Ο κλητήρας της ΔΕΗ αμείβεται περισσότερο από έναν διευθυντή Λυκείου. Κι αυτό το «επίτευγμα» οφείλεται στις συνδικαλιστικές μας ηγεσίες ΔΟΕ-ΟΛΜΕ, που, αφού για τέσσερις δεκαετίες έσυραν τον κλάδο σε ατελείωτες απεργίες, πέτυχαν την οικονομική μας μιζέρια. Για αντιστάθμισμα όμως κατέκτησαν το ανέξοδο για το Υπουργείο Παιδείας συνδικαλιστικό δικαίωμα να διεξάγουν τις εκλογές για την ανάδειξη των συνδικαλιστικών οργάνων ημέρα εργάσιμη και ώρες πρωινές, κλείνοντας αναγκαστικά τα σχολεία. Λες και, αν η ψηφοφορία διεξαγόταν απόγευμα ή Σαββατοκύριακο, θα πάθαινε τίποτα «το συνδικαλιστικό δικαίωμα» των εκπαιδευτικών. Αυτό βέβαια δε συμβαίνει στις εκλογές των οργάνων της ιδιωτικής εκπαίδευσης (ΟΙΕΛΕ). Φαίνεται πως οι δημόσιοι εκπαιδευτικοί είναι οι ευλογημένοι του Θεού και δεν μπορούν να παραβληθούν με τους «παρακατιανούς» ιδιωτικούς εκπαιδευτικούς. Πρόκειται για παγκόσμια πρωτοτυπία, μια που, όπως ο καθένας γνωρίζει σε πολλές χώρες ακόμα και βουλευτικές εκλογές γίνονται εργάσιμη μέρα, χωρίς να σταματάει η λειτουργία του κράτους. Απλά ο υπάλληλος παίρνει άδεια 15΄-20΄, επιτελεί το καθήκον του και επιστρέφει στην εργασία του. Βέβαια εδώ είναι Ελλάδα, δεν είναι παίξε-γέλασε.
Σήμερα, που πολλοί γονείς ψάχνουν για ένα μεροκάματο, όταν το σχολείο κλείνει για τέτοιους ηλίθιους λόγους και οι κίνδυνοι για τα παιδιά έξω από το σχολείο έχουν πολλαπλασιαστεί, δεν έχουν τι να κάνουν τα παιδιά τους, έλπιζα πως οι «τεμπέληδες της εύφορης κοιλάδας συνδικαλιστές» θα σκέφτονταν τόσο τα παιδιά όσο και τους έρμους τους γονείς και θα διεξήγαγαν τις εκλογές είτε απόγεμα είτε Σαββατοκύριακο. Αλλά ποιος έχασε το φιλότιμο, για να το βρουν οι συνδικαλιστές της ΔΟΕ-ΟΛΜΕ, μερικοί από τους οποίους, όντας χρόνια επαγγελματίες συνδικαλιστές, έχουν ξεχάσει πώς είναι μια σχολική τάξη. Γι΄ αυτό και έμεινα έκπληκτος, όταν πριν από λίγες μέρες ένας φίλος ανάμεσα στα άλλα που μου είπε τηλεφωνικά γεμάτος οργή ‘κατέβασε καντήλια’ εναντίον των δασκάλων, που είχαν κλείσει το σχολείο, για να ψηφίσουν, μη ξέροντας τι να κάνει τα δυο μικρά παιδιά του. Φοβούμαι πως κάποια στιγμή οι γονείς ‘θα πάρουν τα παλούκια’ εναντίον των εκπαιδευτικών. Και τότε θα είναι αργά να συμμαζευτούν.
Προσωπικά δεν περιμένω η αναισθησία των συνδικαλιστών να μεταβληθεί σε ευαισθησία. Περιμένω όμως από το Υπουργείο να καταργήσει αυτή την ‘ντροπή’, που λειτουργεί σε βάρος των παιδιών, των γονιών, αλλά και του κύρους των ίδιων των εκπαιδευτικών. Κι οι συνδικαλιστές «του γλυκού νερού» της ΔΟΕ-ΟΛΜΕ ας επινοήσουν άλλους τρόπους, για να εμπλουτίσουν τις αγωνιστικές τους περγαμηνές.
Γιάννης Μπασλής
