Η χώρα μας δεν είναι η μόνη που βιώνει οικονομικά προβλήματα, καθώς ένας ολόκληρος πλανήτης βρίσκεται αντιμέτωπος με τα δείνα μιας δύσκολης οικονομικής συγκυρίας, όμως η Ελλάδα διαχρονικά αντιμετώπιζε και αντιμετωπίζει κάτι άλλο πολύ πιο δυσάρεστο και βαθύ, όπως είναι η κρίση παιδείας, θεσμών και η έλλειψη πολιτισμικής κουλτούρας. Πολλοί είναι εκείνοι που υποστηρίζουν, ότι οι Έλληνες δεν μπορούν να ομονοήσουν, να γίνουν μια γροθιά, να ξεπεράσουν όλοι μαζί τα προβλήματα. Για πολλές και διάφορες αιτίες, ήταν διαχρονικά χωρισμένοι σε δύο ή περισσότερα στρατόπεδα, υποστηρίζοντας τις περισσότερες φορές από έντονα έως φανατικά τις απόψεις τους. Το φαινόμενο ασφαλώς και δεν είναι σημερινό, ενώ δυστυχώς ο λαός μας απέδειξε στην πορεία της ιστορίας, ότι εκεί που μπορούσε να κάνει θαύματα, κάπου εκεί άφηνε το σαράκι της διχόνοιας να προκαλέσει τα δεινά.
Αν πρέπει να έρθουμε στο σήμερα θα δούμε ότι είναι ένας λαός, που σε μεγάλα ποσοστά, πηγαίνει στην κάλπη με το θυμικό του σε επίπεδα τιμωρού και όχι αντικειμενικού κριτή, αποποιούμενος των ευθυνών του, όταν όλα αυτά τα χρόνια ζούσε και απολάμβανε τον πολιτικό τυχοδιωκτισμό και το βόλεμα. Υπάρχει και ένα μικρό ευτυχώς ποσοστό, που ψηφίζει όπως λένε ‘’για πλάκα’’ και αυτοί με τρομάζουν περισσότερο. Ένας λαός με υψηλά ποσοστά νεοπλουτισμού, αμαθής ή ημιμαθής, αλλά ξερόλας και χωρίς διάθεση να ενημερωθεί σωστά. Δήθεν επαναστάτης, ιδεοληπτικός και ψευτοτσαμπουκάς. Ζηλεύει τον γείτονά του και προτιμά να ψοφήσει η κατσίκα του άλλου, παρά να αποκτήσει ο ίδιος ακόμη μια. Ηδονίζεται με την ψευδαίσθηση, ότι μπορεί να διαμορφώσει και να επηρεάσει ευρύτερες καταστάσεις, την ώρα που δεν μπορεί να συμμαζέψει ούτε τα του οίκου του.
Είναι το λιγότερο υποκριτικό, να γίνονται συζητήσεις για την παιδεία σε ανώτατο πολιτειακό και κοινοβουλευτικό επίπεδο. Ποια παιδεία; Μα το βασικό πρόβλημα αυτής της χώρας είναι το μεγάλο έλλειμμα παιδείας και αξιακής κουλτούρας και δεν αναφέρομαι στην πανεπιστημιακή μόρφωση. Εξάλλου ας μην ξεχνούμε ότι ακόμη και οι αρχαίοι Έλληνες δεν μιλούσαν ποτέ για πολιτισμό αλλά μόνο για παιδεία. Για τον λόγο αυτό απέχουμε πολύ από τους μεγάλους εκείνους Έλληνες, που φώτισαν τον πλανήτη μέσω των γραμμάτων και τεχνών. Είμαστε κάτι άλλο, όσο και αν αυτό μας ενοχλεί. Γι’ αυτό και ''ερεθιζόμαστε'' με τους πολιτικούς λαοπλάνους, που ακόμη και αν αλλάξουν πορεία και ρητορική εμείς εκείνους θα υποστηρίζουμε με όρους ποδοσφαιρικού φανατισμού..
