Επιβάλλουν ίσως κάποιους αναστοχασμούς. Ας τις δούμε: Η λέξη «ρουσφέτι» προέρχεται από την τουρκική rusfet (δωροδοκία). Η λέξη «μπαχτσίσι» κατάγεται από την τουρκική bahsis. Η λέξη «χαβαλές» από την τουρκική havela. Το «ραχάτι» από την τουρκική rahat με καταγωγή από την αραβική raha. Η λέξη «ντοβλέτι» από την τουρκική devlet και την αραβική dewlat, δηλαδή την κρατική μηχανή και τη διά παντός μέσου εξουσίαση. Το ντοβλέτι υπήρξε η απόλυτη πολιτική εξουσία στην οθωμανική αυτοκρατορία.
Η ελληνική λέξη «τσίφτης» κατάγεται από την τουρκική sift. Είναι και πλήθος άλλα αρνητικά λεκτικά «σήματα», που στην νεοελληνική πραγματικότητα εκφράζουν διαχρονικά κοινωνικά και πολιτικά αξιώματα και νοοτροπίες. Συνθέτουν όλα μαζί και χωριστά την «μαγκιά» του νεοέλληνα. Ποιος είναι ο «μάγκας»; Το μέλος του άτακτου τουρκικού σώματος με αλβανική καταγωγή. Είναι αξιοπρόσεκτο, ότι οι λέξεις ως έννοιες έχουν συνθέσει ένα απεχθές πολιτικό και κοινωνικό σκηνικό και ένα σύστημα αξιών, στο οποίο δεν μπορεί να εισχωρήσει ο έντιμος Έλληνας. Οι έννοιες ρίζωσαν βαθιά στην νοοτροπία πολύ μεγάλου μέρους της κοινωνίας μας. Και ιδού τι κατάφερε η νεοελληνική «αγκαλιά» της χώρας μας με το οθωμανικό της παρελθόν και όχι μόνο.
Με τα μυαλά, που κουβαλάμε, και οι διαχρονικές τακτοποιήσεις συμφερόντων όλων των κυβερνήσεων από την σύσταση του νεοελληνικού κράτους για την διατήρηση της καρέκλας δεν μπορούσαν παρά νομοτελειακά, να οδηγήσουν σε ένα ασύλληπτο δημόσιο χρέος, που έχω περιγράψει σε προηγούμενο άρθρο μου. Η σημερινή κυβέρνηση συμφώνησε στις 15/6/17 μετά από εικονική διαπραγμάτευση, που οδήγησε στο «Μνημόνιο 3» έως τον Αύγουστο του 2018, ένα «Μνημόνιο 4» έως το 2023 και ένα διαρκές έως το 2060. Σκεφτείτε, αν και πόσο μπορεί να αντέξει ο τόπος αυτήν τη λαίλαπα.
Η κυβέρνηση Τσίπρα παρέλαβε χρέος 309 δισ. ευρώ και με «τσίφτικο» τρόπο δύο μόλις χρόνια μετά το έφτασε στα 326 δισ., παρά τη φορολογική καταιγίδα που έχει ξεσπάσει και συνεχίζεται αυξανόμενη. Οι δανειστές είχαν υπολογίσει πως το 2022 το ελληνικό χρέος θα είναι 270 δισ. ευρώ. Θα πάει όμως στα 337 δισ.
Τι έγινε όμως μετά την κρίση από το 2009 μέχρι σήμερα; Η καθαρή αύξηση του δημόσιου χρέους επί Παπανδρέου- Σαμαρά από τα ιλιγγιώδη ύψη της προηγούμενης κυβέρνησης έφτασε στα 4 δισ ευρώ. Κι ενώ θα περίμενε κανένας μετά τα εξοντωτικά φορολογικά μέτρα και τις εκατοντάδες χιλιάδες κατασχέσεις, να συνεχιστεί η κάθοδος των αυξήσεων, η μέση ετήσια αύξηση έφτασε τα 7,3 δισ. ευρώ. Σήμερα το δημόσιο χρέος μας είναι 328 δισ. ευρώ.
