Και όμως ζήσαμε. Ασύλληπτη η δύναμη της αγάπης προς τη ζωή. Ζήσαμε και αποτελέσαμε το έμψυχο υλικό, το εργατικό δυναμικό, τον πνευματικό και ηγετικό κόσμο και γενικά την κινητήρια δύναμη για την εξ αρχής ανασυγκρότηση της ρημαγμένης από τα δεινά πατρίδας μας. Στα επάρατα χρόνια του μίσους και του θανάτου, της έχθρας και αδελφοκτονίας, όλοι μας και ο καθένας χωριστά βρεθήκαμε σε ενάντια και αντίπαλα στρατόπεδα με χαώδεις και φαινομενικά αγεφύρωτες πολιτικές δοξασίες και πιστεύω. Αγωνισθήκαμε για την επικράτηση των δικών μας αντιλήψεων, για τις όσες και όποιες πιστεύαμε πως είναι οι ιδεωδέστερες να αποτελέσουν τον πολιτικό χάρτη των επόμενων χρόνων της χώρας μας. Τα δρώμενα εξελίχθηκαν όπως γνωρίζουμε και μάθαμε, επιπλέον όμως ότι από τους κάθε είδους πολέμους στο τέλος δεν υπάρχουν νικητές και ηττημένοι και η χαρά με την πίκρα γρήγορα περνούν στο περιθώριο της λήθης. Στις μνήμες μόνον μένουν τα θύματα και οι καταστροφές που καταγράφονται με ψυχρούς αριθμούς. Ο χρόνος επουλώνει κάθε πληγή και αποκαθιστά όλες τις καταστροφές.
Δυστυχώς όμως δεν δύναται να επιβάλει την Ειρήνη. Οι αντιθέσεις μεταξύ των λαών δεν θα εκλείψουν ποτέ, αλλάζουν όμως όνομα. Όλοι όμως φωνάζουμε εκατομμύρια φορές κάθε μέρα, το ειρήνη και όχι πια πόλεμος. Την ειρήνη την πιστεύουν μόνον εκείνοι που μέσα από αυτή περιμένουν μια αξιοπρεπή ζωή πληρώνοντάς την με την τίμια εργασία τους. Αντιθέτως μερικοί άλλοι λένε. «Η Ειρήνη αγαπητοί μου είναι η ανάπαυση του πολεμιστή». Είναι ένα διάλλειμα στους χωρίς τέλος πολέμους μεταξύ των κρατούντων. Μην ψάχνουμε όμως να βρούμε τους κρατούντες θεωρώντας τους εαυτούς μας μεταξύ των υπολοίπων του κόσμου. Μεταξύ αυτών είναι και ένας από μας. Είναι από τους ίδιους μας που απίθανες συγκυρίες και την τύχη σύμφωνα με τα πεπρωμένα αναβοκατεβάζουν τους ανθρώπους της τάξης αυτής χωρίς προδιαγραφές μεταξύ όλων. Ο κατασκευαστής κάρων έγινε αυτοκινητοβιομήχανος, ο μαουνιέρης έγινε εφοπλιστής, ο μαντατοφόρος έγινε τηλεπιχειρηματίας, το καραβάνι Διεθνείς μεταφορές, ο Γιώργος επιχειρηματίας και εξαφανίσθηκαν οι απλοί χειρώνακτες. Το δε προσωπικό μεταφορικό μας μέσο ο κυρ-Μέντιος έγινε όχημα πολυτελείας εκατό ίππων. Τίποτα δεν γίνεται μόνο του. Η σύμπτωση, ο τόπος και ο χρόνος, η παρουσία περιστασιακών ευκαιριών, οι κατάλληλοι άνθρωποι, ένα κενό, η θέληση με μια σωστή απόφαση και το ανάλογο ρίσκο, φέρνουν αποτελέσματα απροσδόκητα που δικαιολογούνται μόνον με την αφηρημένη φράση «το ήθελε η τύχη». Εκατομμύρια άνθρωποι έχασαν τη ζωή τους από πολέμους, βία, τρομοκρατία και ασιτία στο μεγάλο αυτό χρονικό διάστημα 1945-2017 που ψευδόμενοι συνειδητά πιστεύουμε ότι διάγουμε περιόδους ειρήνης. Ο θάνατός σου η ζωή μου είναι η άγρια πλευρά της ζωής εμβίων και μη. Εκεί που είναι οι τάφοι είναι και η ανάσταση γράφει ο Νίτσε στο «Ζαρατούστρα».
