Μια ξαναζεσταμένη σούπα, που σερβίρουν με πανομοιότυπο τρόπο εδώ και επτά - τόσα χρόνια των μνημονίων. Οι «κακοί» δανειστές που θέλουν νέα μέτρα, οι «καλές» κυβερνήσεις μας που ορθώνουν ανάστημα στις παράλογες απαιτήσεις τους. Με τα μέτρα, τα μνημόνια να υιοθετούνται τελικά από την πλειοψηφία των κυβερνώντων κομμάτων (χθες και σήμερα) και οι πολίτες να πληρώνουν τα σπασμένα.
Οι ακραίες πολιτικές της Ε.Ε. έχουν ως αποτέλεσμα η Ευρώπη να αμφισβητείται διαρκώς από τους λαούς των χωρών – μελών, οι ευρωσκεπτικιστές κερδίζουν έδαφος και μαζί τους, εθνικιστικά κόμματα και φιλοναζιστικές οργανώσεις διαμορφώνουν ισχυρή εκλογική βάση ενώ, ανατροπές καταγράφονται και πέραν του Ατλαντικού.
Το καινούργιο στοιχείο είναι πως, αυτή την περίοδο, πιο έντονα από το παρελθόν οι γείτονές μας – και σύμμαχοι στο ΝΑΤΟ – αμφισβητούν Συνθήκες σαν αυτή της Λωζάνης, λένε πως θέλουν τα Ιμια και καμιά δεκαριά νησιά ακόμη. Και έχουν «εύκαιρους» μερικά εκατομμύρια πρόσφυγες και μετανάστες, έτοιμους να «βουτήξουν» στο Αιγαίο…
Στις Βρυξέλλες δημιουργείται ένα κλίμα φοβίας για να πεισθούν οι πολίτες ότι είναι μονόδρομος, οι σκληρές αντιλαϊκές πολιτικές τους που γενικεύονται και δεν αφορούν μόνο στην Ελλάδα. Κλίμα που ενισχύεται με δόσεις… τρομοκρατίας. Γιορτές έρχονται, να μη φοβούνται οι αρχές, ένα «χτύπημα» σε ευρωπαϊκή πρωτεύουσα;
Εξω «δεν πάμε» καθόλου καλά. Αλλά και μέσα; Οσοι πολιτικοί σχηματισμοί - με τη σημερινή τους μορφή - της χώρας κυβέρνησαν, αποδυναμώνονται με συνεχείς διαρροές κάνοντας παράλληλα διαρκείς προσπάθειες να ανασυσταθούν. Αλλοι εξαφανίσθηκαν από προσώπου γης. Οι ίδιες πολιτικές δυνάμεις που έσυραν τη χώρα στο γκρεμό, τα ίδια πολιτικά πρόσωπα που μέχρι προχθές δεν τολμούσαν να εμφανισθούν δημόσια για να αποφύγουν τη δημόσια κατακραυγή, ξανασυστήνονται ως σωτήρες. Κάνουν δηλώσεις.
Ας όψεται ο ΣΥΡΙΖΑ που τους «ανέστησε» πολιτικά, καθώς όχι μόνο διέψευσε κάθε προσδοκία των ψηφοφόρων του αλλά επιμένει κιόλας ότι ακολουθεί το δρόμο της σωτηρίας.
Σήμερα ονομάζονται ΣΥΡΙΖΑ, χθες λέγονταν ΝΔ, ΠΑΣΟΚ, Ποτάμι, ΛΑΟΣ, αύριο μπορεί να ονομάζονται – εφόσον απαιτηθεί – Οικουμενικοί. Σε κάθε περίπτωση την ίδια πολιτική εφάρμοσαν, εφαρμόζουν και θα συνεχίζουν να εφαρμόζουν. Θα προσπαθήσουν τουλάχιστον…
Άλλωστε ποια θα είναι η διαφορά αν τα νέα μέτρα ονομασθούν, επικαιροποίηση του 3ου μνημονίου ή 4ο μνημόνιο; Είτε χρυσώσουν τα νέα μέτρα με «δέσμευση» για μείωση του χρέους – είτε κλείσουν τη διαπραγμάτευση χωρίς «υποχωρήσεις» από τις «κόκκινες» γραμμές τα νέα οικονομικά μέτρα θα αποφασισθούν.
