Ήταν εκείνος ο ίδιος ο οποίος το Σεπτέμβριο του 2009, ενώ πολύ καλά γνώριζε ως αρχηγός κόμματος την άσχημη οικονομική κατάσταση της χώρας, εν τούτοις προκειμένου να κερδίσει τις εκλογές δε δίστασε να εξαπατήσει τον ελληνικό λαό, με την ιστορική πλέον φράση «λεφτά υπάρχουν», αλλά και κυρίως τους συνταξιούχους στους οποίους υποσχόταν αφειδώς αυξήσεις συντάξεων, σε αντίθεση με τον απερχόμενο πρωθυπουργό που είχε ήδη εξαγγείλει πάγωμα συντάξεων. Έτσι πέτυχε σημαντική πλειοψηφία και σχημάτισε κυβέρνηση η οποία σε πολύ μικρό χρονικό διάστημα οδήγησε την Ελλάδα στο ζοφερό και τρομερό χώρο των μνημονίων, στην καταβαράθρωση της χώρας μας και τη διάλυση του κόμματός του.
Τη σημαδιακή αυτή ημέρα, στις 23.4.2016, ο τότε υπουργός Οικονομικών, Γεώργιος Παπακωνσταντίνου, ο και υπογράψας την πρώτη επαίσχυντη μνημονιακή συμφωνία, κυκλοφόρησε το βιβλίο του με τίτλο «Game Over» στο οποίο περιλαμβάνονται τα πολιτικά γεγονότα από τον Οκτώβριο του 2009 μέχρι το Σεπτέμβριο του 2015. Στο βιβλίο αυτό, αλλά και σε σχετική συνέντευξη στο ΣΚΑΪ, ο Γ. Παπακωνσταντίνου ομολογεί με περισσό θράσος ότι η απόφαση των τριών (Γ. Παπανδρέου, Γ. Παπακωνσταντίνου, Ντομινίκ Στρος Καν) που ελήφθη στην «κουζίνα» του ξενοδοχείου για την ένταξη της Ελλάδας στο ΔΝΤ κρατήθηκε μυστική, γιατί «εάν αποκαλύπτονταν θα μας κατέστρεφε τελείως». Και ενώ και οι δύο πρωτεργάτες του μνημονίου γνώριζαν πολύ καλά ότι η εισδοχή στο ΔΝΤ θα αποτελούσε καταστροφή για την Ελλάδα, εν τούτοις με συνεχείς σχεδόν δημόσιες δηλώσεις τους παραμύθιαζαν τον ελληνικό λαό ότι οι κάθε λογής μειώσεις των αποδοχών τους ήταν προσωρινές «λίγη υπομονή και το 2011 θα έχουμε ανάκαμψη της οικονομίας». Και ατυχώς τους πιστεύαμε. Δίχως ντροπή έκρυβαν την αλήθεια και συνέχισαν να εξαπατούν τον ελληνικό λαό υποσχόμενοι σύντομη έξοδο από την κρίση.
Σήμερα με θυμό, οργή και αγανάκτηση θυμούνται οι πολίτες και κυρίως οι μισθωτοί και συνταξιούχοι τις απατηλές αυτές υποσχέσεις, τα πολλά ψέματα με τα οποία ξεδιάντροπα ξεγελούσαν τον ελληνικό λαό. Αλλά μια κυβέρνηση «κολυμπώντας» στο ψέμα δεν ήταν δυνατόν να επιβιώσει. Ακολούθησαν εκλογές και είχαμε νέες κυβερνήσεις. Ωστόσο και με όλες τις επόμενες κυβερνήσεις είχαμε και έχουμε τις ίδιες ακριβώς κάθε φορά υποσχέσεις. Χωρίς, βέβαια, καμία, απολύτως καμία από αυτές τις κυβερνήσεις μέχρι σήμερα, να φέρει μέτρα τα οποία θα οδηγήσουν στην αποτροπή της οδυνηρής πορείας προς τον γκρεμό. Έτσι, όλες οι κυβερνήσεις έγιναν πειθήνια όργανα των δανειστών και εκτελούσαν χωρίς αντίρρηση τις εντολές τους. Την επιβολή των σκληρών μέτρων κατά των μικρομεσαίων κοινωνικών στρωμάτων, μολονότι διαπρεπείς οικονομολόγοι, ακόμη και τα στελέχη του ΔΝΤ με ομιλίες και δημοσιεύματα τονίζουν ότι ήταν λάθος τα μέτρα που επιβάλλονταν στην Ελλάδα. Υπενθυμίζεται ότι ακόμα και ο Πολ Τόμσεν, το 2011 με δηλώσεις του ζητούσε να μη γίνουν άλλες μειώσεις στις συντάξεις.
