Όμως, η ημερίδα που έγινε στην Αγιά στις 2/9/2016, για τα 100 χρόνια που πέρασαν από την ίδρυσή της το πιστοποιεί απόλυτα. Στην ημερίδα αυτή, που έγινε παρουσία του αρμόδιου υπουργού Προστασίας του Περιβάλλοντος κ. Γ. Τσιρώνη, πέρα από τον εορτασμό των 100 χρόνων από την ίδρυση της Σχολής, παρουσιάστηκαν και αναπτύχθηκαν πολλά θέματα που αφορούσαν στα δάση, την οργανωτική δομή των Δασικών Υπηρεσιών, την οικονομική σημασία του δάσους για τους παραδασόβιους κατοίκους και άλλα.
Ο υπουργός, που παρευρέθηκε αποδεχόμενος την πρόσκληση της Πανελλήνιας Ένωσης Δασοπόνων Ελλάδας, τόνισε μεταξύ άλλων, χαρακτηριστικά, ότι με τη συγκέντρωση του ελληνικού πληθυσμού στις πόλεις και στις παραθαλάσσιες περιοχές, έχουν εγκαταλειφθεί τα 2/3 της ελληνικής έκτασης και αυτό πρέπει να αντιστραφεί. Άλλωστε για τα θέματα της ημερίδας, δημοσιεύθηκε εκτενές ρεπορτάζ στην εφημερίδα "Ελευθερία" από τους έγκριτους δημοσιογράφους της.
Σε ό,τι αφορά στη Δασική Σχολή Αγιάς: Αυτή πρωτοϊδρύθηκε το 1916 και διέκοψε τη λειτουργία της το 1926. Στη συνέχεια, ξαναλειτούργησε το 1951 μέχρι το 1979, οπότε εντάχθηκε στα τότε ΚΑΤΕΕ Λάρισας και στη συνέχεια στο ΤΕΙ Λάρισας με έδρα την Καρδίτσα.
Οι παλαιοί απόφοιτοι της Δασικής Σχολής Αγιάς, πριν από την ένταξη της Σχολής στα ΚΑΤΕΕ και στη συνέχεια στα ΤΕΙ, εντάχθηκαν στην κατηγορία των Ανώτερων Τεχνικών Σχολών του Κράτους, με τον Νόμο 298/16-4-1976. Συγκεκριμένα, στο άρθρο 1 παράγρ. ε' του νόμου αυτού, αναφέρεται: "άρθρ. 1 παρ. ε'. Τα πτυχία των Δασικών Επαγγελματικών Σχολών Αγιάς Λαρίσης και Βυτίνης Αρκαδίας, διετούς ειδικής μεταγυμνασιακής εκπαίδευσης (τότε δεν υπήρχαν Λύκεια) είναι ισότιμα προς τα τοιαύτα των Ανωτέρων Τεχνικών Σχολών του Κράτους".
Αυτά, προς αποκατάσταση ανακριβειών που διατυπώθηκαν από τους οργανωτές στις προσκλήσεις και στο πρόγραμμα της ημερίδας, που και οι ίδιοι τις παραδέχθηκαν, δηλώνοντας δημόσια ότι οφείλονταν σε λάθη και όχι σε σκοπιμότητες, ώστε στο να θίξουν τους δασοπόνους. Τους πιστεύουμε, διότι τους γνωρίζουμε προσωπικά και είμαστε πεπεισμένοι για την εντιμότητά τους. Πέρα, όμως, από τον παιδευτικό χαρακτήρα της ημερίδας, η συνάντηση αυτή, είχε και μια άλλη πολύ σημαντική διάσταση. Έφερε σε επαφή δασικούς υπαλλήλους παλαίμαχους (μέχρι 80άρηδες και πλέον), που είναι συνταξιούχοι εδώ και πάρα πολλά χρόνια. Μιλάμε δε, για ηλικιωμένους ανθρώπους που ήρθαν από όλη την Ελλάδα. Έτσι μέσα στον χώρο της εκδήλωσης παρευρέθηκαν οι παλιοί με τους νέους που εργάζονται σήμερα στη Δασική Υπηρεσία.
