Και συναίνεση είναι το ελάχιστο αποδεκτό, προσαρμοζόμενο σε εθνικά και τοπικά δεδομένα, μέσω διαδικασιών θεσμοθέτησής του, έτσι που άλλες χώρες βρίσκονται μπροστά και άλλες καθυστερούν χάρη σε πολλές και ποικίλες αφορμές αναθεώρησης, βελτίωσης και εκβιασμών. Η Ευρωπαϊκή Ένωση είναι πια ένα κατά δήλωση συντεταγμένο σύνολο σε επιβεβαιούμενη ασύντακτη πορεία. Σε αυτό το ασκέρι, τα πρόσωπα που έχουν διοικητικό ρόλο είναι κατ’ ανάγκη άχρωμα. Και τα όργανα εντός των οποίων κινούνται τέτοια πρόσωπα είναι αντανακλάσεις μιας ρητορείας, που υπερασπίζεται την σήψη του «κοινού κεκτημένου» και των σχετικών κανονισμών, στο όνομα μιας διακυβέρνησης, στην οποία υπακούουν κοινοβούλια και πολιτικά κόμματα, που, με τη σειρά τους, φωνασκούν ότι εξυπηρετούν ξεπατικωμένες αρχές Δημοκρατίας.
Σε αυτό το περιβάλλον, η διαδικασία της απόφασης δεν μπορεί να ακολουθεί τέτοιους μαιάνδρους: ο ηγέτης μιας χώρας της Ένωσης, εφόσον έχει χρώμα και το δείχνει, τραβάει τα σκοινιά των άχρωμων τιτλούχων της Επιτροπής, του Κοινοβουλίου, των Ομάδων Εργασίας. Ένας τέτοιος ηγέτης έχει τους ακολούθους του, με τους οποίους ορίζει μια κρίσιμη μάζα επιχειρημάτων, που, με επιμονή και μέθοδο, επιβάλλονται στα μέλη της Ένωσης. Και, το σπουδαιότερο, όταν αυτός ο ηγέτης επιδεικνύει την ανωτερότητα και αποδοτικότητα των πολιτικών και οικονομικών αρχών και επιτευγμάτων του, τότε η Ένωση τελεί υπό την κυριαρχία του. Και η κυριαρχία του επισημοποιείται, επειδή ο ηγέτης αποφασίζει σε καταστάσεις εξαίρεσης. Και τέτοιες καταστάσεις είναι εκείνες τις οποίες ο ηγέτης κρίνει πως αποτελούν εξαίρεση.
Εδώ, δεν τίθεται θέμα δικαίου, επειδή η δικαιοποίηση της εξαίρεσης είναι μαχητή. Τίθεται όμως θέμα ηθικής, οπότε το ηθικό δεδομένο δημιουργεί δεδικασμένο. Τρόπαιο ηθικής είναι η στήριξη και επιβράβευση του μοχθούντος και αποτελεσματικού υποκειμένου, δακτυλοδείχνοντας τον επίπλαστο πλουτήσαντα, ο οποίος είναι αιτία εξαίρεσης, εφόσον δεν αντιλαμβάνεται και δεν καταπολεμά ο ίδιος αυτή την ανηθικότητά του, οπότε υποχρεώνεται να υποστεί τις συνέπειες, όπως τις ορίζει ο κυρίαρχος, που αποφασίζει.
Μπορεί κανείς να ρωτήσει «γιατί επιλέγεται ο Χ προς συνετισμό και όχι ο Ψ, που είναι ένας άλλος Χ». Η απάντηση είναι εύκολη: η εξαίρεση έχει την ώρα της, που δεν είναι η ίδια για όλους, καμία εξαίρεση δεν μπορεί να αντιμετωπίζεται με τον ίδιο κανόνα, κάθε κανόνας αντιμετώπισης εξαιρέσεων έχει τις δικές του εξαιρέσεις, η προτεραιότητα στην τιμωρία της εξαίρεσης συσχετίζει το κόστος με την ωφέλεια που προκύπτει (όσο μικρότερο το κόστος τόσο μεγαλύτερη η ωφέλεια). Και το σπουδαιότερο: η προτεραιότητα στην τακτοποίηση της εξαίρεσης έχει σχέση με τη βλάβη που προκαλείται στον κάθε οικονομικό, πολιτικό και γεωπολιτικό αντίπαλο.
Ως εδώ δεν αναφέρθηκαν ονόματα, αλλά τα ονόματα είναι διακριτά: η Ευρωπαϊκή Ένωση έχει έναν ηγέτη, τη Γερμανία. Αυτός ο ηγέτης αποφασίζει ποιος είναι ο κανόνας και εντοπίζει τις εξαιρέσεις. Σε αυτή την κυριαρχία δεν υπάρχει αντίλογος, επειδή τα άχρωμα πρόσωπα και οι δομές της Ευρωπαϊκής Ένωσης είναι ένας χορός μεταμφιεσμένων σε ηγετικές φυσιογνωμίες και δέλτους αρχών. Αυτή η κυριαρχία δεν πρόκειται να περιοριστεί, επειδή πλάστηκε και οικοδομήθηκε επί δεκαετίες και έχει την τεχνογνωσία να προετοιμάζει την επόμενη εξαίρεση, διευρύνοντας μεθοδικά την ερμηνεία του κανόνα. Ορίζεται έτσι μια διακυβέρνηση οριστικού χαρακτήρα στις χώρες εξαίρεσης, επειδή η θεραπεία της εξαίρεσης ισούται με τον χρόνο παραμέλησης του κανόνα. Με άλλα λόγια, η θεραπεία απαιτεί πολυετείς φαρμακείες.
Δεν είναι λίγοι εκείνοι που θα βεβαιώσουν ότι αυτή η κατάσταση δεν μπορεί να διαρκέσει. Τα επιχειρήματα δεν λείπουν. Το ερώτημα όμως δεν είναι πόσο θα διαρκέσει, αλλά τι αφήνει επί του πεδίου και τι διακρίνεται να ορθώνει. Οι καταστάσεις εξαίρεσης θα πληθύνουν: η ηθική του κανόνα έχει γερμανικό μέλλον. Και ορθώνει μια βαρβαρότητα, που το ευρωπαϊκό παρελθόν κρύβει κάτω από το χαλί. Η Ευρωπαϊκή Ένωση κλωσσάει βαρβαρότητα. Η Γερμανία θα θρέψει το κλωσσόπουλο. Με πίτουρα.