Οι μικρομεσαίοι κλείνουν τα μαγαζιά τους, οι μισθωτοί δεν έχουν άλλες φορολογικές αντοχές. Στον ιδιωτικό τομέα οι μισθοί κυμαίνονται μεταξύ 200 και 400 ευρώ χωρίς ασφάλιση εννοείται ενώ οι μισθοί καταβάλλονται στη χάση και στη φέξη. Ποιες «κόκκινες» γραμμές; Οι άνεργοι καλούνται να πληρώσουν ΕΝΦΙΑ και, η ανεργία «αντιμετωπίζεται» με κοινωφελή προγράμματα του ΟΑΕΔ.
Η αλήθεια είναι πως οι άνεργοι είχαν από τις προηγούμενες κυβερνήσεις εκπαιδευθεί στις ελαστικές σχέσεις εργασίας, με τα προγράμματα «απόκτησης εργασιακής εμπειρίας», τα Stage. Οπότε σήμερα, όσοι προσλαμβάνονται σε τέτοια προγράμματα, μπορεί να αισθάνονται και ευτυχείς. «Πάλι καλά με τόση ανεργία…».
Μέσα σε αυτή τη φτώχια έμελλε να πληροφορηθούν οι καρκινοπαθείς πως, θα πρέπει να αναμένουν στο ακουστικό τους. Αφού το πρόβλημα της έλλειψης φαρμάκων για τις αναγκαίες χημιοθεραπείες… θα επιλυθεί. Των φαρμάκων υψηλού κόστους, ασπιρίνες αγοράζουν και μόνοι τους.
Ως εκεί έφθασαν. Εργαζόμενοι που πλήρωναν τις εισφορές τους κανονικά για να έχουν σύνταξη και περίθαλψη, να έχουν μια σύνταξη που δεν φθάνει για το χαρτζιλίκι των εγγονών και περίθαλψη, όταν το ΕΣΥ αποφασίσει να λύσει τα προβλήματά του.
Μα και ο ασθενής; Απαιτεί να έχει περίθαλψη την ώρα που την χρειάζεται; Οι πολιτικές των μνημονίων στην υγεία έχουν τραγικές συνέπειες, τα αποτελέσματα των οποίων δεν καταγράφονται για αυτονόητους λόγους.
Η πρωτοβάθμια περίθαλψη, με την έννοια της πρόληψης, έχει εγκαταλειφθεί. Οι γιατροί έχουν κλείσει τα ραντεβού από το πρώτο τριήμερο του μήνα και η συνταγογράφηση ακόμη κοστίζει. Όχι σε όλους τους γιατρούς αλλά κοστίζει. Η δημόσια δαπάνη για το φάρμακο μειώθηκε, όπως μειώθηκε και για την ιατρική κάλυψη.
Οταν ήδη είχαμε ένα ΕΣΥ που νοσούσε. Που δεν είχε επιδημιολογικές μελέτες, δεν κατέγραφε περιοχές και προβλήματα για να ενισχύσει ανάλογους τομείς για παράδειγμα, δεν «ανησυχούσε» για ενδονοσοκομειακές λοιμώξεις, ελλείψεις νοσηλευτριών κλπ. Αφήστε τα σκάνδαλα, στις πραγματικές ανάγκες των πολιτών αφορά η παρατήρηση.
Σήμερα και επίσημα το κράτος έχει απεμπολίσει την υποχρέωσή του να ενισχύσει το δημόσιο τομέα, μεταφέροντας το οικονομικό βάρος στην τσέπη του μισθωτού και για αυτή τη διάσταση δεν λένε κουβέντα οι κυβερνώντες. Πιο ανησυχητικό είναι το πρόβλημα για τις ευάλωτες ομάδες, αυτές που δεν έχουν πρόσβαση στο σύστημα υγείας και αναζητούν ελπίδα, στα κοινωνικά ιατρεία.
Τα οποία διάγνωση μπορούν να προσφέρουν σε ένα βαθμό, θα παραπέμψουν στο νοσοκομείο και να χορηγήσουν, αν έχουν, κάνα περισσευούμενο φάρμακο από το κοινωνικό φαρμακείο. Οι ανισότητες στη δημόσια υγεία, προσλαμβάνουν διαστάσεις απειλητικές.
Β. ΚΑΚΑΡΑΣ
