Ο μαρασμός ενός συνταξιούχου

ΜΕ ΤΑ ΦΤΕΡΑ ΤΗΣ ΝΟΣΤΑΛΓΙΑΣ

Μεγάλη Bρύση την έλεγαν. Ξεπηδούσε από τις ρίζες αιωνόβιου πλάτανου, όπου σχημάτιζε ένα μεγάλο ποτάμι. Ηταν το νερό της Ζωοδόχου Πηγής.
Αυτό το κεφαλόβρυσο τροφοδοτούσε το υδραγωγείο της χώρας, πότιζε μεγάλες εκτάσεις, περιβόλια και λαχανόκηπους, και με το περίσσευμα μείωναν την αρμύρα του θαλασσινού νερού που χρησιμοποιούσαν για τις αλυκές.

Εκεί επότιζαν τα κοπάδια.
Εκεί έπλεναν τις μπουγάδες και από εκεί ξεδιψούσαν οι στρατοκόποι των χωριών, που κατέβαιναν στη χώρα.
Την ημέρα της Ζωοδόχου Πηγής γινόταν μεγάλο γλεντοκόπι, που κρατούσε 24 ώρες.
Τα παιδιά κρεμούσαν πολλές κούνιες από τον "Θεόρατο" πλάτανο.
Εκείνο που ξεχώριζε από κάθε άλλη εκδήλωση, ως μοναδική πρωτοτυπία σε όλα τα 7νησα, ήταν το γλεντοκόπι που συνοδεύει το πλύσιμο της προίκας.
Από το πρωί της Δευτέρας, που ξεκινούσαν οι γαμήλιες ετοιμασίες, ανύπαντρα κορίτσια αρχιζαν  άλλες να πλένουν, άλλες να τραγουδούν, άλλες να χορεύουν και άλλες να τρατάρουν τους περαστικούς.
Καμάρωνε ο Γεροπλάτανος για την προσφορά του και τις τόσες άλλες προσφορές ολοχρονίς.
Η μέρα αυτή σηματοδοτούσε την ιδιαιτερότητα του Νησιού μας!
Όμως τα χρόνια περνούσαν, τα ήθη και τα έθιμα άλλαζαν (τα πάντα ρει - (Ηράκλειτος).
Ακόμη και ο δρόμος ξέχασε τον Γεροπλάτανο, γιατί ο νέος δρόμος τον παρέκαμψε.
"Συνταξιούχος" πια ζει με τις αναμνήσεις.
Μαράζωνε μέρα με την ημέρα.
Μήνα με τον μήνα.
Χρόνο με τον χρόνο.
Με τη σειρά του τώρα μαραζώνουν όλοι όσοι απέμειναν στη ζωή από τα παιδαρέλια που γαλούχησε χρόνια και χρόνια.
Οσοι εξακολουθούν να κάνουν χρήση της παλιάς στράτας σταματούσαν σε εικονοστάσι.
Και σαν να μην έφταναν όλα αυτά, στέρεψαν και όλα τα κεφαλόβρυσα όπως και σε πολλά άλλα μέρη που υπήρχαν πηγές ασβεστολιθικών πετρωμάτων (κεφαλόβρυσα).
Έπεσαν τα φύλλα του κατακαλόκαιρο.
Τα ξερόκλαδα, που άλλοτε φιλοξενούσαν τις κούνιες των παιδιών, είναι απλωμένα σαν απελπισμένα χέρια που ζητούν βοήθεια.
Οι λιγοστοί διαβάτες που περνούν ακόμη από την παλιά στράτα, ασφαλώς θα σκουπίζουν τα μάτια τους με το ανάστροφο της παλάμης...
Αιωνία η μνήμη σου, φίλε Γεροπλάτανε...
Σπύρος Χαλικιάς