Μια μάστιγα στη κυριολεξία, που σήμερα ατυχώς πλήττει όλες τις ηλικίες, αλλά κυρίως τους νέους μας, που πολλοί εξαναγκάστηκαν και εξαναγκάζονται να ξενιτευτούν για να βρουν δουλειά, που και εκεί δεν προσφέρεται πάντα με τις καλύτερες συνθήκες.
Είναι πρόδηλα κατανοητό, ότι βασική προτεραιότητα είναι η δημιουργία θέσεων εργασίας, μέσω μιας πραγματικής ανάπτυξης. Πράγμα αρκετά δύσκολο, όταν έχει διαταραχθεί για πολλά χρόνια η παραγωγική βάση και επικρατεί ένα μεταπρατικό μοντέλο, ειδικά σήμερα σε μια παγκοσμιοποιημένη αγορά με την κυριαρχία χωρών του τρίτου κόσμου. Πέραν βέβαια της πιστωτικής στενότητας που παρουσιάζεται στη χώρα μας και που είναι καθοριστικός αρνητικός παράγοντας. Είναι θετικό πάντως, ότι βλέπουμε και στον τοπικό τύπο ανησυχίες και προτάσεις από πολίτες και τελευταία και από αιρετούς της τοπικής αυτοδιοίκησης για την ανάγκη σοβαρού και υπεύθυνου σχεδιασμού, για την τόνωση της παραγωγής. Βλέπουμε μάλιστα να δίνεται μεγαλύτερο βάρος στην παραγωγική οικονομία με εξωστρεφή κατεύθυνση και ορθά, μιας και με τον μεγαλύτερο πολλαπλασιαστή που διαθέτει, προσδοκούμε περισσότερες θέσεις εργασίας.
Βλέπουμε όμως, κυρίως, μέσα από αυτές τις θέσεις, γενικές προτάσεις για παραγωγική ανασυγκρότηση, για ολοκληρωμένη, για αειφόρο ανάπτυξη, όπως ακόμη για μείωση της φορολογίας, μείωση της γραφειοκρατίας, επιτάχυνση της απονομής της δικαιοσύνης και πολλά άλλα χρήσιμα, αλλά σένα μεγάλο βαθμό γενικά και σένα βαθμό αυτονόητα. Θεωρώ όμως, ότι λείπουν οι επεξεργασμένες ως προς την εφαρμογή προτάσεις. Επίσης βλέπω ότι εκθέτουμε τις προτάσεις με προφανή παραλήπτη την κεντρική κυβέρνηση ή κάποιον άλλο, χωρίς να αναζητούμε τι μας αναλογεί στα «πρέπει», τι χρειάζεται και τι μπορεί να νοικοκυρευτεί εδώ στην περιφέρεια. Τι απασχολεί τον κόσμο της παραγωγής; αξιοποιούνται οι διαθέσιμοι πόροι της περιοχής μας; Τι μέρος της γραφειοκρατίας μπορεί να απλουστευτεί; Παρέχουμε ενημέρωση στο κόσμο της παραγωγής;
Δεν αμφισβητώ ότι το κύριο βάρος, πέφτει στην κεντρική κυβέρνηση, όταν όμως πάνε στις κεντρικές υπηρεσίες επεξεργασμένες ως προς την εφαρμογή προτάσεις, που αφορούν την παραγωγή και τον κόσμο της παραγωγής στην περιφέρεια, έχουν άλλο βάρος και άλλη χρησιμότητα. Για παράδειγμα, είναι γνωστό στο κτηνοτροφικό κόσμο ότι η πρώτη απλούστευση στην αδειοδότηση των κτηνοτροφικών εκμεταλλεύσεων το 2008, ξεκίνησε από την αρμόδια υπηρεσία του νομού και τους τοπικούς φορείς των κτηνοτρόφων με συγκεκριμένες θέσεις. Για να επανέλθουν στη συνέχεια για άρση των αδυναμιών-δυσλειτουργιών της πρώτης απλούστευσης. Χρειάζεται γνώση και τόλμη να πούμε και εμείς εδώ από την περιφέρεια, τι χρειάζεται και τι δεν χρειάζεται από μια σειρά διαδικασίες που είναι τροχοπέδη της ανάπτυξης, τι κατοχυρώνει την ουσία και τι βρίσκεται σαν διαδικασία γιατί κάποτε βρέθηκε ή γιατί κατοχυρώνει θέσεις μιας συντεχνίας, δημιουργώντας γραφειοκρατικό εμπόδιο χωρίς καμία ουσία, τι μπορεί με βάση και την νέα τεχνολογία της πληροφορικής, των χαρτών του κτηματολογίου κ.λπ. να επιταχύνει τις διαδικασίες με απαντήσεις ακόμη και αυθημερόν.
