Ο μεγάλος κίνδυνος

Πολλά ειπώθηκαν και πολλά γράφτηκαν για το μείζον θέμα, το μεταναστευτικό.

Ποτέ όμως δεν είναι αργά να το θεωρούμε προβληματικό θέμα. Μετανάστευση, δημογραφικό και τρομοκρατία. Τρία θέματα, που μας τρομάζουν. Δυστυχώς η χώρα μας βρέθηκε στο δρόμο των αστείρευτων προσφυγικών κυμάτων, που μας έρχονται από τις ταραχές και τους πολέμους της Συρίας, αδιάκοπα. Τελευταία δεν ακούμε εισροές προσφύγων. Λάθος. Γίνονται και πολλές μάλιστα. Μόνον που δεν ανακοινώνονται.
Δυστυχείς και ταλαιπωρημένοι, περνάνε καθημερινά στα Αιγαιοπελαγίτικα νησιά. Κι εδώ λιμνάζουν. Εγκλωβίζονται. Παραμένουν επ` αόριστον. Η Ευρώπη δεν τους θέλει. Ο ανεκδιήγητος Ερντογάν, εκδικητικά, τους προωθεί στην Ελλάδα. Συμφωνίες και όροι που υπέγραψε με την Ευρώπη, δεν πρόφθασαν να λειτουργήσουν. Για μας αυτό σημαίνει πολλά. Οι άνθρωποι αυτοί πρέπει να στεγασθούν. Να διατραφούν, να νοσηλευτούν. Τα παιδιά τους να πάνε στο σχολείο. Και κάποια μέρα θα πρέπει να ενταχθούν στο κοινωνικό μας σύστημα. Άθελά τους θα αλλοιώσουν τον πληθυσμό μας. Θα τους δώσουμε δουλειές, που δεν έχουμε καν για μας. Θα ξοδέψουμε χρήματα, που δεν έχουμε για 60-70 χιλιάδες καταγεγραμμένους μετανάστες. Χώρια για εκείνους που αδήλωτοι περιφέρονται ανά την Ελλάδα, ασχολούμενοι κυρίως με παραβατικές και εγκληματικές πράξεις.
Η χώρα μας ως τώρα, παρά την οικονομική κρίση, που περνά, κάνει τα πάντα, ώστε η διαμονή τους στην Ελλάδα, να είναι ανεκτή. Ποιοι όμως είναι αυτοί; Είναι θύματα ενός απηνούς πολέμου, χωρίς μάλιστα να γνωρίζουν ποιοι ευθύνονται. Ξέρουν μόνον ότι γκρεμίστηκαν τα σπίτια τους. Έχασαν στο βωμό μιας τρέλας, προσφιλή τους πρόσωπα. Δεν μπορούν να κάνουν τη γη τους να τους θρέψει. Πεινασμένοι. Σακατεμένοι. Απεγνωσμένοι. Κάποτε ήσαν κι αυτοί σαν κι εμάς. Νοικοκυραίοι. Φαμελίτες. Με τη δουλειά και τη συρμαγιά τους. Και τώρα μετακινούνται προς τα πουθενά. Να πάνε πού; Υπολογίζουν, πως σ` όλο τον κόσμο 65 εκατομ. άνθρωποι, ξεσπιτώθηκαν με μόνη τους περιουσία ένα μπουγαλάκι στους ώμους. Ό,τι μπόρεσαν να σώσουν.
Αλλά το μεταναστευτικό, δεν είναι μόνο θέμα της χώρας μας. Οι άγριοι πόλεμοι, αυτοί που προκαλούν τα έντρομα προσφυγικά κύματα, μαίνονται. Δεν θα σταματήσουν. Πώς θα σταματήσουν με τους απάνθρωπους του ISIS; Με τα μεγάλα συμφέροντα των πλούσιων χωρών, που τροφοδοτούν τον ακόρεστο Μολώχ, τον θεό της ανθρωποσφαγής και της παλιανθρωπιάς, με όπλα και ρουκέτες; Με πύρινες ρομφαίες, που διαλύουν τα πάντα; Πώς θα σταματήσει η υποκρισία, ο δόλος, ο ακόρεστος πλουτισμός, των ιθυνόντων της γης;
Αλλά και να ήταν αυτά όλα το μοναδικό κακό; Απειλούμεθα από παντού. Σε μερικά χρόνια, οι κλιματικές αλλαγές θα δημιουργήσουν τεράστια προσφυγικά κύματα. Κι εκείνα είναι τα φοβερότερα όλων. Γιατί η λειψυδρία και η αφορία της γης, προδιαγράφουν βέβαιο θάνατο. Προσφυγιά εκ βάθρων. Όσοι θα μείνουν στον τόπο της ερημιάς, είναι αδύνατον να επιζήσουν.
Η φύση, που τόσο την καταδυναστεύουμε με τις ανέμελες πράξεις μας. Μας δίνει κάθε τόσο τα μηνύματά της. Κι εμείς αδιαφορούμε. Τυφώνες, τσουνάμια, φονικοί ανεμοστρόβιλοι, ηλεκτρικές καταιγίδες. Κεραυνοί δίχως βροχή, ερημώσεις εκτάσεων και άλλα φοβερά φαινόμενα. Προμηνύουν όχι μόνον φοβερές καταστροφές, αλλά και ογκώδεις μεταναστεύσεις των ανθρώπων.
Η φύση μας ειδοποιεί αλλά εμείς αδιαφορούμε. Δείτε τον Suigeneris τον Πλανητάρχη τον Τραμπ. Αντί αυτός πρώτος να ηγηθεί στον Οργανισμό διάσωσης της φύσης, που μετέχουν όλα τα κράτη, αυτός απεχώρησε. Νομίζει, πως μπορεί να πολεμήσει τις μεταναστεύσεις, υψώνοντας τείχη στο Μεξικό. Τείχη, τείχη, τείχη. Πού είναι το Σινικό τείχος; Το τείχος του Αίσχους στην Ανατολική Γερμανία; Το Σιδηρούν Παραπέτασμα; Κανένα τείχος δεν μπορεί να μείνει όρθιο, μπροστά σε απεγνωσμένα, πεινασμένα και φοβισμένα πλήθη ανθρώπων. Το Μεταναστευτικό έχει την πολυμορφία του, την έντασή του, αλλά και την έκτασή του σ` όλο τον κόσμο.
Οι μεταναστεύσεις λοιπόν θα συνεχιστούν. Και μάλιστα με μεγαλύτερη ένταση και φοβερότερες επιπτώσεις.
Αδήρητη ανάγκη προκύπτει, πως ο άνθρωπος, ως λογικόν όν, πρέπει το συντομότερο να βρει τρόπους καταστολής των πολέμων, περιορισμό της ρύπανσης του περιβάλλοντος, της έντασης μεταξύ των φυλών και λαών και κυρίως μία δίκαιη κατανομή των αγαθών, που τα έχουμε από δώρο του Θεού.