφαλαίων- ιδιώτες επενδυτές κ.α) λαμβάνουν υπόψη τη συνέπεια, τη σοβαρότητα του οφειλέτη, τη διαχρονική του φερεγγυότητα, την πολιτική σταθερότητα, την ευνοϊκή διαχείριση ξένων επενδυτών, και μια σειρά συγκυριακών και παραμετρικών αλλαγών στο παγκόσμιο γίγνεσθαι. Κατά τρίτο λόγο, «βλέπουν» τους λαούς, τα Κράτη, και τις Κυβερνήσεις των δανειοληπτών τους. Αν εμπνέουν ειλικρίνεια, διεθνές κύρος, συνέπεια, αίσθηση μέτρου. Πρωτίστως «βλέπουν» την οικονομική προϊστορία του οφειλέτη τους.
Δείτε λ.χ.. Στον οικονομικό χάρτη η Ιαπωνία έχει το μεγαλύτερο δημόσιο χρέος στον κόσμο (233% του ΑΕΠ). Η Ιρλανδία έχει το μεγαλύτερο με διαφορά εξωτερικό χρέος (1093%). ..Καλώς διαβάζετε. Δηλαδή 12 φορές το ΑΕΠ της. Το Δημόσιο και Ιδιωτικό χρέος της Βρετανίας είναι 436% του ΑΕΠ. Και πάλι ορθά διαβάζετε. Το Δημόσιο και Ιδιωτικό χρέος της Ισπανίας είναι 284%, της Γαλλίας 235%, αλλά και της Γερμανίας 176%.
Με τη «μαγεία» των αριθμών και παρά τη στιβαρή οικονομία της, το Δημόσιο χρέος της Γερμανίας είναι 22,6% όλου του χρέους της Ευρωζώνης, ενώ της Ελλάδας μόνο το 3,5%. Οι αριθμοί λέγουν αλήθειες, αλλά και αποκαλύπτουν μύθους. Ο μέγιστος των μύθων είναι αυτός του μη βιώσιμου χρέους της Ελλάδας.
Αυτή η χώρα, αν συνεχίσει να συμπεριφέρεται διεθνώς ως αμνήμων και κούφος «σαχλόμαγκας» με κινήματα του «Δεν πληρώνω!», με δυσθεώρητη φοροδιαφυγή, με πρωτοφανώς ψευδή στατιστικά δεδομένα, τα οποία με άνωθεν εντολές συγκάλυπταν στο παρελθόν έναν πρωτοφανή πελατειασμό και εκτεταμένη διαφθορά, δεν θα έχει ποτέ βιώσιμο χρέος. Αν σοβαρευτεί, παράξει, οργανωθεί, απογαλακτισθεί από το πελατειακό Κράτος της σπατάλης, της ύποπτης γραφειοκρατίας, της άνομης «αλληλεγγύης» (συνδικάτα «κατσαπλιάδων», εξασφαλίσεις προνομίων, επιδοματικές πολιτικές χωρίς κριτήρια κ.α.) και της διαφθοράς, δεν θα έχει πρόβλημα με το χρέος της. Στα μνημόνια μπήκαμε, επειδή μας έλειπαν αυτά και πολλά άλλα. Επειδή απαξιωθήκαμε, γελοιοποιηθήκαμε, βολευτήκαμε με τις ενισχύσεις, τους διορισμούς από τα παράθυρα, τον άκρατο κομματισμό, την έλλειψη οργάνωσης αλλά και ελέγχου και πάταξης της ανομίας.
Με τέτοια δρώμενα και παχιά λόγια για σανοφάγους και με «καφετζούδες» και «χαρτορίχτρες» στο τιμόνι της εξουσίας, ουδέποτε και κανένα χρέος δεν πρόκειται να γίνει βιώσιμο. Αν έτσι συνεχίσουμε να περπατάμε στο μέλλον, ακόμα και να μηδενιστεί το ελληνικό χρέος, αυτός ο τόπος δεν πρόκειται ποτέ να ορθοποδήσει.
Διερωτηθήκατε ποτέ γιατί κράτη – γίγαντες παρά τα ιλιγγιώδη χρέη τους, έχουν σταθερές και παγκόσμια ενυπόληπτες οικονομίες; Επειδή αποτελούν κράτη σοβαρά και όχι «μαϊμούδες» της συμφοράς. Τις μαιμούδες οι τσιγγάνοι τις δένουν με λουριά, και τις βάζουν να χορεύουν με «νταούλια και ζουρνάδες». Αυτοί που «χορεύουν πεντοζάλι» δεν είναι πια οι ξένοι δανειστές, ούτε και οργανοπαίχτες εμείς οι «ελληναράδες». Τα πράγματα γύρισαν ανάποδα, και ήλθαν τα πάνω κάτω. Για να καταλαβαινόμαστε νεαρέ πρωθυπουργέ της χώρας και λοιποί υποψήφιοι εθνοσωτήρες.
* Γράφει ο Όμηρος