Πραγματικά είναι λυπηρό, πράγματα που φρενάρουν την ανάπτυξη, που απασχολούν και ταλαιπωρούν τον κόσμο της παραγωγής, να περιμένουμε να μας υποδείξουν τρίτοι για να τα αλλάξουμε, ενώ είναι πράγματα που έπρεπε να είχαμε αλλάξει πριν πολλά χρόνια. Έτσι για να γίνω πιο συγκεκριμένος αναφέρω ένα παράδειγμα μιας γραφειοκρατικής ακρότητας που άλλαξε πριν πέντε χρόνια. Μέσα από την αιτιολογική έκθεση του νόμου 4014/2011 περί περιβαλλοντικής αδειοδότησης έργων και δραστηριοτήτων κ.λπ. προκύπτει ότι η χώρα μας, πριν την ψήφιση του εν λόγω νόμου που απλούστευσε την όλη διαδικασία, είχε μέσο αριθμό φακέλων περιβαλλοντικής αδειοδότησης/έτος 21.500 έναντι 3.867 της Γαλλίας , 334 του Ηνωμένου Βασιλείου και 23 της Αυστρίας. Είχαμε μια βιομηχανία μελετών για το αρχείο και μόνον, είχαμε δε εθιστεί , σε μια παθογένεια που είχε «ανθίσει» και έπρεπε να έρθει η κρίση για να μας υποδείξουν την αλλαγή.
Μιας και αναφερθήκαμε στη γραφειοκρατία μπαίνει το ερώτημα, φτάνει για τον περιορισμό της μια νομοθετική απλούστευση και μόνο; Θεωρώ ότι είναι καθοριστική. Χρειάζεται όμως και οι υπάλληλοι, που θα την εφαρμόσουν, να είναι πολύ καλά ενημερωμένοι στο αντικείμενο τους, υπεύθυνοι και όχι ευθυνόφοβοι. Αν όμως οι αιρετοί στο πλαίσιο του πελατειακού και κομματικοκεντρικού μοντέλου, επιλέγουν σε θέσεις ευθύνης υπαλλήλους, κομματικούς διαδρομιστές, που είχαν υποθέσεις πολιτών στα συρτάρια του πάνω από δύο χρόνια, όσο και να κόπτονται σήμερα για την ανάπτυξη και τον κόσμο της παραγωγής, το αποτέλεσμα θα είναι απελπιστικά μικρό.