Τι θα περίμενε όμως κανένας και στην γενικότερη λειτουργία της οικονομίας με κορυφαία περίπτωση αυτή της πρωτογενούς παραγωγής; Η Ολλανδία με 45 εκατ. στρεμμάτων καλλιεργούμενες εκτάσεις παράγει καθαρή απόδοση 1.700 ευρώ ανά στρέμμα. Το Ισραήλ, που έκανε χώμα την έρημο, με καλλιεργούμενη γη 6 εκατ. στρεμμάτων παράγει καθαρή απόδοση 1.290 ευρώ το στρέμμα. Η Ελλάδα με 37 εκατ. καλλιεργούμενες εκτάσεις παράγει μόνο 190 ευρώ το στρέμμα. Η χώρα μας δεν παράγει σπόρους και εισάγει από το Ισραήλ σπόρους σε ιλιγγιώδεις τιμές, καθώς δεν διαθέτει κέντρα σποροπαραγωγής. Το αγροτικό δόγμα είναι: «’Ολα τα κιλά, όλα τα λεφτά», παραδοσιακό κλείσιμο των δρόμων για εξοικονομήσεις χρημάτων, αφορολόγητες επιδοτήσεις και εκατοντάδες δισεκατομμύρια ενισχύσεων στον πρωτογενή τομέα. Τα 35 τελευταία όδευσαν σε αγορές διαμερισμάτων, αγορές εικοσαπλάσιου από τον αναγκαίο αριθμό τρακτέρ, αγορές πολυτελών αυτοκινήτων και άλλες ωραίες τοποθετήσεις δισεκατομμυρίων ευρώ, που όφειλαν να είχαν καταστήσει μέχρι σήμερα από τους κορυφαίους στην Ευρώπη τον πρωτογενή τομέα την ελληνικής παραγωγής. Πού ήταν όμως όλα αυτά τα χρόνια η κρατική εποπτεία; Πού «χάζευαν» οι χιλιάδες των αρμοδίων για την εποπτεία της αγροτικής παραγωγής και παραγωγικότητας; Υπάρχει ασφαλώς το πολύ αυξημένο παραγωγικό κόστος. Όταν όμως έχεις 30 στρέμματα και αγοράζεις τρακτέρ των 200.000 ευρώ με όλον τον συναφή εξοπλισμό, την ώρα που η γη του Ισραήλ καλλιεργείται με συνολικό αριθμό τρακτέρ 40 περίπου φορές μικρότερο από τον μέσο όρο των ελληνικών γεωργικών μηχανημάτων, αντιμετωπίζεις από την πρώτη κιόλας στιγμή μια σχεδόν αφόρητη ανελαστική δαπάνη που δεν μπορεί να αποσβεστεί. Όταν το ελληνικό συνεταιριστικό κίνημα των αγροτών χρεοκόπησε μέσα στη σπατάλη, την ανικανότητα, τον πελατειασμό και τον κομματικό ανταγωνισμό, και η αγροτική γη είναι κατακερματισμένη σε πολύ μικρά αγροτεμάχια, είναι αναπότρεπτη η καταβύθιση του πρωτογενούς τομέα. Δεν μπορούν να τον σώσουν οι αποκλεισμοί, οι επιδοτήσεις και ο αγροτικός κομματισμός. Καθώς μάλιστα υπάρχει και η εκκωφαντική σιωπή του επίσημου Κράτους. Είναι ευτύχημα, που σ’ αυτό το δυσμενές κλίμα υπάρχουν πολλές σοβαρές αγροτικές μονάδες, αρκετές με εξαγωγικό προσανατολισμό. Δεν μπορεί όμως η χώρα να εισάγει μαϊντανό από την... Ελβετία, πατάτες από την Τουρκία, κρεμμύδια από την Αίγυπτο, όσπρια από την Αργεντινή… Έτσι δεν σώζεται η κατάσταση. Οι τομές και εδώ πρέπει να είναι βαθιές. Με «ταξίματα» και «δοσίματα» δεν θα πορευτούμε καλά. Πώς όμως και από ποιους;
Θυμάστε τα περίφημα εκείνα 470 δισ. ευρώ του κ. Χατζηγάκη προς τους αγρότες; Αυτά τα λεφτά ήταν κοινοτικά κονδύλια. «Εξαφανίστηκαν» από τον παραγωγικό χάρτη, και η Ευρώπη τα ζήτησε πίσω με τους τόκους τους. Επειδή δεν υπάρχουν παραστατικά έγγραφα των δεκάδων χιλιάδων δικαιούχων, για το που πήγαν τα λεφτά, μου έρχεται τώρα στο νου μια άλλη νεοελληνική λέξη. Η λέξη «γιούργια», που προέρχεται από την τουρκική yuru (έφοδος: επιφώνημα όταν ορμά το ασκέρι στα λάφυρα). «Γιούργια» λοιπόν των Ελλήνων στα λεφτά. Λεφτά χωρίς δουλειά. Λαφυραγώγηση στον δημόσιο κορβανά. Η λέξη κορβανάς βέβαια (για να μην τα ρίχνουμε όλα στους Οθωμανούς) δεν έχει τουρκική καταγωγή. Προέρχεται από την εβραϊκή λέξη κορβάν, που σημαίνει προσφορά προς τη λατρεία του θεού (βλέπε λεξ. LIDDELL & SCOTT). Αυτές λοιπόν οι από συστάσεως του κράτους μας έφοδοι μας πτώχευσαν επτά φορές, χωρίς να βάλουμε μυαλό. Γιατί; Επειδή εδώ υπάρχει ο Πίθος των Δαναΐδων. Υπάρχει ο μεγαέλληνας «μάγκας» και «τσίφτης» πολίτης και πολιτικός, που «όλα τα σφάζει, όλα τα μαχαιρώνει»...
Θα μας σώσει μόνο η κοινή λογική, αυτή η ιδιαίτερη υπεροχή του ανθρώπου που, κατά τον Αριστοτέλη, τον διακρίνει από τα ζώα. Αυτή η ιδιαίτερη λογική είναι πάνω απ’ όλα, η λογική των κυβερνώντων. Οι βαθιές τομές από αυτούς πρέπει να ξεκινήσουν. Από τον περιορισμό των μεγάλων προνομίων της κεντρικής εξουσίας και των αιρετών όλων των βαθμίδων. Δεν μπορούν όλοι τους να πορεύονται με το μυαλό στην επανεκλογή. Έτσι πορευόμενοι καταστρέφουν τον τόπο. Επειδή καλλιεργούν χάριν της ψήφου τις χείριστες των καθημερινών πρακτικών ηγεσίας και λαού. Ο κοινός νους του λαού, κατά τον Κ.Παπαρηγόπουλο- καθώς ήδη το έχω γράψει-, είναι οι κυβερνήσεις του. Αυτές έχουν την κύρια ευθύνη για την γρήγορη αλλαγή πλεύσης του Τιτανικού προς το παγόβουνο του παγωμένου Ατλαντικού.
