Τα πρόσωπα που διαθέτουν αυξημένο κύρος και αναγνωρισιμότητα στην κοινωνία πάντα λειτουργούν ως καταλύτες των πολιτικών αλλαγών και διαμορφωτές της κοινής γνώμης.
Προσωπικά, δε με απασχολεί ο λόγος για τον οποίο ετάχθησαν με το ΣΥΡΙΖΑ ούτε αν όπως πολύ ωραία το έχει θέσει ο Πορτοκάλογλου «αν είσαι καλλιτέχνης πρέπει να είσαι αριστερός και να μη λες πράγματα που δεν είναι αρεστά». Δε θέλω να μείνω στους καλλιτέχνες γιατί πολύ περισσότερο με στεναχωρεί και απογοητεύει η στάση της αστικής τάξης. Συνομιλώ καθημερινά με αξιόλογους ανθρώπους που υπηρετούν σε θέσεις ευθύνης (διευθυντές, επιχειρηματίες, γιατροί, πανεπιστημιακοί, μηχανικοί, δικηγόροι, δημοσιογράφοι κ.α.) και θα έλεγα ότι δικαιολογημένα χαίρουν κάποιας κοινωνικής αναγνώρισης και εκτίμησης. Ενώ λοιπόν όλοι κατ’ ιδίαν αναγνωρίζουν το προφανές αδιέξοδο αυτής της οικονομικής πολιτικής αλλά και τις παλαιοκομματικές απεχθείς ρουσφετολογικές πρακτικές στην στελέχωση του κρατικού μηχανισμού, οι δημόσιες τοποθετήσεις τους είναι ελάχιστες, ουδέτερες και αποστασιοποιημένες από τα κοινά.
Ας μην παραμυθιαζόμαστε η νίκη του ΣΥΡΙΖΑ αποτελεί το επιστέγασμα της καθολικής του επικράτησης στο δημόσιο λόγο. Όχι γιατί οι αντίπαλοι του δεν είχαν επιχειρήματα αλλά γιατί δεν τόλμησαν να τα εκφράσουν. Ανώνυμα προφίλ, δεκάδες τρολ που περιπολούν το Διαδίκτυο για να επιτεθούν σε όσους στοχοποιούν, οργανωμένες δυναμικές μειοψηφίες που κατέληξαν στο κίνημα των Αγανακτισμένων και απέτρεψαν οποιαδήποτε ψύχραιμη και λογική φωνή να ακουστεί. Η συνωμοσιολογία, η παραδοξολογία και η μπουρδολογία έγινε η «κοινή λογική». Θεωρίες περί δανειστών που θα παρακαλούν να μας δανείσουν και αγορών που θα χορεύουν με νταούλια, αντί για ανέκδοτα αντιμετωπίστηκαν ως επερχόμενες βεβαιότητες. Τα όσα κωμικοτραγικά αποκαλύφθηκαν πρόσφατα από τον Βαρουφάκη απλά επιβεβαιώνουν αυτό που γνωρίζαμε. Σταθήκαμε τυχεροί μέσα στην ατυχία μας που την τελευταία στιγμή ο Αλέξης Τσίπρας κατάλαβε ότι τα όσα υποστήριζε με πάθος είναι εφαρμόσιμα μόνο σε «άλλο Γαλαξία».
Η ευθύνη της αστικής τάξης σε αυτό το σημείο είναι και παραμένει τεράστια. Υιοθετώντας μια «αστική ανωτερότητα», δεν τόλμησε να υποστηρίξει και να εξηγήσει με πάθος τις ιδέες της. Φοβήθηκε ίσως να αντιμετωπίσει το δυναμικό αντιμνημονιακό κίνημα που έκανε παντού αισθητή τη παρουσία του στη λογική του «που να μπλέκεις τώρα..». Το χειρότερο από όλα είναι ότι προσπάθησε να διατηρήσει τα προνόμια της και γιατί όχι να εμφανιστεί και ως «προοδευτική» μήπως εξασφαλίσει και κάποια θέση γενικού γραμματέα ή προέδρου «Δημόσιου Φορέα» όπως τόσο πετυχημένα τραγουδούσε σατιρίζοντας τους παρατρεχάμενους της εξουσίας μέχρι πριν από λίγο καιρό ο πρόεδρος της ΕΡΤ όταν ήταν ακόμα αντισυστημικός καλλιτέχνης. Ακόμα και ο τρόπος με τον οποίο πολλοί και ισχυροί επιχειρηματίες επιχείρησαν να συνθηκολογήσουν με τα νέα κέντρα εξουσίας για να συνεχίσουν τις δουλειές τους είναι εντυπωσιακός και συνάμα αποκρουστικός. Από τα παραπάνω ένα πρέπει να γίνει σαφές, ότι και να κάνει η αντιπολίτευση δεν θα καταφέρει ποτέ να κυβερνήσει πραγματικά και να εφαρμόσει τις απαραίτητες μεταρρυθμίσεις αν δεν ετοιμαστεί να δώσει μεγάλες και σκληρές ιδεολογικές μάχες στα καφενεία, στα αμφιθέατρα, στους χώρους εργασίας, στα πεζοδρόμια και κυρίως στο Διαδίκτυο. Χωρίς βία, χωρίς ακρότητες μα με πολύ πάθος και απόλυτο σεβασμό στην νομιμότητα και την τάξη ένα νέο μεταρρυθμιστικό κίνημα πρέπει να ενώσει κεντροδεξιούς, κεντροαριστερούς, φιλελεύθερους και σοσιαλδημοκράτες που πιστεύουν ότι μας αξίζει τελικά να ζούμε σε μια ευρωπαϊκή Χώρα.
Η ιστορία σπανίως επαναλαμβάνεται και όταν επαναλαμβάνεται, επαναλαμβάνεται σαν φάρσα. Αντίθετα οι ανθρώπινες συμπεριφορές είναι απολύτως προβλέψιμες. Για αυτό και ο Σαίξπηρ έγραφε αιώνες πριν για τους Ρωμαίους ότι αν δεν συμπεριφερόντουσαν σαν πρόβατα δεν θα λειτουργούσε σαν λύκος ο Ιούλιος Καίσαρας. Η Ιστορία έχει δείξει ότι πολλοί θέλησαν να υποδυθούν τον Καίσαρα, μόνο όμως όσοι βρήκαν πρόβατα το κατάφεραν.
Του Βασίλη Βλάχου*
* Ο Βασίλης Βλάχος είναι επίκουρος καθηγητής στο ΤΕΙ Θεσσαλίας και μέλος της Μεγάλης Συνάντησης των Αντιπροσώπων (ΜΕΣΥΑ) στο Ποτάμι
