σε όλα τα μέσα μαζικής ενημέρωσης, όπως τα λέμε, βαρύγδουπες συκοφαντίες και κακοφορμισμένες κορώνες, να εκτοξεύονται από τα επίσημα και θεσμικά χείλη, αμφοτέρων των πλευρών, της πολιτείας, από τον Υπουργό Παιδείας κ. Ν. Φίλη, και της εκκλησίας, τον αρχιεπίσκοπο κ. κ. Ιερώνυμο. Να λογομαχούν, εξαιτίας της θρησκευτικής ιστορίας, και συγκεκριμένα των βιβλίων των θρησκευτικών, που αποφάσισε να κάνει κάποιες «προοδευτικές» αλλαγές, το αρμόδιο Υπουργείο Παιδείας – Έρευνας και Θρησκευμάτων.
Πρέπει να δούμε όμως, το μεγάλο αυτό ελληνικό εθνικό εκκλησιαστικό ζήτημα, που μας απασχόλησε σοβαρά και άλλες φορές στο παρελθόν, όπως, με τον περίφημο εκείνο Νόμο του Αντώνη Τρίτση, το 1988, που βάζει το ζήτημα του διαχωρισμού, της Εκκλησίας από την Πολιτεία, σε όλους τους τομείς, και η κάθε ιεραρχία (κρατική και εκκλησιαστική) να εξουσιάζει τα του οίκου της. Και λίγο αργότερα, επί κυβερνήσεως Σημίτη, με το περίφημο ζήτημα (Χ.Ο.) των Αστυνομικών Ταυτοτήτων, που τότε αρχιεπίσκοπος Αθηνών και Πάσης Ελλάδας ήταν ο μακαριστός Χριστόδουλος.
Για ένα όμως πολιτειακό και εκκλησιαστικό τόσο σοβαρό θέμα, θεωρούμε απαραίτητο στη συνέχεια, να «επιστρατεύσουμε», για την παρουσίαση αυτή του θέματος, έναν μεγάλο, έναν σπουδαίο και καταξιωμένο επιστήμονα της χώρας μας, τον κ. Χρήστο Γιανναρά. Αυτός ξέρει καλύτερα, ως ειδήμονας και φιλόσοφος που είναι, του κλήρου και της πολιτείας τα θρησκευτικά και πολιτικά πράματα της χώρας μας. Λέει λοιπόν, μεταξύ των άλλων ο Χ. Γιανναράς, στα έργα του και στις κατά καιρούς συνεντεύξεις του: «Αν οι αξιωματούχοι του κλήρου στην Ελλάδα σήμερα διασώζουν εκκλησιαστική συνείδηση, θα είναι αυτονόητο να απαιτήσουν από την πολιτεία την κατάργηση του μαθήματος των θρησκευτικών στα σχολεία».
» «Με το μάθημα των θρησκευτικών εκχώρησε η ελλαδική Εκκλησία ζωτικό της λειτούργημα, την κατήχηση των παιδιών και των εφήβων, σε έμμισθους υπαλλήλους του κράτους εκπαιδευμένους σε κρατικές «θεολογικές» Σχολές. Αλλά όταν η κατήχηση αποσπάται από το φυσικό βιωματικό της χώρο, τη λειτουργία ζωντανού σώματος ενορίας και επισκοπής, αλλοτριώνεται νομοτελειακά σε ιδεολογική χειραγώγηση και ανιαρή προπαγάνδα».
» «Η πολιτεία αποδέχτηκε ασμένως να επιβάλει στα σχολεία το μάθημα των θρησκευτικών. Και αυτό γιατί από τη σύστασή του το ελλαδικό εθνικό κράτος λογάριαζε την Εκκλησία, όπως και ο ιδεολογικός του γεννήτορας, ο Αδαμάντιος Κοραής: «Σαν θεσμό ηθικοδιδακτικής χρησιμότητας – θεσμό που εξημερώνει τα ήθη» και επιβάλει αποτελεσματικότερα «έργα» και από το χωροφύλακα, κανονιστικές αρχές συλλογικής ευταξίας».