Αδυσώπητος ο νόμος της αιώνιας ανανέωσης δια της απώλειας. Η θυσία γεννάει ζωή και αυτή με τη σειρά της μία άλλη. Δεν μας απομένει παρά να ζήσουμε όσο μπορούμε πιο χαρούμενα το δώρο της ζωής μέσα στα όρια των Θεϊκών και ανθρώπινων κανόνων. Η υπερβολή σε οποιαδήποτε εκδήλωση και συμπεριφορά επιφέρει φθορές και συντομεύει τη ζωή. Ας ζήσουμε τη ζωή με ανθρώπινες αρχές και αξίες. Όχι στην εκμετάλλευση αλλά με σύνεση και σεβασμό και αξιοπρέπεια προς το τελειότερο δημιούργημα του Θεού. Του ΑΝΘΡΩΠΟΥ. Όσον δε αφορά την αντιπαλότητα των κρατούντων, «Πόλεμον δεν κάνουν ποτέ οι μη έχοντες», θα παραμένει εσαεί επίκαιρη. Ο εργαζόμενος σε οικοδομές και οι παντός τύπου υπάλληλοι κάθε μέρα θα έρχονται αντιμέτωποι με τους εργοδότες τους για υλικές ή ποιότητας ζωής αιτήματα θα παραμένουν σημεία διαλόγου τους. Φιλοσοφικές θεωρίες θεραπείας αυτής της διαμάχης γράφηκαν-σβήστηκαν, θα γραφούν καινούργιες και όλες μαζί θα περάσουν στον κάλαθο των αχρήστων ή πιο φιλικά στις καλένδες. Ο άνθρωπος από τη γέννησή του δεν αντέχει και δεν συμβιβάζεται με την ισότητα ισονομία ισοτιμία και όποια άλλη λέξη έχει πρόθεμα το ΙΣΟ. Γνωρίζουμε κάποιον που δεν προωθεί την οικονομική και κοινωνική άνοδο της οικογένειάς του με οποιοδήποτε θεμιτό και πολλάκις με κάποιο αθέμιτο μέσο; Προωθούμε τα παιδιά μας στα γράμματα με δυσβάστακτες οικονομικές θυσίες. Ο καθένας μας ονειρεύεται να καμαρώσει το παιδί του μεγάλο και τρανό. Τον φαντάζεται ξακουστό επιστήμονα, Μεγαλογιατρό, Μεγαλοδικηγόρο, Διοικητή μεγάλου οργανισμού και γιατί όχι μεταξύ αυτών που κρίνουν τις τύχες μας. Ακόμα δε και περιζήτητο γαμπρό στρογγυλοκαθισμένον στα μεγάλα σαλόνια και να απολαμβάνει δίκην «ρουφήχτρας» τον ιδρώτα και το αίμα του λαού. Έτσι γεννιέται ένας νέος στυγνός εκμεταλλευτής αλλά είναι δικός μας. Ευτυχώς στο διάστημα των αιώνων του αιώνος και ιδιαίτερα στα τελευταία διακόσια χρόνια με αγώνες έγιναν αρκετά χαριστικά ισοισάσματα υπέρ των εργαζομένων. Άδεια - ρεπό - ωράριο εργασίας υγειονομική περίθαλψη σύνταξη κ.ά. ήταν ζωτικά και δίκαια και έγιναν, το αύριο όμως και πάλι είναι δυσοίωνο και φαντάζει ζοφερό.
Αρχίσαμε να το ζούμε, επειδή όμως είναι νωρίς δεν μας επιτρέπει η γραφή να συνεχίσουμε. Και για λίγο θάρρος. Ο προπάτοράς μας Γνωμικός ποιητής Θεογνής έγραψε: «Και ο μυαλωμένος έσφαλε και ο άμυαλος δοξάσθηκε και ο κακός τιμήθηκε».
Λέτσικας Βασίλειος
