Στις Δημοκρατικές Κοινωνίες (του Δυτικού Κόσμου) ισχύει η αρχή της πλειοψηφίας. Και στην περίπτωση της Μεγάλης Βρετανίας, καλώς ή κακώς, η πλειοψηφία αυτών, που πήραν μέρος στο δημοψήφισμα, απεφάσισε την έξοδο. Δεν μπορώ να καταλάβω ποιες αρμοδιότητες έχουν (και ποιος τους τις παραχώρησε) διάφοροι «κύκλοι» να απεργάζονται την ακύρωση ενός δημοψηφίσματος.
Ποιος είναι ο ρόλος της Πολιτείας, της εκλεγμένης Κυβέρνησης, των εκλεγμένων μελών των Κοινοβουλίων. Οι «κύκλοι», ντυμένοι συνήθως με οικονομικά πέπλα είναι πάνω από τη θέληση της πλειοψηφίας; Πως είναι δυνατό οι λίγοι να ανατρέπουν τη θέληση των πολλών; Είναι αλήθεια ότι «πολλοί εισίν οι κλητοί, ολίγοι οι εκλεκτοί».
Αυτοί οι ολίγοι εκλεκτοί οφείλουν με επιχειρηματολογία να πείθουν, να καθοδηγούν και να προστατεύουν του κλητούς. Δεν έχουν το δικαίωμα να ανατρέπουν τις όποιες αποφάσεις στις οποίες κατέληξαν. Αν δεν είναι οι σωστές, αυτές που συμφέρουν στους πολλούς, σ’ αυτό φταίνε οι «ολίγοι εκλεκτοί».
Υπήρξαν ανίκανοι να καθοδηγήσουν, ή πολύ πιθανόν να υπάρχει σύγκρουση συμφερόντων μεταξύ των «κλητών» και των «εκλεκτών», που δεν είναι καθόλου δύσκολο να το αντιληφθεί κάποιος.
Πριν ακόμα σβήσει το μελάνι του δημοψηφίσματος με το οποίο οι Κύπριοι απέρριψαν το σχέδιο Ανάν και οι περίφημοι «κύκλοι» είχαν αρχίσει να απεργάζονται νέο σχέδιο. Τότε οι Κύπριοι είχαν αποφασίσει να μη μετατραπεί ένα κράτος σε επαρχία. Και σήμερα; Σήμερα ότι απεργάζονται οι «κύκλοι» είναι στην έγκριση του λαού;
Υπάρχουν, ναι υπάρχουν οι «κύκλοι» που δρουν αντίθετα στη θέληση του λαού (εκφρασμένη με δημοψηφιστική πλειοψηφία ή και αλλέως πως). Και αυτό γιατί στις Δημοκρατίες μας συμβαίνει, κατά κανόνα, ο Εγγυητής του Πολιτεύματος Ανώτατος Άρχων (Βασιλιάς, Πρόεδρος Δημοκρατίας,…) να είναι… «ανεύθυνος» (sic).
Και επειδή έγινε πολύς λόγος για το Ελληνικό δημοψήφισμα της 5ης Ιουλίου 2015, άποψή μου είναι ότι το «όχι» το … αντιμετώπισαν ως «όχι». Απλά η ερώτηση ήταν τόσο ασαφής, ηθελημένα ασαφής σε βαθμό … αχαρακτήριστο. Αναφέρονταν στα έγγραφα «Reforms for the completion of the currentpr ogramand beyond» και « Preliminary debtsustainability analysis”(σε αόρατες, άχρωμες και άγευστες μεταφράσεις) και o λαός τα απέρριψε.
Το τι όμως προέκυψε οπωσδήποτε ήταν διαφορετικό. Προς το καλό ή προς το κακό; « Τις οίδε;» Στην περίπτωση αυτή … «ο βασιλιάς δεν έμεινε γυμνός», αλλά ο λαός, που επιπρόσθετα «πάγωσε», όχι από το ψύχος αλλά από το … θαύμα, σαν εκείνο, που το κρέας γινότανε ή βαφτιζότανε ψάρι!
Του Αλέξ. Ν. Λαζαρίδη (*)
(*) Ο κ. Αλέξ. Ν. Λαζαρίδης είναι τ. καθηγητής ΤΕΙ, a.lazaridi@yahoo.fr
