Το πιάνω στον αέρα. Ακόμη και οι υπεύθυνοι του Δήμου την ίδια μελαγχολική διάθεση βγάζουν μη έχοντας ακόμη στολίσει την πόλη χριστουγεννιάτικα. Κάτι λαμπιόνια που άναψαν στους στύλους της ΔΕΗ, είναι τοποθετημένα από τους παλιούς καλούς καιρούς και τα αφήνουν εκεί όλη τη χρονιά, εδώ και πολλά χρόνια γιατί δεν είναι δουλειά αυτή βάλε – βγάλε, όσο να πεις κοστίζει. Ανάλογη (μη) διάθεση και στα μαγαζιά. Δεν είδαμε παρά ελάχιστες από τις εντυπωσιακές χριστουγεννιάτικες βιτρίνες που έδιναν κάποτε γιορτινό χρώμα στην πόλη.
Μουντός Δεκέμβρης… Η χαρά με την οποία περιμέναμε κάποτε τον χειμώνα δεν υπάρχει. Να φανταστείς, δεν παρήγγειλα καν ξύλα για το τζάκι. Στέκει εκεί, μαύρο κι άραχλο και αναπολεί παλιές ευτυχισμένες μέρες. Ένιωσα τύψεις. Είναι που είναι σκ… η κατάσταση, μην την κάνουμε χειρότερη. Πήγα σε μια μάντρα να πάρω λίγα ξύλα. Ένα τσουβάλι ίσα- ίσα να τα φορτώσω στο αυτοκίνητο:
-Χασάν… λέει μια κυρία, κάπως εύσωμη, που είναι η αφεντικίνα της μάντρας… Χασάν… Βάλε τα ξύλα στο αυτοκίνητο του κυρίου…
Και αμέσως μετά :
- Να κόψω απόδειξη; ‘Όχι, ε; Ντάξει…. Χασάν, να βάλε κι άλλα δύο ξύλα στο αμάξι του κυρίου ( μεταξύ κατεργαραίων… αμοιβαία εκτίμηση).
Η Ελλάδα της λαθρομετανάστευσης και της φοροδιαφυγής …
* * *
- Μα καλά, είσαι τρελός; Ποιος κόβει αποδείξεις σήμερα; Και να σου πω και κάτι; Καλά κάνουν… Ό,τι μας κάνουν τους κάνουμε, μου λέει η Μάγια, μια φίλη που συνάντησα αργότερα μετά από καιρό και τα λέγαμε.
Μου φάνηκε πιο αγριεμένη από ποτέ. Κουρασμένη, αμακιγιάριστη, αυτοεγκαταλειμμένη. Η Μάγια χώρισε πρόσφατα με τον Στέργιο. Μόνη τώρα στα 45, μεγαλώνει δυο παιδιά. Πάνε Γυμνάσιο και Λύκειο, πάνω στις μεγάλες ανάγκες και τις πολλές απαιτήσεις, ζόρικα τα κόζα. Το πάλεψαν, το πάλεψαν, μα δεν τα βρήκαν. Μην ψάχνεις και πολλές αιτίες. Είναι αυτό που έλεγε ο Μπιθικώτσης σ’ ένα παλιό τραγουδάκι του.. «Τον έρωτα τον σκότωσε η μιζέρια». Όταν ο Στέργιος έμεινε άνεργος , συμφώνησαν να πάει στην Αθήνα για δουλειά... «Εσύ τα παιδιά», της είπε, εγώ θα στέλνω λεφτά. Κι έτσι άρχισε η απομάκρυνση… Οι άνθρωποι είμαστε κατά βάση εγωιστικά όντα. Αϊ στο διάβολο, λες καμιά φορά, η ζωή είναι μια και μοναδική… Και … «την κάνεις»… Δεν πας να κυνηγήσεις κανένα όνειρο, πας απλά να ξεφύγεις απ’ τη μιζέρια. Να βγεις από το λούκι που σ’ έβαλε η ζωή. (Τις περισσότερες φορές χωρίς επιτυχία, στο τέλος πέφτεις πάλι στην ίδια μιζέρια). Ναι, τις ξέρω τις ενστάσεις… Αυτά, κύριε, να τα σκεφτόσουνα πριν κάνεις παιδιά (οκ, δεν το σκέφτηκα καλά, τι να κάνουμε τώρα;). Και τι σου φταίει ο άλλος να του φορτώσεις τώρα όλες τις ευθύνες (τι να πω, λυπάμαι πολύ, αλλά εγώ αποφάσισα να ζήσω). Σκληρή η ζωή, κάνει τους ανθρώπους ακόμη πιο σκληρούς, πραγματικά ζώα, όπου το μόνο που προέχει είναι η επιβίωση.