» «Το ελλαδικό εθνικό κράτος δεν κατάλαβε ποτέ την καισαρική διαφορά της Εκκλησίας από τη θρησκεία. Γιαυτό μέχρι και σήμερα, διατηρείται στο Σύνταγμα η οξύμωρη διατύπωση ότι: «η επικρατούσα εν Ελλάδι θρησκεία (sic) είναι της Ανατολικής Ορθοδόξου Εκκλησίας»! και τα λοιπά συμφραζόμενα παιδαριώδη. Η χώρα όπου γεννήθηκε κάποτε η λέξη «εκκλησία» για να σημάνει την πραγμάτωση και τη φανέρωση του κοινού «αθλήματος της αλήθειας», που συνιστά την «πόλιν», εμφανίζεται στο Σύνταγμά της να αγνοεί την ασυμβίβαστη αντίθεση Εκκλησίας και Θρησκείας, Εκκλησίας και ιδεολογίας».
» «Ο σφετερισμός από το κράτος του ζωτικού εκκλησιαστικού λειτουργήματος της κατήχησης των παιδιών έχει δύο συνέπειες κύριες και πασιφανείς: Πρώτη συνέπεια, ο ευτελισμός, συχνά και η διακωμώδηση του μαθήματος των θρησκευτικών στα σχολεία της ανίας και της πλάκας. Και δεύτερη συνέπεια, το γεγονός ότι η ελλαδική κοινωνία που τα μέλη της έχουν διδαχτεί το υποχρεωτικό μάθημα των θρησκευτικών, βομβαρδίζονται από τον καταιγισμό δημοσίων άχρηστων αποπροσανατολιστικών εντύπων».
» «Κάθε παιδί που τελειώνει την εγκύκλια εκπαίδευση σε ελληνικό σχολείο οφείλει να γνωρίζει ποια μεταφυσική γέννησε τον Παρθενώνα, το άγαλμα, την τραγωδία, και ποια μεταφυσική γέννησε την Αγια –Σοφιά, τη βυζαντινή Εικόνα, τη βυζαντινή λειτουργία. Σπουδάζοντας στο σχολείο να ξέρει, ποια «γιγαντομαχία περί της ουσίας» οδήγησε σε αυτές τις κορυφαίες εκφάνσεις πολιτισμού των Ελλήνων».
Μ’ αυτά τα λίγα, όμως, πολύ σημαντικά και ουσιαστικά, γύρω από μεγάλο αυτό ζήτημα των θρησκευτικών, που ανακινήθηκε από την πολιτεία και την Εκκλησία, αυτές τις μέρες, περιγράψαμε μια μικρή αναφορά του περισπούδαστου δασκάλου της χώρας μας Χ. Γιανναρά, για να καταλήξουμε λέγοντας πως η θρησκειολογική σύγκρουση που γίνεται σήμερα μεταξύ Εκκλησίας και Πολιτείας, θα πρέπει να τελειώσει κάποια στιγμή, εδώ και τώρα, άπαξ δια παντός, όχι με νικητές και ηττημένους, άλλα με γνώμονα τον συγκερασμό ιδεών και απόψεων, που να εξυπηρετούν την κοινή ωφέλεια του Ελληνικού Λαού, που να στηρίζεται και να θεμελιώνεται σε αψεγάδιαστες αλήθειες, αλήθειες εθνικές
που έλεγε και ο εθνικός ποιητής, ο Δ. Σολωμός. Δεν μπορεί, δεν γίνεται η πολιτεία, το κράτος μας, να έχει και το «κράτος εν κράτη», την Εκκλησία ή να την χρησιμοποιεί κατά καιρούς ως δεκανίκι, προκειμένου να εξυπηρετηθούν τα συμφέροντα της κομματοκρατίας, γιατί στην Ελλάδα αυτή είναι η δημοκρατία, η κοματοκρατία. Η κατανόηση κάθε πράγματος του σήμερα απαιτεί τη γνώση του χτες. Η γνώση είναι η δύναμη και η αλήθεια της ζωής, είναι το φως στο σκοτάδι και η απάντηση σε κάθε ερώτηση που γεννιέται στη φορά των πραγμάτων. Πάντα υπάρχει λύση σε κάθε περίπτωση, σε κάθε θέμα, σε κάθε ζήτημα, όταν έχουμε μέσα μας τη θέληση της αλήθειας και της πραγματικής Δικαιοσύνης.
* Ο Δημήτρης Τσικούρας είναι λογοτέχνης ποιητής και ιστορικός μελετητής.
