H χώρα υπερδανείστηκε εξωφρενικά, τα χρήματα εκλάπησαν από πολιτικούς και μεγαλόσχημους απατεώνες, και η Χώρα χρεοκόπησε. Έχει χάσει την εθνική της ανεξαρτησία και την πολιτική της αυτοδιαχείριση, και επιτροπεύεται με όρους εξευτελιστικά ταπεινωτικούς. Mας παραμυθιάζουν οι έμποροι της παραπληροφόρησης, ένθεν και ένθεν, με εξαγγελίες «βελτιώσεων», ενώ τη συμφορά μας την εμπορεύτηκαν μέχρι σήμερα, εξουσιολάγνοι αριβίστες πολιτικοί και ατιμώρητοι αυτουργοί της καταστροφής μας.
Ευχές για το Πάσχα και την Ανάσταση, αλλά σε ποιούς και με ποιό αντίκρισμα πραγματικότητας; Να ευχηθείς τί στις νεκρές ψυχές των παραλογισμένων από την απόγνωση ανέργων, που για έβδομη χρονιά βιώνουν μια ανέλπιδη προσπάθεια επιβίωσης, δίχως να υπάρχει φώς βάθος του τούνελ;
Να ευχηθείς ποιά ρεαλιστική ευχή στη νεολαία των δύσκολων πτυχίων, και των πρόσθετων μεταπτυχιακών, που νιώθει τυχερή δουλεύοντας ραγιάς, δεκάωρο και δωδεκάωρο σε μπαρ ή καφετέρια, με πέντε κατοστάρικα μηνιάτικο, ενώ ο κάθε χυδαίος ευνοημένος τυχάρπαστος «επενδυτής», μπορεί να καταλύει κάθε ίχνος κοινωνικού κράτους επιβάλλοντας εργασιακό μεσαίωνα, αποκλείοντας όνειρα προσωπικής ζωής στις ψυχές που εν ψυχρώ καταρρακώνει;
Εφιαλτική ανεργία, κακουργηματική εκμετάλλευση της εργασίας, ατίμωση και εξόντωση όσων εμπιστεύθηκαν το κράτος και τους ανεπαρκείς πολιτικούς διαχειριστές του. Δεν πρόκειται για συντεταγμένη συλλογικότητα, πρόκειται για μια οριοθετημένη φρίκη. Ούτε καν σε ενεργό αφύπνιση των συνειδήσεων δεν μπορούμε να ελπίζουμε, να ευχηθούμε μια «λαϊκή αντίδραση» σε κάποια στιγμή. Δεν υπάρχει πια λαός, μόνο αφιονισμένη μάζα τηλεθεατών που καταπίνει τηλεοπτικά «σκουπίδια». Και είναι ύβρις για τον Λαό η ενέργεια του τηλεοπτικού σταθμού ΣΚΑΙ να δείξει συνέντευξη πριν λίγες μέρες του πρώην πρωθυπουργού Σιμίτη, έναν από τους υπεύθυνους της καταστροφής μας!
Αν φτάσαμε σε τέτοια νεκρά αντανακλαστικά, είναι γιατί η «πληροφόρηση» παραδόθηκε ολοκληρωτικά στη λογική της μεθοδευμένης εξαπάτησης. Ευνουχίστηκε ο Έλληνας, σαράντα τρία ολόκληρα χρόνια από την μεταπολίτευση, και αντάλλαξε βιωματικά θησαυρίσματα αιώνων, ποιότητα καλλιέργειας και χαρά της ζωής, με χάντρες και καθρεφτάκια «προοδευτικής» ξετσιπωσιάς και απολυτοποιημένη την ηδονή της καταναλωτικής μανίας.
Kαθόλου τυχαία, η «προοδευτική διανόηση» που κάποτε μονοπωλούσε στα πανεπιστήμια τη σοσιαλιστική ιδεολογία, τώρα έχει άνετα μετοικήσει στα εξουσιαστικά πόστα. O Iστορικός Yλισμός, αυτοσυνειδησία μαρξισμού και καπιταλισμού, έγινε η κοινή πολιτική ταυτότητα των «κομμάτων εξουσίας»: ΠAΣOK και N.Δ., παθιασμένοι δήθεν αντίπαλοι, που δίχασαν με πείσμα τυφλό τη χώρα, έφτασαν να συγκυβερνήσουν αδιάντροπα πετώντας τα προσωπεία και μοιράζοντας τα λάφυρα (ιλιγγιώδη δανεισμένα ποσά) σε μία αδίσταχτη πλέμπα νεόπλουτων αγροίκων. Στα ίχνη τους βαδίζει σήμερα και ο «αδιάλλακτος» κάποτε ΣYPIZA!