Η Ελλάδα των ατέλειωτων οικογενειακών δραμάτων…
* * *
Τα ξύλα ήταν πράγματι ξερά, όπως με είχε διαβεβαιώσει η αφεντικίνα του Χασάν. Το τζάκι άναψε αμέσως , το δωμάτιο φωτίστηκε και τα κλαράκια που έβαλα για προσάναμμα άρχισαν να τριζοβολούν… Θαλπωρή… Βγήκα στη βεράντα να φέρω κάνα δυο κούτσουρα ακόμη, και τότε αντιλήφθηκα μιαν βαριά οσμή από καπνό στην ατμόσφαιρα. Όσοι έχουν τζάκια τα καίνε… Λίγο με το τζάκι, λίγο με το«inverter» κλιματιστικό που δουλεύει οικονομικά, προσπαθούν να σπρώξουν τον Νοέμβριο. Καίνε ό,τι βρουν.Για παράδειγμα, ένας ξύλινος καναπές που κάποιος είχε αφήσει στα σκουπίδια της γειτονιάς εξαφανίστηκε μέσα σε λίγα λεπτά.Είμαστε όλοι πεπεισμένοι ότι πήγε για κάψιμο αφού ήταν σχεδόν διαλυμένος για να χρησιμοποιηθεί ξανά. Η Περιφέρεια πάντως,έβγαλε μια ανακοίνωση με την οποία επισημαίνει τις βλαβερές συνέπειες του … καπνού. Οκ το πιάσαμε. Οι Αρχές κάνουν τη δουλειά τους βγάζοντας ανακοινώσεις κι εμείς τη δική μας…
Η Ελλάδα της περιβαλλοντικής υποβάθμισης…
* * *
Στην τηλεόραση δεν είχε τίποτε της προκοπής. Το φαλιμέντο των καναλιών έφερε περικοπές στο πρόγραμμα που είναι κυριολεκτικά μια άθλια επανάληψη ακόμη και σειρών δεκαπενταετίας. Έτσι, κάθισα να δω το TheVoice, ένα «talent show» για τραγουδιστές. Είναι ένας νεαρός υποψήφιος με χαριτωμένη φατσούλα και ωραία φωνή. Στην ερώτηση «με τι ασχολείσαι;» περιγράφει άθελά του το δράμα της γενιάς του : «Τελείωσα Ιστορικό Αρχαιολογικό, και δουλεύω σερβιτόρος σε καφέ». Και τώρα ψάχνει τη μεγάλη … ευκαιρία! Να γίνει τι; Τραγουδιστής!
Η Ελλάδα του χαμένου προσανατολισμού… Που δεν βαριέται ποτέ στις συζητήσεις καφενείου να μιλάει για ανάπτυξη και για την ανάγκη να ξαναγίνει μια παραγωγική χώρα… Και που κάνει ακριβώς το αντίθετο.
* * *
Η εβδομάδα τελείωσε (και με … τελείωσε) με την περιβόητη Black Friday. Έγινε ήδη πολύς λόγος για τις ουρές των καταναλωτών στα καταστήματα. Νομίζω ότι πέρα απ’ όλα τα άλλα, το «κόλπο» έπιασε επειδή η πιτσιρικάδα, κυρίως, το είδε σαν ένα event που δεν έπρεπε να χάσει. Η υστερία έχει τους δικούς της κανόνες, μην τους ψάχνεις. Δεν θέλω να είμαι αφοριστικός, εστιάζοντας στο ότι η Ελλάδα από τη μια χάνει τα σπίτια της σε πλειστηριασμούς και από την άλλη αγοράζει κινητά των 500 ευρώ. Σε κοινωνίες με οικονομική κρίση παρατηρούνται αυτά. Δημιουργείται μια έντονη (και αφύσικη) επιθυμία να … ζήσει κανείς, που συμπυκνώνεται ακόμη και σε μια ακριβή ηλεκτρονική συσκευή.
Ελλάδα 2016… Έβδομος χρόνος κρίσης, πάμε για τον όγδοο. Η κόπωση όλων είναι πλέον φανερή. Τόση, ώστε να μην θες ούτε καν να στολίσεις δέντρο, να μετέχεις σ’ αυτό που οι διαφημιστές ονομάζουν «χριστουγεννιάτικη μαγεία». Μα θα το κάνεις… Για τα παιδιά που θα έρθουν έστω και για λίγες μέρες, για το κουράγιο που έχεις ανάγκη ο ίδιος να δώσεις στον εαυτό σου… Στο ορμητικό ποτάμι που έχεις πέσει και σε παρασέρνει, κοιτάς να πιαστείς από το πρώτο κλαδί που θα βρεθεί μπροστά σου…
ΑΛΕΞΗΣ ΚΑΛΕΣΗΣ
alexiskalessis@yahoo.gr
