*Από τον Κόλπο του Πατριάρχου Αβραάμ
Το γράμμα σου ταξίδεψε "εν ριπή οφθαλμού" αγαπητέ μου - εν Χριστώ αδελφέ - Χρήστο, και έφτασε στον "Κόλπο του Πατριάρχου Αβραάμ".
Ο Αρχάγγελος Μιχαήλ, ταχύτατος στο φτερούγισμά του το παρέδωσε στον Αντώνη... ξέρεις εσύ... εκείνο τον καλόκαρδο τυφλό, εδώ κάτω στη Γη, με την αγγελική του ψυχή.
Όλοι τον καμαρώναμε αυτόν τον τυφλό με τη Γαλανόλευκη... κυμάτιζε στα χέρια του το ασπρογάλανο πανί, φωτοβολούσε ο Σταυρός στην κορυφή, κι άστραφτε από χαρά ο τυφλός, πάνω στη Γη!
Ποιος στ' αλήθεια δεν θα 'θελε να 'χει την ώρα εκείνη, έστω για λίγο, το παντοτινό δικό του άγνωστο, "ανέσπερο" φως!
Ποιος μπορούσε να φανταστεί, πως το "Φως εκ Φωτός, Ιησούς ο Χριστός, Θεός Αληθινός" στο δρόμο Του για κάποια άλλη Ιεριχώ, εκεί στο "ναρκοπέδιο, στη μεθόριο" θα 'σκυβε στον αιμόφυρτο τυφλό, λέγοντάς του: "Τι θέλεις να σου δώσω παιδί μου;". Αυτός δε είπε: "Ιησού υιέ Δαβίδ, ελέησόν με",... "ίνα αναβλέψω...". "Και ο Ιησούς είπεν αυτώ". Ανάβλεψον Αντώνιε - ο υπομείνας εις τέλος, σωθήσεται - "Η πίστις σου" σε έσωσε.
Τι να πρωτοθαυμάσει κανείς, αγαπητέ μου Χρήστο, σ' αυτό σου το γράμμα, προς τον μακαριστό σου πατέρα στην Αιώνια Βασιλεία του Θεού, στον "Κόλπο του Αβραάμ" μαζί με τον πρώην τυφλό της Ιεριχούς και τον φτωχό Λάζαρο της "Παραβολής του πλουσίου".
Την αγόγγυστη - σωστική - υπομονή του πατέρα σας, για "έξι δεκαετίες", την υπέρ-λογη αγάπη της μητέρας σ' εκείνον - τον γιγαντόσωμον "πλάτανον" - και τα παιδιά της - καρπός της ευλογημένης αγάπης των - για μια ολόκληρη ζωή, ή την υπερήφανη καύχηση των παιδιών για την ομόζυγη, "συσταύρωση" των γονιών τους, μέχρι θανάτου; Τι να πρωτοθαυμάσει!...
"Μέγας είσαι Κύριε και θαυμαστά τα έργα σου και ουδείς λόγος εξαρκέσει προς ύμνον των θαυμασίων σου".
Ω υπέρ-λογη "συσταυρωμένη" αγάπη, είσαι δυνατότερη και από τον θάνατο! "Έχει και η καρδιά τη δική της λογική θα πει ο πρώην - άπιστος - φιλόσοφος Πασκάλ.
"Θα φοβόμουνα τον διάβολο, εάν είχε αγάπη" βροντοφωνούσε, ο νεο-ανακηρυχθείς Άγιος πατέρας Παΐσιος, στην εδώ "πάροικη και παρεπίδημη ζωή".
Τον καμάρωνα κι εγώ ο ανάξιος και αληθινά "τυφλός", εκείνο τον "ανοιχτομάτη τυφλό", τον Αντώνη, που είχε "το αγγελικό χάρισμα στο μέρος της ψυχής και έβλεπε αυτά, που δεν έβλεπαν όλοι οι άλλοι".
Τον καμάρωνα σ' όλες τις παρελάσεις των Γυμνασίων και Λυκείων, ως καθηγητής και διευθυντής - αργότερα - της εκπαιδευτικής μας σταδιοδρομίας.
Πώς μπορούσα να 'ξερα, ότι ο γιος του Χρήστος, αυτοσυστηθείς - πριν 5 χρόνια - στο γραφείο του, ως πρώην μαθητής μου, είχε ένα τέτοιο "μεγαλώνυμο" φωτισμένο πατέρα! Το ταξιδεμένο γράμμα σου - 25/1/2015 - στη μνήμη του πατέρα σου για τον "Κόλπο του Πατριάρχου Αβραάμ" επιστρεφόμενο "επισφραγισμένο" μου τον αποκάλυψε για πρώτη φορά!... (Χρήστος Αντ. Τσαντήλας, εφ. ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ: δημοσιογράφος).
«Ο δικός μας ήρωας, ο τελευταίος των ηρώων στρατιώτης ήταν άνθρωπος, που συγχωρούσε τους πάντες - θα συγχωρούσε ακόμη και το επίσημο Κράτος, που ενώ έδωσε τα μάτια του στην Πατρίδα, εκείνη, στην κηδεία του τον ξέχασε. Ούτε το στεφάνι της τιμής...».
Ω, ευλογημένη, ηρωική αρετή της ταπεινοφροσύνης!
Ω, ευλογημένη, χαριτωμένη οικογένεια!
"Ω, βάθος πλούτου και σοφίας και γνώσεως Θεού! Ως ανεξερεύνητα τα κρίματα αυτού και ανεξιχνίαστοι αι οδοί αυτού!" (Ρωμ. 11, 33).
- "Έστι δίκης οφθαλμός ος τα πανθ' ορά".
- "Μακάριος ανήρ ω (του οποίου) ου μη λογίσηται Κύριος αμαρτίαν" (Ρωμ. - 4,8).
- "Η δικαιοσύνη σου - Κύριε - δικαιοσύνη εις τον αιώνα και ο λόγος σου, Αλήθεια" (Μνημόσυνος Ι. Ακολουθία).
- "Λογισμοί γαρ θνητών δειλοί, και επισφαλείς αι επίνοιαι ημών" (Σοφ. Σολομ. 9,14): (Οι σκέψεις και επινοήσεις μας είναι, πολλές φορές, ταλαντευόμενες, ασταθείς, εσφαλμένες). Η αχαριστία, όμως, δεν παύει να είναι μεγάλο αμάρτημα! Γι' αυτήν παραπονέθηκε και ο ίδιος ο Χριστός: "ουχί οι δέκα εκαθαρίσθησαν; Οι δε εννέα πού;.." (Λουκ. 17,17).
- "Μνήμη δικαίου μετ' εγκωμίων...".
- Αιωνία σου η μνήμη, αδελφέ μας, εν Κυρίω, Αντώνη. Πόσο μεγάλος ήσουνα και θα είσαι για πάντα, στη Βασιλεύουσα Πόλη, την Επουράνια Ιερουσαλήμ!
- Με την "επισφραγισμένη" άνωθεν βιοτή σου και δοξολογία σου, μας ξετύφλωσες όλους μας!...
"Μακάριοι οι ταπεινοί και καθαροί τη καρδία, ότι αυτοί τον Θεόν όψονται" (Ματθ. 5, 3-12). Αμήν
(Φωτ. αρχείου): Κι όμως τους αναπήρους πάντα τους τιμούσε ο λαός…
Κων/νος Δ. Χλωρός, καθηγητής θεολογίας
