Σε ανύποπτο χρόνο το 2008, βρέθηκα σε μια χοροεσπερίδα της κουβανικής κοινότητας της Ελλάδος. Στο τραπέζι που καθόμουν ήταν μια κυρία παντρεμένη με Έλληνα όπου το είχε σκάσει απ’ την Κούβα του Κάστρο, περιγράφοντας ότι εκατομμύρια Κουβανοί βρίσκονταν έξω από τη χώρα τους επειδή αρνιόντουσαν να δεχτούν το καθεστώς . Μέσα στην κουβέντα μας μου αποκάλυψε χαμηλόφωνα (αναρωτιόμουν γιατί;) ότι η κουβανική κυβέρνηση έχει θεσμοθετήσει «επιτροπές παρακολούθησης του σοσιαλιστικού μετασχηματισμού» σε επίπεδο γειτονιάς. Κοινώς ρουφιάνοι μου ετόνισε. Όποιος παρεκκλίνει χάνεται. Ένιωσα την ανάγκη να ρωτήσω φιλοφρονούντες της παρέας για να καταλάβω το σκεπτικό τους. Γιατί άραγε για να εγκαθιδρύσεις τον σοσιαλισμό πρέπει να προβείς σε αποκλεισμούς; Έτσι λοιπόν πλησίασα δυο κυρίες που ήταν υπεύθυνες για τη διοργάνωση της βραδιάς. Απολαύστε τον διάλογο:
- Ποιος είναι ο λόγος που αγαπάτε τόσο πολύ τον Κάστρο;
- Είναι ο μόνος που τα έβαλε με τους Αμερικανούς.
- Αυτό σας ωφέλησε ή όχι;
- Δεν έχει σημασία είμαστε ανεξάρτητοι.
- Δηλ. Αν συνεργαζόσασταν με τους Αμερικανούς δεν θα ήσασταν;
- Όχι
- Και πώς εξηγείτε την υπανάπτυξη της χώρας σας;
- Δε μας πειράζει, αρκεί που έχουμε όλοι τα ίδια και δεν υπάρχει
αδικία και ανισότητα.
- Ναι αλλά μερικά εκατομμύρια συμπατριώτες σας είναι εξόριστοι
και μερικές χιλιάδες στις φυλακές σαν πολιτικοί κρατούμενοι. Πώς λοιπόν είσαστε όλοι ίσοι;
Για να πάρω την αποστομωτική απάντηση, με ύφος που δήλωνε συνειδησιακή ανεκτικότητα.
- Μα αυτοί δεν ήθελαν τον σοσιαλισμό!
Όπως καταλαβαίνετε έπεσα σε τοίχο. Δεν μπορούσα να εξηγήσω στις κυρίες αυτές ότι τα ανθρώπινα δικαιώματα είναι πάνω από
κάθε επίπλαστη ιδεολογία. Από κει και πέρα μιλούσαμε άλλη
γλώσσα, κανείς δεν μπορούσε να καταλάβει τον άλλον.
Κάπως έτσι είναι σήμερα και η κατάσταση στην Ελλάδα. Χωρίς να υπονοώ ότι στη σύγχρονη Ελλάδα θα έχουμε αντίστοιχα φαινόμενα, διαπιστώνω όμως το διάλογο κωφών.
Το αξιακό υπόβαθρο των Ελλήνων αριστερών είναι τελείως διαφορετικό από την αξιακή βάση δεδομένων των Ευρωπαίων.
Μιλούν και οι δυο ότι η Ελλάδα χρειάζεται μεταρρυθμίσεις , χαμογελούν συμφωνούν, δίνουν τα χέρια και όταν βρίσκονται στην ανάγκη να αναλύσουν τι σημαίνει μεταρρυθμίσεις, τότε εμφανίζεται το χάσμα. Οι εγχώριοι σοσιαλιστές «επαναστάτες» έχουν στο μυαλό τους τον κομμουνιστικό μετασχηματισμό της κοινωνίας, αφού πρώτα ανατρέψουν τον παγκόσμιο καπιταλισμό και οι Ευρωπαίοι εννοούν την περαιτέρω ανάπτυξή του.
-Χρειάζονται άμεσα πολιτικές αποκρατικοποιήσεων και απελευθέρωση της αγοράς, υποστηρίζει το μνημόνιο των Ευρωπαίων.
-Μα οι ιδιωτικοποιήσεις είναι κακό πράγμα, θα έλεγε αντίστοιχα ένας κυβερνητικός αξιωματούχος με ιδεολογική βεβαιότητα, όπως αντίστοιχα και η Κουβανή κυρία.
Δεν υπάρχει κανένα λοιπόν σημείο συνεννόησης με τους
Ευρωπαίους, γιατί πολύ απλά υπάρχουν διαφορετικοί στόχοι. Οι οποίοι αξίζει να σημειώσουμε είναι αντίθετοι και αναπόφευκτα συγκρουσιακοί.
Αντώνης Κρούστης