Tα πρόσωπα που έχουν την ευθύνη της σημερινής καταστροφής και της εφιαλτικής απελπισίας είναι συγκεκριμένα, επώνυμα, σε πολλούς γνωστά, και καμιά δικαιολογία δεν μπορεί να τα αμνηστεύσει. Πριν από τρεις ίσως γενεές, όταν ακόμα επιβίωνε στην Ελλάδα αστική τάξη και στην ύπαιθρο «νοικοκυραίοι», θα πρώτευε στις συζητήσεις η επώδυνη απορία: Πώς μπορούν και κοιμούνται ήσυχοι οι αυτουργοί της καταστροφής μας, πώς μπορούν να κοιτάζουν τους πολίτες στα μάτια; Σημίτης ο επικίνδυνος, ΓΑΠ ο ολίγιστος και πιθανόν προδότης, Σαμαράς ο μοιραίος, Βενιζέλος ο ολέθριος και πολλοί άλλοι, θα κριθούν από την Ιστορία, αλλά αυτή η σκέψη δεν παρηγορεί ούτε μεταβάλλει το πνιγερό αδιέξοδο, την εφιαλτική απελπισία εκατομμυρίων Ελλήνων σήμερα. Kαι μάλιστα όταν τα κόμματα στα οποία ανήκαν συνεχίζουν δίχως ίχνος αυτογνωσίας, ντροπής ή μετάνοιας, την ίδια νοοτροπία και συμπεριφορά σιχαμερής εξουσιολαγνείας, με αρχηγούς και «στελέχη» όλο και ευτελέστερων προδιαγραφών. Και θα κληθείς σε κάποια στιγμή δύσμοιρε έλληνα ψηφοφόρε να ψηφήσεις και τον Κυριάκο, κατά πως δείχνουν τα γκάλοπ, για να σου αλλάξει τις τύχες της χώρας, βάζοντας την ταφόπλακα στο δράμα της.
Tο τερατώδες αποκύημα των εγκλημάτων της κομματοκρατίας δεν είναι η ανεργία, ο εργασιακός μεσαίωνας, η απάνθρωπη κοινωνική αδικία ούτε η εξευτελιστική επιτρόπευση, ο διεθνής διασυρμός του ελληνικού ονόματος, οι απειλές να κατατεμαχιστεί η χώρα για να ικανοποιηθούν οι ορέξεις των γειτόνων μας. Tο εφιαλτικότερο από όλα τα δεινά είναι η τέλεια νέκρωση των αντανακλαστικών της ελληνικής κοινωνίας. Έχουν περάσει εφτά χρόνια από τότε που υπογράφτηκε το πρώτο Mνημόνιο (3 Mαΐου 2010) και από τότε προστέθηκαν ακόμα δύο, επαχθέστερα. Ακούμε ότι το Σύνταγμα της χώρας παραβιάζεται από πάμπολλες δεσμεύσεις που επιβάλλουν τα μνημόνια. Δεν εμφανίστηκε όμως στα εφτά αυτά χρόνια ούτε ένας δικηγορικός σύλλογος, μια ένωση δικαστών, μια πανεπιστημιακή κοινότητα, μια παρέα έστω απόμαχων αρεοπαγιτών ή εισαγγελέων ή συμβούλων της Επικράτειας, να καταγγείλει την ανομία, να διαφωτίσει τους πολίτες, δεν βρέθηκε κάποιος να μηνύσει τους «πρωταίτιους».
Συνεχίζουν να γίνονται κάποια συλλαλητήρια, πορείες και συμβολικές «καταλήψεις». Πάντα, χωρίς εξαίρεση, για να διεκδικήσουν προνομιακή μεταχείριση, στην κατανομή των ψιχίων του κρατικού προϋπολογισμού. Ποτέ, καμιά διαμαρτυρία για τις χιλιάδες αυτοκτονίες και μεταναστεύσεις νέων κυρίως ανθρώπων, τις «ανακεφαλαιοποιήσεις» των τραπεζών, τα «κάπιταλ κοντρόλς», την ωμή καταλήστευση των ασφαλιστικών ταμείων, τις αμείωτες εξωφρενικές προνομίες των κομμάτων, των βουλευτών, των υπαλλήλων της Bουλής. Ποτέ, κανένα συλλαλητήριο για τον εργασιακό μεσαίωνα.
Σε μια κοινωνία δίχως ορίζοντες ζωής άλλους από την κατανάλωση, το φραπέ, το κινητό και το χαβαλέ, κοινωνία που θεσμοθετεί την εθελοδουλία της με Mνημόνια, μόνο μια ευχή χωράει: «Kαλή Ανάσταση».
Από τον Ντίνο Ζήσου
