ΕΑΝ μια κυβέρνηση, εννοείται ελληνική κυβέρνηση, δεν μπορεί να κατανοήσει ότι η καταστροφή της χώρας επέρχεται πρώτα και κύρια από την αδυναμία να εξασφαλίσει εργασία στη νεολαία της και παραγωγή στον αγροτικό πληθυσμό, όπως και κίνητρα για επενδύσεις και ανάπτυξη στον επιχειρηματικό τομέα, που θα δημιουργήσουν έτσι νέες θέσεις εργασίας, τότε δεν είναι απλά μια ανίκανη κυβέρνηση αλλά το λιγότερο είναι μια επικίνδυνη κυβέρνηση. Μια πολύ ακατάλληλη και ζημιογόνα κυβέρνηση, που δεν μπορεί να εγγυηθεί το μέλλον της χώρας, την ομαλή ζωή του πληθυσμού της και τη δημιουργική προοπτική της νέας γενιάς...
ΔΕΝ είναι ότι αυτό το λέει η λογική. Αλλά είναι ο απόλυτος κανόνας, παγκοσμίως. Ότι ένας πληθυσμός που δεν παράγει αγαθά ή υπηρεσίες διά της εργασίας, δεν μπορεί να αναπτυχθεί, ούτε να επιβιώσει, παρά μόνο αν αποφασίσει να παραμείνει υποδουλωμένος και εξαρτημένος σε τρίτους, σε δανειστές. Ως εκ τούτου και εκ του αποτελέσματος, ύστερα από έξι δύσκολα χρόνια λιτότητας και στερήσεων και τρία απανωτά μνημόνια, που οδήγησαν τη χώρα και τον πληθυσμό στη φτωχοποίηση, (αντί να τη σώσουν και να τη βγάλουν από την κρίση), γίνεται αντιληπτό ότι οι πολιτικές που εφαρμόσθηκαν από ξένους και εγχώριους πολιτικούς, ή και σε συνεργασία μεταξύ τους, όχι μόνο δεν απέδωσαν αλλά αντίθετα δεν άφησαν κανένα περιθώριο για ανάκαμψη στο εγγύς μέλλον. Και όσο εμπεδώνεται στους δύσμοιρους πολίτες η αντίληψη πως δεν πρόκειται να φανεί φως στο τούνελ, ακόμα και στα επόμενα, πολλά, πολλά χρόνια, άλλο τόσο η χώρα θα βυθίζεται ακόμα περισσότερο στον βούρκο της μιζέριας, με τον πληθυσμό σε κατάσταση ανέχειας δίχως τέλος…
ΕΙΝΑΙ δυνατόν όμως, να μην γνωρίζουν οι πολιτικοί που κυβερνούν ότι η Ελλάδα, με τον μισό πληθυσμό της στην ανεργία και τα εργοστάσια κλειστά, τις μικρομεσαίες επιχειρήσεις χρεοκοπημένες, το δημόσιο διαλυμένο και τους αγρότες χρεωμένους, τους επιστήμονες να ψάχνουν δουλειά στην αλλοδαπή και τους αλλοδαπούς να στοιβάζονται στα κέντρα φιλοξενίας σε πανάθλιες συνθήκες, τους συνταξιούχους να συντηρούν με την ψαλιδισμένη τους σύνταξη ολόκληρα τα νοικοκυριά, και τους μισθωτούς να δουλεύουν χωρίς λογική αμοιβή, ότι η κατάσταση δεν σώζεται, ο ασθενής δεν συνέρχεται, η οικονομία δεν ανακάμπτει όχι με τρία αλλά ούτε με... εκατόν τρία μνημόνια!
ΚΑΙ επειδή δεν είναι δυνατόν να ζουν με αυταπάτες, τότε κάτι άλλο θα πρέπει να συμβαίνει. Σε καταστάσεις παρακμής και σε έναν απόλυτο κατήφορο, σχεδόν πάντα κερδίζουν έδαφος τα χειρότερα σενάρια. Το κακό είναι πως σε όλες σχεδόν τις περιπτώσεις, στην καταστροφή, στη ζημιά, οι υπαίτιοι, είτε τρέπονται σε φυγή ή όπως το λέει ο λαός «τη βγάζουν καθαρή»! Και μάλιστα, σε βάθος χρόνου, κάποιοι επανέρχονται υποσχόμενοι ότι …μπορούν να βοηθήσουν για τη σωτηρία της χώρας! Ακριβώς, αυτοί που την κατέστρεψαν…
ΤΑ ΕΡΩΤΗΜΑΤΑ, τα οποία πρέπει να απαντηθούν από την ελληνική Βουλή, από εκείνους που ψηφίσαμε για να τα απαντούν, είναι καίρια και αφορούν στο μέλλον της χώρας, τη ζωή των πολιτών της:
*Πώς μπορούν να κάνουν οικογένεια, να στήσουν δηλαδή ένα ελληνικό σπιτικό δύο νέοι άνθρωποι, όταν οι 8 στους 10 που εργάζονται με μπλοκάκι, αμείβονται με 400 ευρώ μηνιαίως;
*Πώς θα κρατήσεις τους νέους στη χώρα όταν δεν μπορείς να τους εξασφαλίσεις εργασία; Με τη μαύρη εργασία να κερδίζει όλο και περισσότερο έδαφος και το ποσοστό ανεργίας να ξεπερνά το 60% στους νέους, ποιος λογικός άνθρωπος θα πίστευε ότι υπάρχει και η παραμικρή ελπίδα ανάκαμψης της οικονομίας; Πόσο μάλλον, θα μπορέσουν ποτέ, να ονειρευτούν οι νέοι ένα λαμπρό μέλλον;
*Υπάρχει περίπτωση να ανακάμψουν τα ασφαλιστικά ταμεία όταν ένας εργαζόμενος (και πενιχρά αμειβόμενος) με τις εισφορές του σ’ αυτά συντηρεί τρεις συνταξιούχους; Πώς μπορεί να υπάρξει ασφαλιστικό τη στιγμή μάλιστα που τα αποθεματικά τους, ο ιδρώτας εκατομμυρίων εργαζομένων που περιμένουν μια αξιοπρεπή σύνταξη, καταληστεύτηκαν από τρεις διαδοχικές κυβερνήσεις;
ΜΠΟΡΕΙ άραγε να απαντήσει κάποιος πολιτικός με ειλικρίνεια στα ερωτήματα που βασανίζουν τους πολίτες; Μπορεί να πει αν βρισκόμαστε ή όχι σε τέλμα; Έχει ή δεν έχει πάτο το βαρέλι; Και αν όχι, θα αποκτήσει ποτέ;
Του Χρήστου Τσαντήλα