Επειδή αναφέρθηκα πιο πάνω στην ανάγκη επεξεργασμένων ως προς την εφαρμογή προτάσεων, θα αναφερθώ σε μια πρόταση που υπάρχει στα σχέδια διαχείρισης λεκανών απορροής διαμερισμάτων Θεσσαλίας, Ηπείρου και Δυτικής Στερεάς Ελλάδας και που αφορά ένα βασικό κλάδο της περιοχής μας την αιγοπροβατοτροφία και αναφέρεται σαν Ολοκληρωμένο σχέδιο εκσυγχρονισμού της ποιμενικής αιγοπροβατοτροφίας, για την παραγωγή πιστοποιημένης ποιότητας τυριού «Φέτα» Π.Ο.Π., για να ενημερωθούν και οι αιγοπροβατοτρόφοι μας. Προτείνει συγκεκριμένα, την οργάνωση των αιγοπροβατοτρόφων στη ζώνη παραγωγής φέτας της χώρας σε τρεις χιλιάδες (3.000) Ομαδικούς Χώρους Σταυλισμού (ΟΧΣ), ο καθένας με 20 ποιμνιοστάσια/ δυναμικότητας 100 έως 200 κεφαλές, με τις απαραίτητες τεχνικές υποδομές κ.λπ. Οι Ομαδικοί Χώροι Σταυλισμού θα είναι δικτυωμένοι σε 100 Τοπικά Δίκτυα Παραγωγής (τυροκομεία) «Φέτας Π.Ο.Π.» πιστοποιημένης ποιότητας που σε καθένα από τα οποία θα διοχετεύεται το γάλα 25-35 ΟΧΣ για επεξεργασία, κ.λπ.
Θεωρώ ότι είναι μια ανεπεξέργαστη πρόταση ως προς την σκοπιμότητα, το κόστος παραγωγής, το οικονομικό ισοζύγιο με την αλλαγή της υφιστάμενης παραγωγικής δομής και χωρίς να πάρει τις απόψεις των ίδιων των παραγωγών κτηνοτρόφων αλλά και των τυροκόμων. Κατά την άποψη μου είναι θέσεις που γράφονται αλλά δεν μπορούν να εφαρμοστούν, χωρίς να θέλω να πω ότι οι κτηνοτρόφοι δεν πρέπει να οργανωθούν σε συλλογικά σχήματα στην προσπάθεια να πετύχουν οικονομικότερες προμήθειες, καλύτερες συνθήκες παραγωγής, καλύτερες προϋποθέσεις εμπορίας των προϊόντων τους.
Ανέφερα αυτές τις σκέψεις γιατί θεωρώ ότι στην προσπάθεια της ανάπτυξης και της παραγωγικής ανασυγκρότησης της χώρας μας χρειάζεται μια γενικότερη συστράτευση και συνεργασία κέντρου και περιφέρειας υπηρεσιών και φορέων. Στην προσπάθεια δεν πρέπει να λείψουν και τα ανώτατα και ανώτερα εκπαιδευτικά μας ιδρύματα, που πρέπει να αναπροσαρμόσουν τα προγράμματα σπουδών αλλά και τις ερευνητικές τους δράσεις, ώστε να βγάζουν πτυχιούχους πιο έτοιμους για την παραγωγή, αλλά και να απαντούν σε προβλήματα της παραγωγής. Όπως και τα ερευνητικά ιδρύματα να ασχοληθούν στοχευμένα, με προβλήματα της παραγωγής.
Η Δημόσια διοίκηση μέσα από μια αξιολόγηση δομών και υπαλλήλων να γίνει πιο αποτελεσματική, που εκτός των διεκπεραιωτικών διαδικασιών να προωθεί και την ενημέρωση στον κόσμο της παραγωγής, να προλαβαίνει πράγματα. Θα ήταν παράληψη να μην πούμε ότι υπάρχει ανάγκη μιας πραγματικής ανάπτυξης με προοπτική και όχι μιας προσωρινής μεγέθυνσης κάποιων μεγεθών και φυσικά με κίνητρα μέσα από διαφανείς διαδικασίες και ελέγχους και με προϋποθέσεις, ώστε οι επιδοτήσεις να μην αποτελούν αυτοσκοπό, μιας και έχουμε ζήσει τέτοιες περιπτώσεις στο παρελθόν, όπου ενώ φαίνονταν εξ αρχής ότι είναι επενδύσεις μη βιώσιμες - πενταετίας και μόνον, εντούτοις εγκρίνονταν και επιδοτούνταν για τους γνωστούς-άγνωστους λόγους .