Η «αρρώστια» μας είναι μια, διαχρονική και αγιάτρευτη. Λέγεται διχόνοια και είναι η κατάρα αυτού του υπέροχου, κατά τα άλλα τόπου αιώνες τώρα. Πάντα χώρια, ποτέ όλοι μαζί. Μας έτρεφαν οι ταμπέλες. Δεξιοί και Αριστεροί, Δωσίλογοι και Πατριώτες, Δημοκράτες και Συμμορίτες, Γαλάζιοι και Πράσινοι, Εκσυγχρονιστές και Φιλελεύθεροι, Μνημονιακοί και Αντιμνημονιακοί, Ευρωπαϊστές και μη. Όταν όμως, αποφασίσουμε να ξεπεράσουμε τα όσα μας χωρίζουν, τότε κάνουμε θαύματα. Τρανό παράδειγμα η Επανάσταση του 1821, που ξεκίνησε υπό δυσμενείς συνθήκες, μετά από σχεδόν 400 χρόνια σκλαβιάς και υποταγής, με θετικά στην αρχή αποτελέσματα, αλλά ο αέρας της, που ήταν στην αρχή θυελλώδης λίγο έλειψε να σβήσει, αφού το σαράκι της διχόνοιας, της κατάρας αυτής του ελληνικού έθνους, άρχισε να κατατρώει τα σωθικά των επαναστατών. Τελικά, η επανάσταση σώθηκε και η Ελλάδα απέκτησε επίσημα οντότητα ως κράτος.
Ακόμη κι αν ανατρέξουμε στα αρχαία χρόνια, η κατάσταση δεν ήταν διαφορετική. Αυτό επαναλήφθηκε με την εποποιία του 1940, την οποία και γιορτάζουμε σήμερα, όπου και πάλι το τέρας της διχόνοιας έκανε την εμφάνιση του. Το θέμα είναι διαχρονικό και κατά συνέπεια μεταφέρεται στη σημερινή εποχή. Ο ένας αντιμάχεται τον άλλον, σε όλα τα επίπεδα και σε όλες τις εκφάνσεις της καθημερινότητας, από τους πολιτικάντηδες που σκέφτονται μόνο τις επόμενες εκλογές, αντί να μάχονται για τις επόμενες γενιές, μέχρι τους απλούς πολίτες αυτού του δοκιμασμένου τόπου. Στις μέρες μας το πρόβλημα της διχόνοιας εδράζεται στο οικονομικό και εξαπλώνεται σε άλλα πεδία της καθημερινής λειτουργίας, ενώ στο παρελθόν τα αίτια ήταν κοινωνικά, θρησκευτικά και πολιτικά. Χρειάζεται, εδώ και τώρα, μια προσωπική ‘’επανάσταση’’, που θα ξεκινήσει εσωτερικά από τον καθένα, με σκοπό την αναθεώρηση του τρόπου ζωής και σκέψης μας. Μάλλον έφτασε η ώρα να αρχίσουμε όλοι να ζητούμε απαντήσεις στο ερώτημα, τι κάναμε εμείς για την πατρίδα και όχι τι έκανε η πατρίδα για εμάς.
Η ιστορία δεν επαναλαμβάνεται αλλά διδάσκει, όμως εμείς αδυνατούμε να παραδειγματιστούμε από όλα αυτά. Είμαστε ένα μικρό πληθυσμιακά έθνος με τη δική του γλώσσα και σπουδαία ιστορία. Αν δεν μονιάσουμε και δε στηρίξει ο ένας τον άλλον, ειδικά τώρα που ο εχθρός βρίσκεται εντός των τειχών και όχι προ των πυλών, δε θα μπορέσουμε να ξεπεράσουμε την τρικυμία αλώβητοι. ''Αλίμονό μας αν οι Έλληνες αποκτήσουν μόρφωση και ενότητα...'' είχε πει ο Ουίνστον Τσόρτσιλ…
*Ο Βάσος Π. Καραμπίλιας είναι Δικηγόρος Αθηνών, Master in Sports Law-MBA in Sports Management
