Εντονότερη χροιά στην ανάπτυξη του Ελληνικού μας χαρακτήρα δημιουργούσε η διδασκαλία πατριωτικών πεζών και ποιητικών αναγνωσμάτων. Τα οποία μέσα απ` την ποιότητα και την απλότητα των νοημάτων τους, αποτελούσαν την ουσιαστικότερη πνευματική τροφή για την ανάπτυξη της φιλοπατρίας των Ελληνοπαίδων. Και η τροφή αυτή ήταν τότε εύληπτη και εύγεστη, γιατί οι πνευματικοί τροφείς, οι δάσκαλοι, με μύριες δυσκολίες έδιναν πεισματικά τον καλό αγώνα της μάθησης. Και το αποτέλεσμα ήταν πάντα θετικό. Η μόρφωση. Μεσ` την οποία περιλαμβανόταν και η μεγάλη αγάπη προς την ολοκληρωμένη ιδέα της πατρίδας.
Αυτό σημαίνει ότι, παρά τις αντικειμενικές υλικοτεχνικές και εκπαιδευτικές ελλείψεις, στα Ελληνόπουλα της τότε εποχής, καλλιεργούνταν επίμονα από δυνατούς στην ψυχή δασκάλους, η ιστορική και γεωγραφική πραγματικότητα. Η πολιτισμική και η ορθόδοξη χριστιανική μας παράδοση. Έτσι μέσα μας τότε, πολύ απλά, γεννιόταν η ολοκληρωμένη ιδέα της πατρίδας.
Αυτή που περιλαμβάνει όχι μόνον το υλικό, αλλά και το άυλο μέρος. Από τότε μαθαίναμε ότι πατρίδα είναι η χώρα των πατέρων μας. Ο τόπος που γεννηθήκαμε και σε ευρύτερη έννοια η χώρα που γεννήθηκε η δημοκρατία και ο πολιτισμός: τα γράμματα, η παιδεία, οι επιστήμες, οι τέχνες… Και μέσα σ` όλα αυτά ερχότανε τα πεζογραφήματα και τα ποιήματα. Που μαζί με την απλότητα της διδασκαλίας γινόντουσαν η σοβαρότερη αιτία μετατροπής της γνώσης σε μια μεγάλη αγάπη για τον τόπο μας: Για το χώμα το Ελληνικό, τον γαλάζιο ουρανό, τον ήλιο, τη θάλασσα, τις απέραντες νησιώτικες και ηπειρωτικές δαντελωτές ακτές, τα νησιά μας, τα όμορφα τοπία… που εκφράζονταν έντονα με ποιητικές εκφράσεις: «πατρίδα σαν τον ήλιο σου, ήλιος αλλού δεν λάμπει…» Ή «το άφησε να πάρω λίγο κι από σένα χώμα αγαπημένο χώμα ελληνικό…».
Και τόσα άλλα που εκτός των άλλων έδειχναν και τον άσβεστο νόστο. Την ποθεινήν ημέρα της επιστροφής των ξενιτεμένων, στην αγαπημένη τους πατρίδα…
Όλα αυτά, με το πέρασμα στις ανώτερες βαθμίδες της εκπαίδευσης, εμπλουτίζονταν όλο και περισσότερο και μας έκαναν δυνατότερους στην αντιμετώπιση υπονομευτικών ενεργειών σε βάρος της ελληνικότητας του γεωγραφικού μας χώρου. Σαν αυτές τις ενορχηστρωμένες επιθετικές δραστηριότητες που βιώνουμε και σήμερα από μέρους ανιστόρητων γειτόνων. Με επιχειρήματα μηδενικής ιστορικής και νομικής αξίας. Τα οποία καταδεικνύουν περίτρανα την ύπαρξη δολιότητας και κομπλεξικότητας απέναντι στο μεγαλείο και τη δόξα του ελληνισμού.
Είναι σημαντικό ν` αναφέρουμε ότι από μικρά παιδιά, στο δημοτικό σχολειό μαθαίναμε και κλείναμε βαθιά μεσ` την ψυχή μας την μεγάλη σημασία του εθνικού μας συμβόλου. Της σημαίας μας… Αυτό «το ιερό πανί το γαλανό και τ` άσπρο…». Που καρφωνόταν και υψωνόταν κάθε φορά που ένα κομμάτι υπόδουλης Ελληνικής γης ελευθερωνόταν. Μαζί μ` αυτό και οι σκλαβωμένοι πρόγονοί μας. Οι οποίοι άρχιζαν ν` αναπνέουν τον ζωογόνο αέρα της ελευθερίας… Σήμερα η πανώρια γαλανόλευκη κυματίζει σε κάθε κομμάτι ελληνικής γης. Για να συμβολίζει και να θυμίζει τους απελευθερωτικούς αγώνες του έθνους. Την παρουσία ανά τον κόσμο της Ελλάδας μας… Τα χαραγμένα με το αίμα των προγόνων μας αδιαπραγμάτευτα σύνορά μας…
Θα ήταν μεγάλη παράλειψη, αν μέσα στο ένδοξο κομμάτι της πατρίδας μας δεν αναφέραμε και τ` αθάνατα μνημεία, τα ηρώα, τους τάφους, τα κενοτάφια… που αποτελούν τους μάρτυρες της θυσίας των προγόνων μας στους αγώνες του έθνους.
Νομίζω, ότι αυτά πρέπει να σπουδάζουμε και ν` αντλούμε μέσα απ` τις πηγές της ιστορικής γνώσης. Αυτά πρέπει να ενδυναμώνουμε μεταξύ των άλλων στις εθνικές γιορτές και στις μεταρρυθμίσεις. Γιατί όλα αυτά αποτελούν την μεγάλη ιδέα της πατρίδας. Και αυτήν πρέπει υπερήφανα να υπερασπιζόμαστε από εξωτερικούς και εσωτερικούς κινδύνους. Κι όλα αυτά θα τα εκτιμούμε και θα τα κάνουμε καλύτερα, όταν εμβαθύνουμε στην ιστορική γνώση. Όταν μαθαίνουμε από πού ερχόμαστε και προς τα πού πρέπει να πάμε. Τότε θ` αποκτήσουμε σωστό οδοδείκτη. Κατάλληλο οδικό χάρτη, που θα μας δείχνει το δρόμο που πρέπει ν` ακολουθούμε. Για να υπάρχει η αιώνια συνέχεια αυτής της πατρίδας. Που καθορίζεται, όπως τονίσαμε, από υλικές και άυλες συνιστώσες. Τις οποίες πρέπει να σπουδάζουμε και να μαθαίνουμε καλά, για να μην ξεχνάμε και τώρα και στο μέλλον: Ποια είναι η πατρίδα μας.
Του Κων. Τσιρονίκου