Οι νέοι, άλκιμοι, σφριγηλοί, όπως ταιριάζει στην ηλικία τους και οι παλαίμαχοι με τις βαθιές ρυτίδες τους και με τα άσπρα μαλλιά τους και πολλοί με τις αρρώστιες τους που φέρνουν μαζί τους τα γηρατειά.
Ανήκοντας στην παλαιά γενιά των δασοπόνων, μπορώ να διερμηνεύσω τα αισθήματα και τους λόγους των συναδέλφων μου, που τους έφεραν από μακριά στην Αγιά.
Υπήρχε ο νόστος να συναντήσουν παλιούς συναδέλφους, διότι υπήρχε μεγάλη αγάπη μεταξύ μας.
Οι λόγοι είναι απλοί: Η Αγιά είναι μικρή πόλη και βλεπόμασταν μεταξύ μας κάθε μέρα και έξω από τη Σχολή.
Εκτός από την εκπαίδευση στον χώρο της Σχολής, γίνονταν πολυήμερες εκδρομές στον Κίσσαβο και στο Πολυδένδρι.
Μάλιστα, η μετάβαση γινόταν πεζή και στον δρόμο υπήρχε συνεχής εκπαίδευση. Τρώγαμε όλοι μαζί και γίνονταν τα απαραίτητα αστεία και μάλιστα με τα προσωνύμια που μας είχαν βγάλει οι επιτήδειοι συνάδελφοι.
Πώς να ξεχαστεί ο "Τσιαούρας", που ονομάστηκε έτσι επειδή ανακάτευε το τσάι στο καζάνι στο Πολυδένδρι; Ή ο "ηθοποιός", ο συνάδελφος που ήταν πράγματι πολύ όμορφος νέος και είχε απωθημένο που δεν έγινε ηθοποιός αλλά δασικός;
Αυτά μας έδεσαν με φιλίες ακατάλυτες, που διατηρήθηκαν αναλλοίωτες και στα χρόνια της υπαλληλικής μας ασταδιοδρομίας. Ο "πανδαμάτωρ χρόνος" άλλαξε πολύ την όψη και το σώμα μας, αλλά δεν άλλαξε τις καρδιές μας. Μπορεί στον χώρο της ημερίδας να μην μπορούσαμε να γνωρίσουμε ποιος είναι ποιος, αλλά όταν ταυτοποιηθήκαμε, η συγκίνηση, οι αγκαλιές και τα δάκρυα χαράς και λύπης περίσσεψαν από όλους μας. Δάκρυα χαράς που βρεθήκαμε μετά από χρόνια και λύπης που ο αδυσώπητος χρόνος σημάδεψε ανεξίτηλα τα πρόσωπά μας και δεν μπορούσαμε να γνωρίσουμε ο ένας τον άλλον. Να 'στε καλά συνάδελφοι, όπου κι αν βρίσκεστε. Η αγάπη που αναπτύχθηκε μεταξύ μας θα υπάρχει πάντοτε μέχρι να φύγουμε από τη ζωή.
Σήμερα, το έργο της Δασικής Υπηρεσίας συνεχίζεται, μαζί με τους άλλους κλάδους της, από τους νέους δασοπόνους. Είναι όμως πολύ λίγοι σε αριθμό για να μπορέσουν να φέρουν εις πέρας το δύσκολο έργο τους. Βλέπεις, η υπόθεση ΔΑΣΟΣ, παρότι τόσο σημαντική, έρχεται πολύ πίσω στις ιεραρχήσεις των κυβερνήσεών μας.
Έτσι, οι πολιτικοί μας "βλέπουν μόνο το δένδρο και χάνουν το δάσος".-
