Σίγουρα ήταν ηλικιωμένος. Όμως χαιρόταν ακόμα να κάνουμε μαζί περιπάτους, να ανεβαίνει στη σανίδα και να σερφάρει στη θάλασσα. Τι συνέβη όμως και έφυγε από τη ζωή τη Μεγάλη Τρίτη με τόσο επώδυνο και φρικτό τρόπο;
Το Σάββατο του Λαζάρου (9 Απριλίου) το πρωί κάναμε μεγάλο περίπατο στον Πλαταμώνα. Όλα ήταν μια χαρά. Ο Scott ορεξάτος έδειχνε να χαίρεται. Τον είχαμε στο λουρί και εμείς με ένα μπαστούνι για τυχόν επίθεση από τα πολλά αδέσποτα. Το βράδυ όμως έκανε εμετό με αίμα. Η απόχρωση ήταν μπλε! Δεν γνωρίζαμε πόσο επικίνδυνο σημάδι είναι αυτή η απόχρωση. Θορυβηθήκαμε, αναζητήσαμε κτηνίατρο της περιοχής. Ήταν εκτός και τηλεφωνικά μας είπε μπορεί να είναι ή από ποντικοφάρμακο ή από κάποιο δόντι. Μας ρώτησε τι έφαγε κατά τη διάρκεια της ημέρας (τίποτα ύποπτο, ο Scott ήταν συνεχώς δίπλα μας) και να δούμε τα δόντια του. Το σκυλάκι όμως δεν μας άφηνε να το αγγίξουμε στο στόμα. Πονούσε! Εμείς, η οικογένεια, δεν ξέραμε ότι η δηλητηρίαση από ποντικοφάρμακο είναι ύπουλη, εκδηλώνεται 1-3 ημέρες αργότερα, ούτε γνωρίζαμε ότι η μπλε απόχρωση στην αιμόπτυση σημαίνει αντιπηκτικό δηλητήριο…. Όλα τα μάθαμε όταν ήταν πλέον πολύ αργά! Ο κτηνίατρος λοιπόν, πάντα τηλεφωνικά, μας πρότεινε αγωγή για πρόβλημα σε δόντι και μας έδωσε μία συνταγή, φασόν θα μπορούσε να την χαρακτηρίσει κανείς, αφού το φαρμακείο που μας περίμενε Σαββατόβραδο να μας εξυπηρετήσει, αναγνώρισε αμέσως τη συγκεκριμένη συνταγή! Το ίδιο βράδυ ξεκινήσαμε την αγωγή. Το σκυλάκι έδειχνε ήρεμο. Έφαγε κιόλας. Νοιώθαμε οι αφελείς τυχεροί.
Επιστροφή στη Λάρισα και όλα έδειχναν καλά. Όμως μετά από δύο μέρες, την Μ. Δευτέρα το απομεσήμερο από στο στόμα του Scott έσταζε αίμα. Πήγαμε αμέσως στον κτηνίατρο μας. Τον εξέτασε και μας είπε ότι έχει εμφανή αναιμία, ότι στα δόντια του έχει οδοντική πλάκα και αιμορραγεί από ένα αγγειάκι δίπλα σε δόντι. Πρότεινε να τον αφήσουμε και να κάνει αμέσως περιοδοντικό καθαρισμό και ράψιμο στο αγγείο.
Όταν τον πήραμε το βράδυ στο σπίτι, Θεέ μου, από το στόμα του μικρού λουκάνικου έτρεχε συνεχώς αίμα! Πονούσε! Μας έβλεπε θλιμμένο με τα αθώα του μάτια. Την επομένη το πρωί ξαναπήγαμε στον κτηνίατρο. Θεώρησε καλό να τον κρατήσει στο κτηνιατρείο και να κάνουμε μια σειρά από δαπανηρές εξετάσεις. Αίματος και φυσικά δεχτήκαμε, επίσης για αυτοάνοσο νόσημα, για λεϊσμανίαση, για όγκο, για κείνο, για τα΄ άλλο… Ο μικρός μας φίλος όμως κατέρρευσε εντελώς! Και το απόγευμα της ίδιας ημέρας κατέληξε! Μέσα σε 3 εικοσιτετράωρα μετά την αγωγή και 24 ώρες μετά την νάρκωση έσβησε για πάντα, με τρόπο οδυνηρό!
Τα ερωτήματα πολλά και βασανιστικά:
* Από τι έφυγε το άκακο και αγαπητό σε όλους σκυλάκι Scott; Η νεκροψία έδειξε την κοιλιακή χώρα γεμάτη με αίμα. Από ποντικοφάρμακο προφανώς. Πότε, που, πως μπήκε στο κορμάκι του. Πάντα το συνοδεύαμε. Θα μου πείτε ποτέ μην είσαι σίγουρος για το τι ένα ζώο προλαβαίνει να βάλει στο στόμα του.
* Τα ποντικοφάρμακα σίγουρα έχουν τη χρησιμότητά τους. Όμως απαιτούν και κάποιους κανόνες ασφάλειας. Ή μήπως έγινε εσκεμμένα και γιατί; Επειδή τα πολλά αδέσποτα (άλλη ντροπή της κοινωνίας μας και της τοπικής αυτοδιοίκησης) είναι ένα είδος απειλής για τους περαστικούς;
* Οι δύο κτηνίατροι δεν κατάλαβαν πράγματι ότι το μικρό μας λουκανικάκι είχε δηλητηριαστεί;
* Εγώ η αφελής, η ανυποψίαστη, γιατί δέχτηκα τηλεφωνικά θεραπευτική αγωγή και δεν έψαξα να βρω κάποιον κτηνίατρο να τον εξετάσει; Πολύ αργότερα ανέτρεξα στο διαδίκτυο, όπου έμαθα πόσο ύπουλη είναι η δηλητηρίαση από ποντικοφάρμακο και επειδή το σκυλί αιμορραγεί, δεν επιτρέπεται ούτε ενδομυϊκή ένεση, πόσο μάλιστα άνοιγμα των ούλων.
Τον αγαπούσαν όλοι. Τα παιδιά τον χαίρονταν. Ποτέ δεν δάγκωσε κάποιον, ακόμα και όταν κάποιο πιτσιρίκι τον έπιανε από τη ουρά. Γιατί; Επειδή εκείνος αγαπούσε τους ανθρώπους πιο πολύ.
Β.Μ
