Δύο χρόνια τώρα ο πρωθυπουργός μας, ο Αλέξης, κήρυξε τον πόλεμο αντιστεκόμενος σθεναρά απέναντι στην καταραμένη τη λιτότητα. Όμως αυτή, επιμένει να βυθίζει τη χώρα και τους Έλληνες στη φτώχεια και στην απελπισία. Και δεν είναι μόνο αυτό. Κάθε που ο πρωθυπουργός θυμώνει, κάθε που οι υπουργοί σηκώνουν τα μανίκια και την απειλούν, κάθε που σφίγγονται, εκείνη όλο και πιο πολύ αντιστέκεται, επεκτείνεται, απλώνεται και εισχωρεί στα κοινωνικά στρώματα, με περισσότερη ευκολία στα χαμηλά και μας φέρνει καινούργια βάσανα, με νέα, τελειωτικά, θανατηφόρα μέτρα, που χτυπούν κατευθείαν στην καρδιά την οικονομία μας και που φαρμακώνουν την ψυχή των ελληνικών νοικοκυριών.
ΚΑΙ ΤΙ δεν έκανε και τούτη η αριστερή κυβέρνηση. Όλα τα όπλα στη μάχη με τη λιτότητα, τα έριξε ο πρωθυπουργός. Τι νταούλια και βιολιά, τι ζουρνάδες, τι Βαρουφάκηδες και Τσακαλώτους, τι Κατρούγκαλους, τι Παππάδες και δεν συμμαζεύεται χρησιμοποίησε, τίποτα κανένα αποτέλεσμα. Μεγάλο κακό. Τίποτα αυτή. Καμιά βελτίωση. Όλο και χειρότερα πάει το πράγμα. Αγριεύει η λιτότητα, μεγαλώνει το κοντέρ του δανεισμού, φτωχότερα μέρα τη μέρα γίνονται τα νοικοκυριά, μας πήραν και στο ψιλό οι ξένοι, άστα να πάνε Αλέξη μου και μη χειρότερα… Λέω να μην τους αγριεύεις άλλο, μήπως και μας αφήσουν κανένα σώβρακο!
ΑΚΟΥΣΟΝ - άκουσον τώρα, στη Βενεζουέλα μαθαίνω, να λένε οι Βενεζουέλοι... «μην γίνουμε κι εμείς Ελλάδα!». Ποιοι μωρέ; Αυτοί που τρώνε ψάχνοντας στα σκουπίδια για να ζήσουν! Τους βλέπουμε και στην τηλεόραση. Τόσο χαμηλά πέσαμε αγαπητέ μου Αλέξη στην διεθνή κοινή γνώμη. Αλλά θα πεις ποιος νοιάζεται γι' αυτή; Τα λεφτά να μας δίνουν να καρδαμώσουμε πρώτα οικονομικά μην τους έχουμε και ανάγκη και ύστερα να δουν τι θα πει Έλληνας... Στα μπουζούκια μετά! Άπαντες! Εκεί να δεις γλέντια. Να το γιορτάσουμε ελληνικά, όπως μας ταιριάζει…
ΚΙ ΥΣΤΕΡΑ δουλειά. Πολλή δουλειά. Όπως πρώτα. Απεργίες και πορείες στη Βουλή, αν χρειαστεί να κλείσουμε και δρόμους. Να μας δώσουν πίσω τη δεύτερη και την τρίτη σύνταξη που μας πήραν. Να διορίσουν το παιδί μας και τον ξάδελφο αλλά και τον μπατζανάκη του, στο δημόσιο. Να φτάσουμε τα μισθά εκεί που ήταν. Να φτιάξει και το χρηματιστήριο να βγάζουμε κάνα διφραγκάκι να πούμε. Άκου λέει οι άχρηστοι ένα πεντακοσάρικο και τα μισά λεφτά από τα «μπλοκάκια» των παιδιών μας στο ταμείο! Πότε θα μπορέσουν να κάνουν μωρέ αυτά δικιά τους οικογένεια;
ΛΙΓΟΣΤΕΨΑΜΕ οι Έλληνες και συνεχώς λιγοστεύουμε. Τους εχθρούς μας μωρέ ποιος θα τους πολεμήσει αν γίνει κανένα κακό; Οι πρόσφυγες ή οι λαθρομετανάστες; Να πάρουμε πίσω τα αεροδρόμια και τα λιμάνια που πουλήσαμε. Να ξαναφτιάξουμε τον ΟΤΕ. Τη ΔΕΗ. Τα τρένα. Τα νοσοκομεία! Μόνο με φακελάκι γίνεται δουλειά Αλέξη μου, το εμπεδώσαμε εφτά χρόνια τώρα που κουβαλούσαμε σεντόνια και γάζες από το σπίτι για τους αρρώστους μας, αλλιώς τίποτα δεν κινείται. Άσε που ήταν μη σου τύχει κανένα κακό και είναι Σαββατοκύριακο. Την έβαψες αδελφέ μου!
ΕΤΣΙ να δει η λιτότητα, πόσα πράγματα μπορούμε να διορθώσουμε μόλις ορθοποδήσομε Αλέξη μου. Γι’ αυτό, πάρτους με το μαλακό, αλλιώς δεν βγαίνει. Μια σφαλιάρα ακόμα, δεν χάλασε ο κόσμος. Μαθημένοι είσαστε. Μη άλλο τους τσαμπουκάδες, μη! Δεν το έχεις αυτό. Οι επαναστάσεις γίνονταν μόνο στα αμφιθέατρα! Φτάνουν τα νταούλια και οι ζουρνάδες. Δεν πρόκειται να χορέψουν αυτοί. Κρυόκωλοι είναι, βόρειοι, παγεροί, ανήλιαστοι, ποτέ δεν βγαίνουν βόλτα μετά τις 10 το βράδυ. Εμείς εδώ να δεις διαφορά. Τότε ξυπνάμε. Και τα μεσάνυχτα, αρχίζουμε να βγαίνουμε! Έτσι λοιπόν Αλέξη, μην καταπολεμάς άλλο με αγριότητα τη λιτότητα. Αστην να κατασταλάξει. Με το μαλακό… Ίσως βαρεθεί και φύγει. Ίσως μας αφήσει από μόνη της. Αφού δεν βρει πλέον άλλο τίποτα να αρπάξει, ίσως ξεκουμπιστεί...
Του Χρήστου Τσαντήλα