Σήμερα, όμως, άλλαξε γνώμη αφού διαπίστωσε ότι καμία κυβέρνηση δεν μπόρεσε να πατάξει τη φοροκλοπή και φοροδιαφυγή που ξεπερνούν τα 30 δισ. Τα τελευταία γεγονότα αποθράσυναν τους δανειστές, τους «κατ’ ευφημισμόν εταίρους» μας, οι οποίοι δεν περιορίζονται πλέον στο 3ο μνημόνιο του Αυγούστου του 2015 αλλά αξιώνουν και νέα πρόσθετα μέτρα με το 4ο πλέον μνημόνιο. Αξιώνουν εκβιαστικά νέες θυσίες, νέες μειώσεις και νέες περικοπές, κατάργηση κοινωνικών και προνοιακών παροχών, αλλά και φορολογικών απαλλαγών κ.λπ. Η υγεία νοσεί και έχει προ πολλού εγκαταλειφθεί.
Η Παιδεία ακρωτηριασμένη και παραμένει στάσιμη, εξαιτίας της πολιτικής των παλινδρομήσεων των κάθε λογής αρμοδίων. Μικρές και μεσαίες επαγγελματοεπιχειρηματικές τάξεις αφημένες στο «έλεος του Θεού» μην μπορώντας να αναπνεύσουν από τη δυσβάσταχτη φορολόγησή τους. Δημόσιος και ιδιωτικός τομέας απονευρωμένος πλέον, ψάχνει ματαίως την «οδό της σωτηρίας» αφού οι οργανωτικοί υπεύθυνοι των τομέων αυτών ολιγωρούν ή και επιδεικνύουν την πλήρη ανικανότητά τους ακόμη - παραμένοντας εσαεί στις «κυβερνητικές καρέκλες». Όμως, τα πρώτα και μεγαλύτερα θύματα αυτών των κάκιστων πολιτικών χειρισμών, αναμφίβολα είναι στην τάξη μισθωτών και συνταξιούχων, που το κράτος αλύπητα χτυπά κάθε φορά για να μαζέψει τα έσοδά του - αδυνατώντας να παλέψει με τα «μεγαθήρια» του μεγάλου - εφοπλιστικού κεφαλαίου. Και έτσι οι τοκογλύφοι δανειστές με τα ντόπια όργανά τους ξαναχτυπούν συνεχώς την αδύναμη, την πιο ευάλωτη κοινωνική τάξη. Μονίμως τους συνταξιούχους κυρίως. Πέρασαν έξι χρόνια για τους Έλληνες μέσα στην σκληρή λιτότητα, στην απογοήτευση, την πίκρα, την αηδία από τη βρωμιά των ληστών και την ασύδοτη φοροκλοπή.
Σήμερα μετά και το 4ο μνημόνιο συνειδητοποιείς πλέον με φρίκη, με απελπισία, ότι πήγαν χαμένες οι θυσίες σου και τα όνειρά σου. Όταν εξανεμίσθηκαν οι ελπίδες και οι προσδοκίες για ένα καλύτερο δικό σου μέλλον και των παιδιών του. Ας γνωρίζουν όμως όλες οι κυβερνήσεις των προηγούμενων χρόνων και η σημερινή κυβέρνηση ότι η υπομονή του ελληνικού λαού ακόμη και η Ιώβειος, έχει πλέον εξαντληθεί και πλησιάζει η ώρα που θα δώσει τη δική του απάντηση σε όλους αυτούς που τον κατάντησαν τον φτωχότερο της Ευρώπης.
