Του Χρήστου Τσαντήλα
ΚΑΙ ΦΥΣΙΚΑ, όπως πάντα συμβαίνει μετά από μια εκλογική ήττα, ιδιαίτερα μετά από μια συντριβή, αρχίζουν οι «ζυμώσεις» και οι «υπόγειες διεργασίες» γύρω από την αμφισβήτηση της ηγεσίας του χαμένου κόμματος, αλλά κυρίως την αντικατάσταση του ηττημένου αρχηγού. Όλο αυτό το απαίσιο, το σκληρό αλλά γνώριμο σκηνικό, βαπτίζεται κάθε φορά «ανασυγκρότηση», ενώ στην ουσία δεν απέχει και πολύ από ένα αναπόφευκτο (έως καθιερωμένο) σχέδιο «πολιτικής προδοσίας» το οποίο κάθε φορά εξυφαίνεται από τους ίδιους τους συμμέτοχους στην ήττα και φιλοδοξούντες επαγγελματίες «δελφίνους» πολιτικούς, ή και, ακόμα πιο απαίσιο, δελφίνους της πολιτικής.
ΤΟ ΚΑΚΟ με όλους αυτούς τους καιροφυλακτώντες να τραφούν, με την σάρκα των νεκρών, όπως και τα όρνεα, είναι ότι, ανέρχονται πηδώντας γρήγορα τα σκαλοπάτια της πολιτικής, επιτυγχάνοντας τον στόχο τους τις περισσότερες φορές, χωρίς καν τη στήριξη και της εκλογικής και κομματικής βάσης.
ΠΩΣ μου ήρθαν τώρα όλες αυτές οι γνωστές σε όλους διαπιστώσεις; Παρακολουθώντας τις εσωκομματικές εξελίξεις στα (πρώην μεγάλα) κόμματα των ...χαμένων, στους κόλπους των οποίων κινούνται χρόνια τώρα τα ίδια και τα ίδια πρόσωπα, που ενώ χόρτασαν εξουσία, χρήμα και αναγνώριση, μέσα από δημόσια αξιώματα που τους πρόσφεραν οι αρχηγοί τους, δεν βρίσκουν την ώρα να τους ...τραβήξουν το χαλί!
ΞΕΧΝΟΥΝ οι ίδιοι, αλλά και όσοι (στην εξέλιξή τους) κατόπιν θα τους χειροκροτούν, ότι στην ίδια κυβέρνηση, ή στις κυβερνήσεις, τα πέτρινα χρόνια που «βούλιαξε» η χώρα βρίσκονταν κι αυτοί! Αποφεύγουν παρ΄ όλα αυτά, να μοιραστούν τις ευθύνες της ήττας. Αλλά τότε, ο «λουφές» της εξουσίας και το χρήμα της θέσης, δεν τους επέτρεψαν να εκφράσουν τις αντιρρήσεις τους στις κινήσεις του αρχηγού, τον οποίο συνήθως χειροκροτούσαν, κάνοντας πράξη μετά την αποτυχία το... «δρυός πεσούσης πας ανήρ ξυλεύεται»!
Η ΙΣΤΟΡΙΑ όμως, τους ξεπερνά όλους... Και σε όλα τα κόμματα. Είτε είναι προδομένοι αρχηγοί, είτε επαγγελματίες δελφίνοι. Όλοι συμμετέχουν σε ένα ανίερο πολιτικό σκληρό παιχνίδι, πρώτα γίνονται δελφίνοι και μετά αρχηγοί και αν ακόμα δεν τους κάτσει κανένα από τα δύο, αρκούνται σε ένα ταπεινό υπουργιλίκι!
ΑΛΗΘΕΙΑ, τι κάνουμε αδέλφια; Όλους τους αποτυχημένους (με την έννοια ότι συμμετείχαν κι αυτοί στο έγκλημα κατά της χώρας και των κατοίκων της και φτάσαμε εδώ που φτάσαμε), εμείς τους επιβραβεύουμε! Δίδοντάς τους τον ανώτατο θεσμό και ανέσεις και μισθό, φτάνει αυτοί να έχουν μια «καλή μαρτυρία» που θα την κερδίσουν είτε απέχοντας από την πολιτική για μερικά χρόνια, είτε μη συμμετέχοντας στους «κομματικούς καβγάδες» χωρίς όμως να αφήνουν θέσεις και αξιώματα προσοδοφόρα σε αναγνώριση και χρήμα!
